Książkę przeczytałam dopiero po zakończeniu mojej przygody na emigracji i trochę żałuję, że nie sięgnęłam po nią wcześniej. Autorka opisuje pogmatwane losy Polaków z tzw. starej emigracji. Mieszkając w Anglii i Szkocji czasem spotykałam ich dzieci, wnuki czy dalsze rodziny. Niestety z żadnym z nich nigdy nie udało mi się porozmawiać po polsku, a więc tym bardziej mojej lekturze towarzyszył smutek z jakim patrzy się na zdjęcie czegoś, co przepadło bezpowrotnie. Książka porusza wiele wątków i dla mnie tak naprawdę jest zaproszeniem do dalszej lektury oraz do pieczołowitego składania do kupy kawałków historii mojej ojczyzny, której tak arogancko poskąpił mi nasz system edukacji. Wierzę, że autorka starała się oddać brytyjską rzeczywistość obiektywnie i nie odnotowałam zjadliwości ani złośliwości, którą się jej tutaj zarzuca. Niestety Polacy za granicą często okazują się rybami bez wody i dopiero w kolejnym pokoleniu potrafią się zaaklimatyzować, opanowując z resztą do perfekcji coś co w naturze nazywane jest mimikrą; przy okazji zdradzając swoim wysiłkiem ogrom dyskomfortu jaki odczuwa przeciętny Polak współżyjąc z najuprzejmiejszymi rasistami na świecie, jakimi są Brytyjczycy.

Książkę przeczytałam dopiero po zakończeniu mojej przygody na emigracji i trochę żałuję, że nie sięgnęłam po nią wcześniej. Autorka opisuje pogmatwane losy Polaków z tzw. starej emigracji. Mieszkając w Anglii i Szkocji czasem spotykałam ich dzieci, wnuki czy dalsze rodziny. Niestety z żadnym z nich nigdy nie udało mi się porozmawiać po polsku, a więc tym bardziej mojej...