Wywiad-rzeka z Bronisławem Wildsteinem spełnia podstawowe kryterium jakie stawia się przed książką – po jej przeczytaniu człowiek żałuje, że się już skończyła. Prawie każdy rozdział wydaje się zbyt krótki. O ile zabójstwo Pyjasa i sprawa Maleszki były już opisywane wielokrotnie przez co są szerzej znane, o tyle w książce pojawia się również wiele wątków mniej znanych. Jak choćby tułaczka Wildsteina po Austrii, Szwecji, Niemczech, Francji, którą odbył po tym jak musiał opuścić gościnne progi Polski Ludowej. Dla regularnego czytelnika książek Wildsteina czeka w rozdziałach emigracyjnych dodatkowy smaczek jaką jest możliwość odkodowania ludzi, którzy stanowili inspirację dla konkretnych postaci w jego książkach. W przypadku „Mistrza” Wildstein mówi o tym wprost w innym miejscu można zaś się domyślić kto stanowił pierwowzór postaci z opowiadania „Pralnia, czyli czy może to być przypadek?” umieszczonego w zbiorze „Przyszłość z ograniczoną odpowiedzialnością”.

Wildstein nie ogranicza się jedynie do przytaczania faktów i relacjonowania własnych emocji, z wielu wydarzeń próbuje bowiem wysnuć bardziej ogólne konkluzje co do współczesnej kondycji duchowej człowieka i społeczeństwa. Przemyślenia te stanowią szczególną ozdobę książki.

Rozmawiający z Wildsteinem dziennikarze nie próbowali zrobić z tego wywiadu zbioru anegdotek i uszczypliwości pod adresem różnych osób, co oczywiście nie oznacza, iż w książce ich nie ma. Osobiście najbardziej zabawny był dla mnie opis konserwatyzmu Tomasza Wołka, który miał polegać m.in. na codziennym odkładaniu długopisu pod tym samym kątem w to samo miejsce.

Mimo że książka liczy tylko niecałe 350 stron autorom udało się poruszyć praktycznie wszystkie wątki biografii Wildsteina. Zważywszy na bogaty życiorys trzeba przyznać Michałowi Karnowskiego i Piotrowi Zarembie, że była to nie lada sztuka. W paru miejscach (choćby wątek masonerii) mogli i powinni docisnąć Niepokornego nieco bardziej jednak nie wpływa to na ogólny odbiór książki. Rozdział dotyczący literatury również mógłby być lepszy, ale tutaj wyraźnie Wildsteinowi zabrakło rozmówców.

KONKLUZJA: przeczytać i żałować, że takie krótkie :).

Wywiad-rzeka z Bronisławem Wildsteinem spełnia podstawowe kryterium jakie stawia się przed książką – po jej przeczytaniu człowiek żałuje, że się już skończyła. Prawie każdy rozdział wydaje się zbyt krótki. O ile zabójstwo Pyjasa i sprawa Maleszki były już opisywane wielokrotnie przez co są szerzej znane, o tyle w książce pojawia się również wiele wątków mniej znanych. Jak...