Maria Dąbrowska z rozmachem i śmiałością maluje przed czytelnikiem świat, którego już nie ma. Przedwojenna wieś urzeka i przyciąga. Cztery tomy powieści pozwalają autorce na drobiazgowe przedstawienie miejsca i czasu, w którym przyszło żyć bohaterom - dzięki temu czytelnik rzeczywiście może się przenieść sto lat wstecz i zapomnieć na chwilę, że żyje w XXI wieku.

Losy Barbary i Bogumiła Niechciców nie są pod żadnym względem wyjątkowe, ot, po prostu, historia dwojga całkiem zwyczajnych ludzi i ich dzieci. Nie wszystkie ich nadzieje się realizują, niespełniona miłość Barbary do końca pozostaje miłością niespełnioną, własny majątek udaje im się kupić w zasadzie zbyt późno, nie brak kłopotów wychowawczych. Mimo to Barbara wiedzie dobre, normalne życie u boku dobrego, normalnego męża. Ta zwyczajność właśnie najbardziej mi się podoba: bo zalewani morzem współczesnych powieści "obyczajowych" żyjemy w przekonaniu, że każdemu (każdej) pisany jest książę z bajki i romantyczna miłość po grób. A Dąbrowska opowiada o miłości takiej, jaką żyły nasze prababki - wyrastającej ze wspólnego przeżywania kolejnych nocy i dni. Takiej, która pozwala powiedzieć Bogumiłowi: Tyś dobra na ciężkie czasy. Tyś kochająca nawet, kiedy nie kochasz.

Pełny tekst na moim blogu: http://ksiazkozaur.blogspot.com/2011/12/o-zyciu-cakiem-zwyczajnie.html

Maria Dąbrowska z rozmachem i śmiałością maluje przed czytelnikiem świat, którego już nie ma. Przedwojenna wieś urzeka i przyciąga. Cztery tomy powieści pozwalają autorce na drobiazgowe przedstawienie miejsca i czasu, w którym przyszło żyć bohaterom - dzięki temu czytelnik rzeczywiście może się przenieść sto lat wstecz i zapomnieć na chwilę, że żyje w XXI wieku.

Losy...