Nie przepadam za książkami typu „poradniki”. Irytuje mnie fakt, że ich autorzy wciskają jako rewolucyjne metody truizmy stare jak świat i chcą za to ciężką kasę na dodatek. Jednak coraz częściej mam do czynienia z ludźmi, którzy przyswajają pewne informacje dopiero wtedy, gdy muszą za to odpowiednio dużo zapłacić. Matka z ojcem radzili z dobrego serca, ale uszka najwyraźniej otwierają się u niektórych dopiero wraz z ubytkiem na wadze portfela.

Sięgnęłam po „Planetę dobrych myśli” głównie z przekory. Znam kilka podróżniczych dzieł Pawlikowskiej, więc wiedziałam, czego mam się spodziewać. Truizm goni truizm, dobre rady cioci Kloci atakują z każdej strony, ale jest to zaskakująco sympatyczna książka. Autorka wyemigrowała na planetę dobrych myśli i chce swoim optymizmem zarazić jak najwięcej osób. Podaje prawdy objawione, ale wierzę jej, że ona w nie wierzy i jest przekonana o słuszności pozytywnego myślenia. Normalnie większość zawartych w tej książce przesłań bym wyśmiała, ale dzięki Pawlikowskiej się uśmiechałam podczas tej lektury. Więc myślę sobie, że być może komuś faktycznie ta książeczka pomoże zobaczyć jaśniejszą stronę życia. Nie będę marudzić i wszystkim życzę jak najwięcej dobrych myśli na co dzień :)

Nie przepadam za książkami typu „poradniki”. Irytuje mnie fakt, że ich autorzy wciskają jako rewolucyjne metody truizmy stare jak świat i chcą za to ciężką kasę na dodatek. Jednak coraz częściej mam do czynienia z ludźmi, którzy przyswajają pewne informacje dopiero wtedy, gdy muszą za to odpowiednio dużo zapłacić. Matka z ojcem radzili z dobrego serca, ale uszka...