Sprawa wydaje się być oczywista: Dnia 27 lipca 1939 roku o pół do czwartej po południu w posiadłości Hunterbury zamordowana zostaje 21-letnia Mary Gerrard. Z całą pewnością morderczynią jest powściągliwa, wyrachowana i pazerna na pieniądze Elinor Katharine Carlisle, która, pod pozorem gościnności, podsunęła ofierze zatrutą kanapkę z pastą rybną. Motyw: ukrywana zawiść i zazdrość o bliskiego sercu Rodericka. Sąd jest już bliski wydania prawomocnego wyroku, ale na szczęście proces obserwuje niezastąpiony Herkules Poirot, dla którego nie jest pewnym nic, czego sam nie potwierdzi na drodze własnego śledztwa.

Znany ze swej dogłębnej dedukcji, genialny „mały Belg”zaczyna drążyć w przeszłości bohaterów (zarówno tych żyjących, jak i tych umarłych) i wyciąga na światło dzienne tajemnice oraz niecne uczynki, które znacząco wpływają na teraźniejsze wydarzenia. Poirot ze zdumiewającym pietyzmem i zaangażowaniem zwraca uwagę na każdy, nawet najdrobniejszy szczegół: znaleziony strzępek etykiety medykamentu, rozgniecione pudełko po niemieckich zapałkach, gatunek rosnącego w ogrodzie krzewu itp. To co dla innych wydaje się małoznaczące, dla niego może okazać się kluczowym elementem układanki. Moim zdaniem tu tkwi mały mankament powieści- dociekliwość Poirota wydaje mi się być przerysowana i naciągana, bo czy ktokolwiek, kto podjąłby się próby oczyszczenia Elinor z oskarżenia o morderstwo, aż tak dogłębnie skupiałby się na semantyce czasowników „wysłać” oraz „doręczyć”, które użyto w starym liście napisanym przez matkę ofiary?

Agatha Christie interesująco poruszyła trudny temat eutanazji, który do dziś jest tematem tabu. Moralny aspekt takiego miłosiernego uczynku względem cierpiącego poruszają w jednej ze swych rozmów, przyglądający się chorej ciotce, Elinor i Roddy. Poznajemy także punkt widzenia samej wspomnianej ciotki-sparaliżowanej, 60-letniej Laury Welman, która chciałaby odejść z godnością, a nie być przez lata ciężarem dla bliskich. Bardzo podobało mi się, że autorka nie wydaje sądów etycznych, ale prezentuje inne spojrzenie na problem eutanazji.

Powieść Christie skutecznie umiliła mi kilka godzin długiego, zimowego wieczoru. Mimo tego, że nie uważam jej za najlepszy kryminał autorki (po raz pierwszy udało mi się odgadnąć mordercę i to już we wczesnej fazie akcji!), z pewnością jest on przyjemnym ćwiczeniem logicznego myślenia dla każdego czytelnika.

Sprawa wydaje się być oczywista: Dnia 27 lipca 1939 roku o pół do czwartej po południu w posiadłości Hunterbury zamordowana zostaje 21-letnia Mary Gerrard. Z całą pewnością morderczynią jest powściągliwa, wyrachowana i pazerna na pieniądze Elinor Katharine Carlisle, która, pod pozorem gościnności, podsunęła ofierze zatrutą kanapkę z pastą rybną. Motyw: ukrywana zawiść i...