W zakamarkach sardyńskiej historii można zauważyć makabryczną postać, owianą tajemnicą. Na jej określenie używano następujących terminów:„s’accabadora” lub „femina agabbadòra” Etymologia słowa prawdopodobnie wywodzi się z języka hiszpańskiego: „acabar” znaczy „kończyć”, ”zadać ostateczny cios”. W dialekcie sardyńskim „accabaddare” znaczy skrzyżować ręce zmarłemu. Kiedy lekarz bezradnie rozkładał ręce, a gorliwe modlitwy na nic się zdawały pozostawało tylko jedno wyjście. Widok przechodzącej kobiety ubranej na czarno oznaczał zbliżającą się śmierć dla cierpiącego człowieka.

Źródło: www.pressmart.pl

Bonaria Urrai - główna bohaterka powieści Micheli Murgii mieszka na krańcu sardyńskiej wioski i za dnia jest krawcową. Nocą przywdziewa czerń i udaje się do domów tych, którym ma pomóc przedostać się na drugą stronę.

To była starsza kobieta, biedna wdowa, żyjąca z jałmużny i usług eutanazji. Cieszyła się szacunkiem lokalnej społeczności. Pojawiała się tylko na życzenie rodziny nieuleczalnie chorego. Najpierw odprawiała modlitwy i stosowała rytuał. Jeśli nie było poprawy stosowała swoją powinność. Uważano ją za ostatnią matkę. Niektórzy twierdzili, że ta sama kobieta, tym razem ubrana na biało, pomagała również rodzącym kobietom.

Źródło: www.artelis.pl

Bonaria jest kobietą samotną, ale ubogą chatkę zamieszkuje z nią jej duchowa córka – Maria Listru. To dziewczynka, którą Bonaria za zgodą rodziców Marii wychowuje u siebie w domu, opiekuje się nią i traktuje jak własną córkę. Marii początkowo nie jest łatwo, ale przyzwyczaja się do cioci Bonarii, a z czasem nawet zaczyna darzyć ją sympatią. Pewnego dnia Maria odkrywa okrutną prawdę dotyczącą nocnych podróży cioci Bonarii, prawdę z którą nie może się pogodzić. Bonaria tym razem pomogła odejść z tego świata cierpiącemu bratu przyjaciela Marii – Nicoli. Działania accabadory są dla Marii niezrozumiałe, a przyczynienie się do śmierci Nicola nie pozwala dziewczynie wybaczyć ciotce tego czynu i skłania ją do opuszczenia progu domu Bonarii. Dopiero kiedy Maria dowiaduje się o chorobie cioci postanawia wrócić w rodzinne strony.

„Accabadora” to opowieść, która skłania do głębokich refleksji. Akcja powieści osadzona jest w XX wieku, na wyspie włoskiej - Sardynii. Autorka porusza w powieści delikatną kwestię eutanazji, skłaniając się jednak do skoncentrowania na tradycji sardyńskiej. Podczas czytania powieści na myśl nasuwają się trudne pytania dotyczące podejmowania decyzji o śmierci innego człowieka. Z jednej strony dowiadujemy się, że accabadora na życzenie rodziny i chorego, za ich pozwoleniem zjawia się przy łożu cierpiącego, by mu ulżyć. Z drugiej strony, dla osób o odmiennej niż sardyńska kulturze rola accabadory może wydawać się nie do przyjęcia.

Kolejną kwestią jakże ważną poruszoną w tej objętościowo niedługiej powieści jest przekazywanie dzieci pod opiekę innej osoby. To rodzice decydują o tym, które dziecko oddadzą na wychowanie innej kobiecie. Duchowe dzieci to także cząstka kultury rejonu, w którym mają miejsce wydarzenia z powieści.

„Accabadora” to niewątpliwie powieść niełatwa. Refleksje jakie pojawiają się w trakcie lektury mogą na długie godziny wywołać burzę naszych myśli. Tematy stanowiące główną treść „Accabadory” spowodują różnorakie emocje w czytelniku. Oburzenie, niezrozumienie, a nawet zdziwienie. Powieść Micheli Murgii to także fascynująca forma zobrazowania cząstki kultury i tradycji Sardynii. „Accabadory” nie da się zapomnieć. To książka, która pozostawia po sobie trwały ślad - skłania do głębokich przemyśleń, a pojawiające się dylematy moralne na długo zaprzątną twoje myśli. To powieść, obok której nie można przejść obojętnie.

W zakamarkach sardyńskiej historii można zauważyć makabryczną postać, owianą tajemnicą. Na jej określenie używano następujących terminów:„s’accabadora” lub „femina agabbadòra” Etymologia słowa prawdopodobnie wywodzi się z języka hiszpańskiego: „acabar” znaczy „kończyć”, ”zadać ostateczny cios”. W dialekcie sardyńskim „accabaddare” znaczy skrzyżować ręce zmarłemu. Kiedy...