"-Ja... -zaczyna, a potem przerywa, jakby szukał odpowiednich słów. -Ja od dłuższego czasu szukam czegoś, co chyba zgubiłem.
"Coś, co zgubił".(...)
-Gdy cię ujrzałem, miałem wrażenie, że coś odnalazłem."

Nadszedł ten czas, kiedy trzeba pomachać na pożegnanie ukochanym bohaterom i uśmiechem wyrazić wdzięczność za przebytą wspólnie drogę. Naprawdę będzie mi brakowało tej chłodnej logiki June oraz odwagi Daya. Jestem pewna, że w przyszłości wrócę do moich starych przyjaciół, aby raz jeszcze towarzyszyć im w ich przygodach.

W trzeciej części wspaniałej trylogii Marie Lu, June i Day będą po raz kolejny musieli stawić czoła zagrożeniom. Tym razem takie zagrożenie nadchodzi ze strony Kolonii. Czas ucieka w zaskakującym tempie, a rozwiązań coraz mniej...

Muszę przyznać, że książki "Rebeliant", "Wybraniec" i "Patriota" zajmują czołówkę wśród moich ulubionych. Bardzo żałuję, że moja przygoda w Republice dobiegła końca, ale tak bywa, że wszystko kiedyś się kończy. Próbowałam sobie nawet wydłużyć czas czytania, robić kilkudniowe przerwy, żeby jeszcze chwilkę pozostać z bohaterami.

"Strach czyni cię silniejszym."

Teraz powiem tylko tyle, że to nie są jakieś tam czytadła, które rzuci się w kąt i zapomni. Cala trylogia zawiera różnorodne przesłania. Uczymy się, jak ogromna i długotrwała może być miłość. Jak mocne są więzi rodzinne. Jaki wartościowy potrafi być drugi człowiek. June i Day to nastolatkowie, którzy w obliczu tylu krzywd i niebezpieczeństw dalej wierzą w siebie, swoje uczucia, a nawet kraj. Dla tych wartości są gotowi poświęcić życie.

Ostatnie kartki przeczytałam przełykając łzy. Zakończenie wbija czytelnika w fotel, jakbyśmy mieli jeszcze za mało wrażeń. Ostatnie strony wbijają nam w serce igłę, a my bezbronni wobec tego czekamy, co się stanie. Wiele osób mówi, że to jest smutne zakończenie. Dla mnie, to zakończenie przynosi nadzieję. Jest takim samym światłem, jak Day dla June.

"Powiedz mi, że gdzieś na tym świecie istnieje jeszcze dobro. Powiedz mi, że dla nas wszystkich jest jeszcze jakaś nadzieja."

"-Ja... -zaczyna, a potem przerywa, jakby szukał odpowiednich słów. -Ja od dłuższego czasu szukam czegoś, co chyba zgubiłem.
"Coś, co zgubił".(...)
-Gdy cię ujrzałem, miałem wrażenie, że coś odnalazłem."

Nadszedł ten czas, kiedy trzeba pomachać na pożegnanie ukochanym bohaterom i uśmiechem wyrazić wdzięczność za przebytą wspólnie drogę. Naprawdę będzie mi brakowało tej...