Ogólnie to opowiadań nie lubię. Lubię zaprzyjaźnić się z bohaterami, wejść w ich życie, poznawać ich losy dłużej niż przez 5 stron… Jakbym wiedziała, że ta książka to zbiór opowiadań, to w ogóle bym po nią nie sięgnęła. Ale nie wiedziałam. A książkę podesłał mi znajomy w postaci ebooka, więc jak już ją miałam u siebie…

„B. Opowieści z planety prowincja” to książka….trochę jakby absurdalna. Niby opowieści, niby z prowincji i pewnie nawet ziarno prawdy w nich jest. Pewnie nawet więcej niż ziarno. A jednak czytając to jedno słowo miałam w głowie: absurd. Z pewnością zasługę tego ponosi język jakim opowiadania są napisane – język „z prowincji”: zdania proste, krótkie, okraszone potocznymi zwrotami. Dialogi złożone z krótkich zdań, pytań, czasem równie absurdalne jak reszta….

.. ” -Sąd wie, że oskarżony Troski był karany, proszę zwięźlej. – No, ja też żem od razu to wiedział. – Świadkowi Wieczorkowi się wydaje, że znajduje się w barze? – Mi by się chciało tak wydawać, niestety.”

Język tej książki jest jak dla mnie nieco przestylizowany, rozumiem, że miał oddać charakter prowincji i jej mieszkańców, ale…czyta się to tak jak i ogląda serial Ranczo. Jak ktoś lubi, to mu się spodoba. Ja nie lubię. Większą wartość miałyby dla mnie te opowiadania, gdyby treść była ta sama, ale napisana bardziej autentycznie – tutaj mam wrażenie wchodzenia na siłę w czyjeś buty, takie, w których nigdy samemu się nie chodziło.

Druga rzecz, która mnie do takich opowiadań zniechęca, to brak końca, a często i początku. Takie oto wyrwane z kontekstu obrazki społeczne. Zapewne ma to swój urok, ale tak jak już pisałam – ja lubię historie, a historia ma początek, fabułę i zakończenie.

Nie powiem jednoznacznie czy książkę „B. Opowieści z planety prowincja” polecam czy też nie. (Na marginesie: gdzieś wyczytałam, ze to „B.” ma się odnosić do pojęcia „Polska B”. Dobrze, że doczytałam, bo jakoś sama nie skojarzyłam ;) ) Na pewno wielu osobom spodoba się styl, jakim opowiadania są napisane, niektórych rozśmieszy, niektórym da do myślenia. Mnie nie przekonał, czytałam to trochę jak bajeczki, bardziej smutne niż śmieszne, do autentycznych reportaży jednak im daleko.

Ogólnie to opowiadań nie lubię. Lubię zaprzyjaźnić się z bohaterami, wejść w ich życie, poznawać ich losy dłużej niż przez 5 stron… Jakbym wiedziała, że ta książka to zbiór opowiadań, to w ogóle bym po nią nie sięgnęła. Ale nie wiedziałam. A książkę podesłał mi znajomy w postaci ebooka, więc jak już ją miałam u siebie…

„B. Opowieści z planety prowincja” to książka….trochę...