Druga część cyklu "Świat po wybuchu" nie zawiodła mnie. Czytałam ją z zapartym tchem, niejednokrotnie wzburzona i wzruszona. W tym tomie jest więcej smutku, strat, co jest dla mnie dużym plusem, bo lubię się wzruszać i dzięki temu cała historia nie jest mi obojętna. A autorka pisze na tyle umiejętnie, że naprawdę potrafi wzbudzić emocje. Tworzy też bohaterów, którzy zmieniają się i są bardziej skomplikowani niż się wydaje - moją ulubioną postacią jest El Capitan, który często mnie zaskakiwał i robił nie to, czego bym się po nim spodziewała.

Autorka pisze też w taki sposób, że tworzy niepowtarzalny klimat. Wszystko co opisuje, natychmiast staje mi przed oczami: jałowe, suche, spalone pustkowia, ptaki łopoczące skrzydłami, zatopione w plecach, El Capitan połączony z bratem na wieczność... To wszystko wzbudza fascynację, żal i rozmaite inne emocje.

Podoba mi się w tej powieści również to, że bohaterowie nie skupiają się na sprawach, które przestały być istotne - bo w takim świecie przestały już mieć znaczenie. Liczy się przetrwanie, próba zmiany świata na lepsze, ale też miłość i troska o bliskich. Na inne rzeczy nie ma już miejsca, tylko to nadaje wszystkiemu sens i pozwala nie poddać się, nie zrezygnować...

"Świat po wybuchu" to jedna z lepszych serii, na jakie natrafiłam. Z niecierpliwością czekam na jej zakończenie.

Druga część cyklu "Świat po wybuchu" nie zawiodła mnie. Czytałam ją z zapartym tchem, niejednokrotnie wzburzona i wzruszona. W tym tomie jest więcej smutku, strat, co jest dla mnie dużym plusem, bo lubię się wzruszać i dzięki temu cała historia nie jest mi obojętna. A autorka pisze na tyle umiejętnie, że naprawdę potrafi wzbudzić emocje. Tworzy też bohaterów, którzy...