Już dawno nie zatonęłam tak całkowicie w jakiejś powieści urywając niemal całkowicie kontakt z rzeczywistością.
Ale od początku.

Książkę rozpoczyna ,,Asystentka pisarza fantasy'' czyli zbiór 16 opowiadań. Jak to z opowiadaniami, jedne są wspaniałe, inne niekoniecznie, chociaż podpowiem, że te ,wspaniałe' mają przewagę.
Lecz wszystkie łączył jeden element - były jak wyjęte ze snu, tylko z lekka rozcieńczone jakimkolwiek realizmem. Dziwne, mroczne, absurdalne. Niektóre wykraczały poza skalę i nie byłam w stanie ocenić tak dziwnych tworów. Niektóre ocierały się o kicz, przy jednym lub dwóch miałam odczucie jakby autor pisał je na siłę, na szczęście było takich mniej niż palców u jednej ręki.

Lecz powieść! Powieść to był majstersztyk!
Opowiadania przez swą nierealność stanowiły już same w sobie kotwicę dla wyobraźni. Chociaż - jak to przy czytaniu - można było znaleźć się w innym świecie, były do tego stopnia dziwaczne, iż bardziej skłonna byłabym uwierzyć już w elfy, więc zawsze ta podświadomość i jakiś cichutki głosik cały czas wołały, że to tylko książka napisana przez człowieka, w żadnym wypadku nie jest prawdą. W innych powieściach, nawet jak się w takową mocno wciągnęłam, choćby jednym palcem byłam trochę w świecie realnym.
W przypadku ,,Portretu Pani Charbuque'' było zdecydowanie bardziej realnie i do świata rzeczywistego wracałam jedynie, gdy ktoś do mnie krzyknął. Inaczej znikałam całkowicie. Grzęzłam w błocie na ulicach wiktoriańskiego Nowego Jorku wraz z bohaterem i przeszywał mnie dreszcz przy każdym zaułku w obawie przed ujrzeniem kobiety płaczącej krwią. Słuchałam wraz z nim historii Pani Charbuque zastanawiając się nad jej wyglądem, bulwersując jej zachowaniem, ulegając fascynacji tajemnicami. Nieraz przyłapywałam się na odnoszeniu wrażenia, że nie czytam fikcji, ale coś autentycznego.
Opowieść mnie zaskoczyła, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Sądziłam, że większość fabuły będzie zajmowała opowieść snuta przez tajemniczą kobietę, tymczasem Jeffrey Ford przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Historia Pani Charbuque była tylko dodatkiem, elementem niesamowitości do całej, bardziej złożonej fabuły, która w większości rozgrywała się na uliczkach Nowego Jorku. Chociaż, jak później się dowiemy, wcale nie mniej ważnym elementem, który splecie się z resztą tajemniczych wydarzeń w fabule.
Proporcje są bardzo dobrze zachowane, ilość stron idealna. Opowieść nie dłuży się czytelnikowi, ale również nie pozostawia uczucia niedosytu. Jest też niemało zwrotów akcji.

,,Portret Pani Charbuque'' niewątpliwie jest najlepszym daniem całej książki, chociaż zbiór opowiadań to całkiem smaczna, aczkolwiek dziwna przystawka.
Język jest przyjemny, nie ma w nim męczącej (pseudo)poetyckości, nie składa się także ze skandalicznie krótkich i prostych zdań.
Zaś bohaterowie są do polubienia i niejeden wzbudził moją sympatię.

Krótko podsumowując:
Asystentka pisarza fantasy - 7/10
Portret Pani Charbuque - 9/10
Razem - 8/10

Wspaniała książka, jak najbardziej polecam, lecz ostrzegam, że pochłania człowieka w całości.

Już dawno nie zatonęłam tak całkowicie w jakiejś powieści urywając niemal całkowicie kontakt z rzeczywistością.
Ale od początku.

Książkę rozpoczyna ,,Asystentka pisarza fantasy'' czyli zbiór 16 opowiadań. Jak to z opowiadaniami, jedne są wspaniałe, inne niekoniecznie, chociaż podpowiem, że te ,wspaniałe' mają przewagę.
Lecz wszystkie łączył jeden element - były jak...