,,Shoguna” przeczytałam tylko dlatego, że kupiła ją moja mama. Nigdy nie słyszałam wcześniej o tej powieści ani serialu na jej podstawie, jednak gdy dowiedziałam się, że jest taki kultowy bardzo chciałam sprawdzić, co ludziom się tak podoba w tej historii.

Akcja dzieje się na przełomie XVI i XVII wieku. Angielski żeglarz, John Blackthorne, rozbija się u wybrzeży Japonii i wbrew swojej woli zostaje uwikłany w walkę o władzę między dwoma pretendentami do japońskiego tronu – Ishido Mitsunarim i Toranagą(Tokugawą). Mężczyzna musi przystosować się do całkowicie obcej rzeczywistości. Nie spodziewa się, że zostanie szanowanym członkiem japońskiej społeczności, a nawet znajdzie w tym kraju miłość.

Książka, którą zakończyłam te wakacje, była zarazem tą którą czytałam najdłużej. ,,Shogun” jest długi(w moim wydaniu tysiąc dwieście szesnaście stron, niecałe dwieście mniej niż liczy sobie moja domowa Biblia), wielowątkowy, szczegółowy, a ja nie interesuję się Japonią i nie znam jej historii, więc początkowo trudno było mi się połapać w tych wszystkich politycznych rozgrywkach. Chwilami czułam się tą powieścią trochę przytłoczona i musiałam ją odkładać, ale częściej wciągała mnie i intrygowała. Przyznam, że jest to jedna z nielicznych książek, gdzie wątki polityczne interesowały mnie bardziej niż miłosne, głównie dlatego, że nie polubiłam postaci Mariko. Irytowało mnie jej zachowanie, poglądy, wypowiedzi, po prostu ona cała. Nie podobało mi się to jak traktuje Blackthorne’a, on cały czas musiał się dopasowywać do niej i spełniać jej polecenia, a ona sama nie zrobiła nic, żeby zrozumieć jego sposób myślenia, potrafiła tylko krytykować jego myślenie i kulturę, by za chwilę w dość ckliwych zdaniach(może to wina tłumacza) opisywać jak go kocha. Dziwiło mnie też, że była chrześcijanką i podobno przeczytała całe Pismo Święte, a dziwiła się, że pewne zwyczaje japońskie w religii Johna są uważane za grzech. O wiele bardziej polubiłam Fujiko. Natomiast Blackthorne bardzo mi się spodobał, był odważny, dumny, potrafił ocenić sytuację i walczyć o siebie. Nie załamały go nawet największe tragedie.

Oprócz intryg politycznych, dużo miejsca autor poświęcił różnicom między Europą a Japonią. Szczegółowo opisał zwyczaje z Kraju Kwitnącej Wiśni, zwłaszcza te związane z samurajami. Niektóre budziły mój podziw jak umiłowanie obowiązku, więź z przyrodą, spokojny stosunek do śmierci, a niektóre sprzeciw i bunt, tak jak przedmiotowe traktowanie kobiet, szafowanie ludzkim życiem, całkowite odcięcie seksu od miłości(krew mnie zalewała na myśl, że ktoś mógłby mnie komuś ,,podarować”, jak rzecz). Po przeczytaniu, mimo szacunku do kultury Japonii, jednak cieszę się, że urodziłam się w kulturze europejskiej. Wiele miejsca w powieści poświęcone jest też problemowi tolerancji, Clavell pokazuje do jak okrutnych czynów jesteśmy w stanie posunąć się wobec człowieka, który choć trochę się od nas różni. Nie dotyczyło to jedynie stosunków Europy z Japonią, ale też katolików z protestantami. Akcja powieści rozgrywa się w trakcie wojen między tymi dwoma wyznaniami, a spojrzenie na nie z perspektywy Japończyków dodaje pewnego obiektywizmu i ukazuje bezsens tych konfliktów. Świat przedstawiony w ,,Shogunie” nie jest czarno – biały, są dobrzy i źli biali, podstępni i prawdziwie honorowi Japończycy, fanatyczni misjonarze i ci, którzy naprawdę gorąco kochają Boga.

Nie należę do tych, którzy fascynują się kulturą Japonii i to się raczej nie zmieni. Jednak cieszę się, że przeczytałam ,,Shoguna”. Choć chwilami książka była trudna, to dzięki niej mogłam przyjrzeć się innej kulturze, dowiedzieć się czegoś o mechanizmach polityki i poznać słabo znany w naszym kraju element historii. Przed ,,Shogunem” czytałam ,,Córkę Twórcy Królów”, która również opisywała dążenie do władzy. Po lekturze obu powieści stwierdzam, że pod tym względem były do siebie dość podobne. Pewne rzeczy są uniwersalne i się nie zmieniają niezależnie od epoki i geografii.

,, (…) w złych ludziach tkwi dobro, a w dobrych znajdzie się zło. Trzeba pozbywać się zła nie zatracając tego, co dobre.”

,,Shoguna” przeczytałam tylko dlatego, że kupiła ją moja mama. Nigdy nie słyszałam wcześniej o tej powieści ani serialu na jej podstawie, jednak gdy dowiedziałam się, że jest taki kultowy bardzo chciałam sprawdzić, co ludziom się tak podoba w tej historii.

Akcja dzieje się na przełomie XVI i XVII wieku. Angielski żeglarz, John Blackthorne, rozbija się u wybrzeży Japonii i...