"Życie przemija tak szybko, zabijanie miłości to grzech... Może największy".


"Podróż po miłość" - czego byście spodziewali się po takim tytule książki? Pewnie lekkiej, powieści obyczajowej, a nawet romansu, czyli lektury, którą szybko się czyta i równie szybko zapomina. Zdradzę Wam, że to jednak tylko pozory, bowiem pod tym prostym tytułem książki, kryje się tak wiele, iż można czerpać z niej pełnymi garściami. Chcecie poczytać o miłości – bardzo proszę. A może o religii – nie ma problemu. Nutka patriotyzmu i polskiej historii? To też znajdziecie w pierwszym tomie wspaniale zapowiadającej się trylogii polskiej autorki.

Dorota Ponińska to absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na Wydziale Polonistyki. Jej wykształcenie to również ukończona amerykanistyka i public relations. Swoją pracę zawodową przez kilkanaście lat wiązała z branżą PR – agencje i międzynarodowe korporacje. Jej pasją jest kultura Orientu i pisanie. Autorka uważa, iż największym bogactwem świata jest różnorodność kulturowa. "Podróż po miłość. Emilia" to jej debiut literacki, będący pierwszą częścią sagi rodzinnej.

Emilia Konarska przygotowuje się do nowicjatu, jak również objęcia roli następczyni swojej przełożonej w klasztorze, w którym przebywa od śmierci matki i zaginięcia ojca, żołnierza walczącego w powstaniu listopadowym. Nieoczekiwanie, w jej poukładane i monotonne życie, wkracza pewnego dnia Tatar Selim z wiadomością, iż ojciec Emilii żyje będąc w tureckiej niewoli, z której można go wykupić. Bohaterka postanawia opuścić bezpieczne mury klasztorne, by wykopać rodzinne kosztowności potrzebne na wykup ojca. Los jednak nie pozwala wrócić jej do zakonnego życia, bowiem przygotował dla niej całkowicie inny scenariusz.

Pierwszy tom trylogii historyczno-obyczajowej autorstwa Doroty Ponińskiej to wielowątkowa, wielopłaszczyznowa powieść, napisana z wielkim rozmachem, która urzekła mnie wieloma elementami. Otóż, wbrew tytułowi książka ta nie jest utworem stricte o miłości, bowiem miłość to wyłącznie jeden z wielu motywów, jaki odnajdziecie na łamach tej powieści. Nie myślcie więc, że debiut ten to zwykłe romansidło, musicie bowiem zajrzeć do środka, by zobaczyć, ile dobrego przygotowała dla czytelników autorka.

Losy Emilii posłużyły Dorocie Ponińskiej do przybliżenia odbiorcom jej książki barwnego i zróżnicowanego świata Bliskiego Wschodu. Czytelnik otrzymuje więc nieco ubarwione i widocznie sielankowe opisy życia kobiet w tureckim haremie oraz poznaje zwyczaje dotyczące pielęgnacji ciała. Do tego wszystkiego na kartach powieści odnajdziemy odmalowaną ze szczegółami topografię Stambułu, a także poznamy przepych i bogactwo ówczesnych posiadłości w opozycji do życia biedaków i żebraków koczujących na ulicach. Wisienką na torcie natomiast jest fenomenalny zabieg retrospekcji, w którym to chronologia zdarzeń zostaje zachwiana, gdyż czytelnicy cofają się głęboko w przeszłość, do XIII wieku poznając postać wybitnego poety sufickiego Rumiego, którego szczypta poezji, jaką funduje nam autorka mnie zachwyciła. I muszę przyznać, że gdyby nie ta książka, nadal nie miałabym pojęcia, że istniał taki piękny umysł.

Płaszczyzna ukazująca w książce piękno orientu, niezaprzeczalnie dowodzi pasji autorki do tej właśnie kultury. W powieści jednak znajdziecie również szeroko wyeksponowany wątek polski pod postacią wplecenia w fabułę wielu autentycznych postaci, które istniały w czasach, gdy Polski nie było oficjalnie na mapie świata. Otóż w powieści pojawiają się takie postacie, jak chociażby Ludwika Śniadecka – polska działaczka w Turcji w okresie zaborów czy Michał Czajkowski – działacz niepodległościowy. W utworze znajdziecie również nawiązania do postaci Adama Mickiewicza, którego wszyscy oczywiście znają. Pomieszanie losów fikcyjnych postaci z tymi, które żyły w tym czasie naprawdę, a także poplątanie przeszłości z teraźniejszością, czyni fabułę niezwykle interesującą i wciągającą. I co tu dużo pisać, autorka merytorycznie przygotowała się idealnie jeśli mowa o płaszczyźnie historycznej i kulturowej.

Akcja pierwszego tomu trylogii dzieje w czasach, gdy Polska była pod zaborami. Z tego też względu w powieści nie da się nie zauważyć licznych odwołań do wydarzeń z XIX wieku, a także oceny ówczesnej polityki mocarstw. Liczne rozmowy odnoszące się do idei patriotyzmu, a w szczególności szokujące stanowisko umierającego ojca Emilii, mogą skłaniać do refleksji nad celowością idei powstań i ofiar, jakie ze sobą niosły. Z pewnością żaden polski czytelnik, czytając tę książkę, nie pozostanie obojętny na racje, jakie autorka wyłożyła w fabule swojej powieści.

Tytuł tej trylogii to "Podróż po miłość", a ja o miłości nie napisałam jeszcze nic. Cóż, wątek odnalezienia drugiej połówki przez Emilię, nie wywołał we mnie takich emocji, jak bogato zarysowane tło historyczne i kulturowe Bliskiego Wschodu oraz sprawa nieistniejącej wówczas Polski. Nie oznacza to oczywiście, iż małżeństwo osób z tak odmiennych kultur i religii, nie było ciekawym obiektem do obserwacji.

Dorota Ponińska swoim debiutem i zarazem pierwszym tomem trylogii, bardzo wysoko podniosła poprzeczkę kolejnym częściom. Przede mną tom o nazwie "Maria", a Wam, w szczególności miłośnikom powieści historycznych z wartką akcją, polecam tę książkę. Można się w niej bowiem zupełnie zatracić.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Życie przemija tak szybko, zabijanie miłości to grzech... Może największy".


"Podróż po miłość" - czego byście spodziewali się po takim tytule książki? Pewnie lekkiej, powieści obyczajowej, a nawet romansu, czyli lektury, którą szybko się czyta i równie szybko zapomina. Zdradzę Wam, że to jednak tylko pozory, bowiem pod tym prostym tytułem książki, kryje się tak wiele, iż...