Każdy z nas kogoś udaje, nie ma ludzi, którzy w stu procentach byliby sobą. Mamy różne twarze i oblicza, dla każdego inne - czy to dla rodziny, przyjaciół, ukochanego, tylko znajomych oraz zupełnie obcych ludzi. Jeżeli ktoś uważa, że w każdej sytuacji jest taki sam to kłamie. Inaczej zachowujemy się w szkole, domu, pracy, na ulicy czy w teatrze. Skrywamy siebie pod ubraniami, makijażem czy okazywanymi emocjami.. Siebie samych odkrywamy tylko w szczególnych okolicznościach, prawie wcale. Doskonalimy sztukę grania, choć właściwie nie występujemy na scenie. Po jakimś czasie zapominamy, jacy byliśmy na początku i bardzo trudno nam wrócić do naszego prawdziwego ja. Ale czy o to właśnie w życiu chodzi, by się ukrywać?
"Nie tak łatwo się określić jako konkretnego człowieka, kiedy pracowało się bardzo ciężko, żeby zostać kimś zupełnie innym."
Jennifer A. Nielsen jest autorką popularnej serii fantasy The Underworld Chronicles. Kolekcjonuje stare książki, uwielbia teatr i uważa, że spokojne popołudnie w górach to chwila bliska doskonałości. Inspiracją dla tej opowieści była muzyka Eddiego Veddera i jedna z jego najlepszych piosenek - Guaranteed. Mieszka na północy stanu Utah ze swoim mężem, trójką dzieci i wiecznie ubłoconym psem.

Sage, jako wychowanek sierocińca Pani Turbeldy musi sobie radzić. Tu wejdzie, tam wejdzie, tu coś zwędzi, tam coś zwędzi. Głównego bohatera i narratora poznajemy w chwili kradzieży. I to nie byle jakiej, ponieważ został przyłapany na gorącym uczynku. Z pomocą przychodzi mu pewien nieznajomy, który pomaga mu uniknąć konsekwencji. Sage zostaje zabrany z sierocińca przez Pana Connera, nie jest temu zbyt przychylny. W czasie podróży do nieznanego miejsca poznaje trzech innych chłopców w jego wieku - Latamera, Rodena i Tobiasa. Wkrótce dowiadują się celu ich podróży - jeden z czternastolatków zasiądzie na tronie, jako uzurpator.

"Jeśli nie jesteś dość silny, żeby znosić te wszystkie rany, to powinieneś zacząć ich unikać."

Lubię książki, gdzie całość jest przedstawiona z perspektywy postaci męskiej. Takie książki są odskocznią od łzawych narracji kobiecych. Serio, bohaterka powieści, którą ostatnio czytałam ciągle hamowała łzy, szlochała i płakała. Postać Sage'a była mi w tym momencie bardzo na rękę. Pokochałam go od pierwszych stron, gdzie zaczął pokazywać swój sarkastyczny charakter. Jego cięte riposty niejednokrotnie wzbudziły śmiech na mojej twarz. Jednocześnie pod maską sarkazmu skrywa się samotny i uczuciowy chłopczyk, który nie chce, by komuś działa się krzywda. Pomimo wielu przeciwności losu Sage daje sobie radę, nie wraca do przeszłości. Po spotkaniu z Connerem i jego świtą chłopak był niechętny pomysłowi zostania fałszywym księciem Jaronem. Po jakimś czasie jednak zrozumiał, że to jego jedyna możliwość, by przeżyć.
Czy uda mu się jego plan i jakie będzie miał skutki? Jestem przekonana, że jesteście ciekawi.

Inni bohaterowie również w jakimś stopniu do mnie trafili - w szczególności Mott, który pomimo pierwszego wrażenia okazał się inny, niż sądziłam. Na uwagę zasługuje również Imogena, która odegrała małą, choć znaczącą rolę w książce. Mam nadzieję, że tych dwoje będę mogła obserwować jeszcze w następnych tomach. Z całego serca nienawidziłam Connera a także Creagana

"Uciekamy się do kłamstw tylko wtedy, gdy służą prawdzie, Sage."

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że "Fałszywy książę" jest wolny od okrucieństwa. Przez prawie czterysta stron pojawia się ono w najmniej oczekiwanych momentach, choć rozlew krwi jest raczej ograniczony. Dodatkowo czytelnik może spotkać się z niespełnionymi obietnicami, fałszem, dwulicowością, a także zazdrością. Proszę nie oczekiwać, że nie znajdzie się w ksiażce wątek z wbijaniem noża w plecy, dosłownie i w przenośni.
Do niewątpliwych plusów powieści należy pomysł z wyborem księcia, tudzież jego formą. Nigdy wcześniej się z tym nie spotkałam, choć przykre jest to, iż nasz główny bohater nie mógł się z nikim zaprzyjaźnić ani nikomu ufać, a już zwłaszcza swoim rywalom. Było mi szkoda Sage'a, trzymałam za niego kciuki i drżałam, gdy był choć milimetr dalej od tronu niż jego towarzysze.

"Nie boję się już diabłów, bo najgorszy z nich mieszka w moim domu!"

Nie powiem, że zakończenie mnie zaskoczyło, bo tak nie jest. Już mniej więcej od połowy wiedziałam co i jak, domyśliłam się kto będzie kim, jednak parę puzzli z układanki wskoczyło dopiero na swoje miejsce na samym finiszu. Jednak chcę zaznaczyć, że książka nie jest przewidywalna, wiele rzeczy wprowadziło mnie w stan szoku w ogromnym stopniu! Wiele tajemnic rozjaśniało się w miarę lektury, a autorka ciągle trzymała mnie w napięciu. Świetnie, jestem z tego bardzo zadowolona.

Co mogę jeszcze dodać? "Fałszywy książę" zawiera to co najbardziej kochamy w tego typu powieściach - tajemnice, niewyjaśnione zagadki, śmierć, zdrady, ale także i przyjaźń, dążenie do wyznaczonych celów, dbanie o dobro państwa. Jeżeli jeszcze nie przeczytaliście tej powieści to wiedzcie, że Wam tego zazdroszczę. Gdybym miała wybór, czy przeczytać ją jeszcze raz bez jej znajomości to nie zastanawiałabym się długo. Jennifer A. Nielsen w swojej powieści pokazuje nam, jak bardzo ważna jest rola przyjaciół w naszym życiu, rola rodziny, a także miejsca, w którym żyjemy. Szanujmy to i nie pozwólmy zniszczyć nikomu tego, kim jesteśmy.
Jestem w tysiącu procentach pewna, że będziecie zadowoleni po lekturze pierwszego tomu trylogii, a właściwie Trylogii. Ja jestem.

Ocena: 5/5, 9/10

Każdy z nas kogoś udaje, nie ma ludzi, którzy w stu procentach byliby sobą. Mamy różne twarze i oblicza, dla każdego inne - czy to dla rodziny, przyjaciół, ukochanego, tylko znajomych oraz zupełnie obcych ludzi. Jeżeli ktoś uważa, że w każdej sytuacji jest taki sam to kłamie. Inaczej zachowujemy się w szkole, domu, pracy, na ulicy czy w teatrze. Skrywamy siebie pod...