Breslau miał także swój cyrk. W 1889 roku Zirkus Renz znalazł stała siedzibę na Luisenplatz. Pod wielkim namiotem trzy tysiące breslauerów oglądało codziennie pokazy akrobatów i egzotycznych zwierząt. Podobne atrakcje, ale bardzo szczególnego rodzaju, oferował Ogród Zoologiczny. Wystawiano tam bowiem na pokaz przedstawicieli rodzaju ludzkiego. >Pokazy ludzi< (Völkerschauen) rozpoczęły się w 1874 roku od prezentacji nubijskiego szczepu z Sudanu. Murzynów trzymano w zagrodach, nosili swe zwyczajne stroje i mieli zachowywać się możliwie naturalnie oraz dawać spektakle plemiennych tańców i obrzędów. Wystawa okazała się tak wielkim sukcesem, że po niej urządzono następne: w 1882 roku pokazywano australijskich aborygenów, w 1894 sudańskich Dinków, w 1897 Kałmuków z Astrachania, w 1899 Aszantów z Gwinei, a w 1906 przedstawicieli ludu Futa z Senegalu. Kulminacja nastąpiła w roku 1912, kiedy beduińska karawana - z szejkiem i haremem w komplecie - odegrała scenę porwania przyszłej nałożnicy. Breslauerzy byli z pewnością zdumieni i podekscytowani, a może nawet czuli odrazę, lec w owej epoce imperializmu ich poczucie wyższości nad rasami kolorowymi pozostało na pewno niezachwiane. Nigdy nie przyszłoby im do głowy, że wystawianie ludzi w zoo jest w jakikolwiek sposób naganne.

Breslau miał także swój cyrk. W 1889 roku Zirkus Renz znalazł stała siedzibę na Luisenplatz. Pod wielkim namiotem trzy tysiące breslauerów o...

Egzekucje przestępców były traktowane jako rozrywka. W Bresslau przyciągały one podobno aż 15 tysięcy widzów. Możliwość obserwowania "niedoróbek" prawdopodobnie powiększała atrakcyjność spektaklu. W 1811 roku wyjątkowo partacka dekapitacja przyczyniła się do zmiany pruskiego prawa. Kat z Liegnitz był dotąd uznawany za mistrza w operowaniu mieczem, jednak tym razem się nie popisał: >Jego pierwszy cios trafił zdecydowanie za wysoko i spowodował tylko niewielkie krwawienie; drugi cios był zupełnie chybiony i zerwał jedynie opaskę skazańca. Kiedy ofiara próbowała się rozejrzeć, zadał trzeci cios i znów chybił. W tym momencie kat z Bresslau chwycił miecz i wymierzył czwarty cios, który nareszcie oddzielił głowę od korpusu do tego stopnia, że wystarczyło piąte uderzenie, by głowa całkiem odleciała< Podobno legnickiego kata trzeba było osłaniać przed rozwścieczonym tłumem. Tego samego roku w pruskim kodeksie miecz jako narzędzie egzekucji zastąpiono czterokilogramowym toporem.

Jego pierwszy cios trafił zdecydowanie za wysoko i spowodował tylko niewielkie krwawienie; drugi cios był zupełnie chybiony i zerwał jedynie opaskę skazańca. Kiedy ofiara próbowała się rozejrzeć, zadał trzeci cios i znów chybił. W tym momencie kat z Bresslau chwycił miecz i wymierzył czwarty cios, który nareszcie oddzielił głowę od korpusu do tego stopnia, że wystarczyło piąte uderzenie, by głowa całkiem odleciała< Podobno legnickiego kata trzeba było osłaniać przed rozwścieczonym tłumem. Tego samego roku w pruskim kodeksie miecz jako narzędzie egzekucji zastąpiono czterokilogramowym toporem." class="hideTextNoJS js-collapsed p-collapsed card__text-collapsed card__text-collapsedLight col-12 mb-0 lora"> Egzekucje przestępców były traktowane jako rozrywka. W Bresslau przyciągały one podobno aż 15 tysięcy widzów. Możliwość obserwowania "niedor...

Jak postępy medycyny nie uchroniły mieszkańców przed zarazą, tak rozwój nie wyplenił zabobonów. Rozkwit humanizmu niemal dokładnie zbiegł się w czasie z lawiną procesów o czary. (Kiedy dzieła Erazma podbijały raczkujący rynek książki, biblia łówców czarownic, Malleus maleficarum, osiągnęła bodaj 28 wydań). W Presslawiu dały o sobie znać obydwie tendencje. Już pod koniec XV wieku miasto ogarnęła gorączka polowań na czarownice. Dotychczas ofiary topiono albo wypędzano; po roku 1532 kary zaostrzono, wprowadzając spalenie na stosie. W razie zaistnienia okoliczności łagodzących ofiarę przed spaleniem ścinano. Kodeks karny Świętego Cesarstwa Rzymskiego zalecał stosowanie tortur, jeśli oskarżona była podejrzana o nauczanie czarów bądź o konszachty z czarownicami. Spalenie na stosie było karą nakładaną na wszystkie czarownice, które spowodowały uszkodzenie ciała albo inne szkody. Protestanci nie byli wcale lepsi. Jak się uważa, protestancki łowca czarownic pastor Benedict Carpzov, który działał w sąsiedniej Saksonii, jest odpowiedzialny za śmierć dwudziestu tysięcy kobiet. W drugiej połowie XVI wieku liczba procesów o czary stopniowo malała, ale nadal zdarzały się sensacyjne przypadki. Jednym z nich był proces tzw. Zuckelhese, 97-letniej kobiety sądzonej w sierpniu 1559 roku. Zgodnie z uświęconą tradycją, została skazana na śmierć przez utopienie. Kiedy nie poszła na dno - widomy dowód jej winy - zabił ją kat, gruchocząc jej kości. Z kolei około roku 1580 wdowa z Katharinengasse została oskarżona o uprawianie sodomii ze swoim angielskim dogiem. Zwykłą koleją rzeczy, po denuncjacji i przesłuchaniu została ścięta i spalona. Nieszczęsny pies spłonął wraz z nią.

Jak postępy medycyny nie uchroniły mieszkańców przed zarazą, tak rozwój nie wyplenił zabobonów. Rozkwit humanizmu niemal dokładnie zbiegł si...