"Prawda o Chinach nie jest elegancka" - ten cytat autorstwa Mo Yana widnieje na tym wydaniu książki, z którego ja korzystałam. I jakże trafny to wybór w kontekście całej powieści, której bynajmniej elegancką nazwać nie można.
W dziele tym przeplatają się ze sobą dwa wątki: sensacyjny dotyczący śledztwa prowadzonego przez Dinga Gou'era i epistolarny, zawierający wymianę korespondencji między Mo Yanem i początkującym pisarzem, który to do listów załącza także pisane przez siebie opowiadania; opowiadania te podobały mi się najbardziej z całej powieści, były jej kwintesencją, skupiły w sobie - jak w soczewce - główne sensy dzieła.
W "Krainie wódki" pojawiają się sceny brutalne, naturalistyczne. Są tematy kontrowersyjne - praktyki kanibalistyczne, libacje alkoholowe. Nie jest to jednak istota książki; skupienie się tylko na tych wątkach znacznie spłyca lekturę. Istotą tej powieści jest dla mnie bowiem sam proces tworzenia, rzemieślniczy trud autora, który tworzy nową historię, jego "moc sprawcza", która jest źródłem różnorakich rozterek.
Mi ta książka się bardzo podobała, ale zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to pozycja dla każdego - na pewno nie dla czytelników o słabych nerwach, z niską tolerancją dla scen naturalistycznych. Ja jednak pod wierzchnią warstwą brzydoty znalazłam piękno, czego i wszystkim przyszłym czytelnikom "Krainy wódki" życzę.

"Prawda o Chinach nie jest elegancka" - ten cytat autorstwa Mo Yana widnieje na tym wydaniu książki, z którego ja korzystałam. I jakże trafny to wybór w kontekście całej powieści, której bynajmniej elegancką nazwać nie można.
W dziele tym przeplatają się ze sobą dwa wątki: sensacyjny dotyczący śledztwa prowadzonego przez Dinga Gou'era i epistolarny, zawierający wymianę...