Historia wyprawy białego dżentelmena po rubieżach imperium, czyli historia podróży zblazowanego anglika po przez kolonialną Afrykę, lat 30 XX wieku. Co prawda spodziewałem się czego innego - czyli barwnej opowieści pełnej sytuacji z pogranicza fantazji, a mamy tu bardzo rzeczowy opis podróży, który dziwi jeszcze bardziej. Dlaczego ?
Po pierwsze mamy tu podróż w głąb historii i to nie chodzi mi czas historyczny, a samą formę reportażu. Ilość uwag, które można by dziś określić jako nie poprawne politycznie jest równy ilości stron. Na tle dzisiejszych książek zdumiewająco świeże odczucie. Po drugie postać narratora - jest to tak stereotypowy Brytyjczyk, że wydaje się wręcz przerysowany. Jest głównie zblazowany, znudzony (a nuda to jego zdaniem największy problem w Afryce), zdystansowany a jednocześnie pełen typowej flegmy i brytyjskiego pełnego ironii humoru. Trzeba jednak pamiętać o kontekście historycznym, Waugh czasem zachwyci się pięknem krajobrazu, pochyli nad problemami kolonizatorów, ale całą resztę traktuje w najlepszym przypadku z pobłażliwością i ironią jeżeli mówi o innych białych jak np Grecy, Ormianie czy Amerykanie. Zupełnie wręcz pomija ludność miejscową ograniczając się do opisu władców i ewentualnie miejscowych notabli, czasem dorzucając ironiczną uwagę na temat służących. Wiadomo, nie widział wszystkiego, może pewnych rzeczy zrozumieć nie potrafił albo wydawały mu się normalne.
Mimo wszystko trochę dziwne że przy podróży przez Kenię i Kongo dwa kraje w których Europejczycy zgotowali miejscowym prawdziwe piekło na ziemi najbardziej drażnią go brud, słabe jedzenie i biurokracja. Widać takie czasy.

Historia wyprawy białego dżentelmena po rubieżach imperium, czyli historia podróży zblazowanego anglika po przez kolonialną Afrykę, lat 30 XX wieku. Co prawda spodziewałem się czego innego - czyli barwnej opowieści pełnej sytuacji z pogranicza fantazji, a mamy tu bardzo rzeczowy opis podróży, który dziwi jeszcze bardziej. Dlaczego ?
Po pierwsze mamy tu podróż w głąb...