"Szklany tron" to cykl, który cieszy się ogromną popularnością zarówno w Polsce jak i za naszymi granicami. Ja też miałam przyjemność zapoznać się z jego trzema pierwszymi tomami, jednak było to tak dawno, że teraz, chcąc przeczytać całą serię, musiałam zacząć od początku.

Celaena Sardothien to zabójczyni sławna w całej Erilei. Zabójczyni Adarlanu, jak ją nazywają, popełniła jedna fatalny błąd i została zesłana na ciężkie roboty w kopalni soli w Endovier. Stamtąd, po roku niewolniczej pracy, wyciąga ją syn osoby, która skazała ją na taki los - książę Dorian Havillard, syn króla Adarlanu i następca tronu. Jednak nie ma nic za darmo, bo w zamian za uwolnienie z Endovier Celaena musi stanąć w turnieju o tytuł Królewskiego Obrońcy i, co więcej, wygrać go, co nie będzie w cale takie proste.

Zapamiętałam te książkę niemal tak samo dobrze, jak dobrze czytało mi się ją za pierwszym razem. Nadal mam te same odczucia względem turnieju - bardzo przypomina rywalizację w Igrzyskach Śmierci. Jednak reszta książki jest interesująca i "Szklany tron" wciągnął mnie pomimo tego, że mniej-więcej kojarzyłam główny watek oraz większość bohaterów.

Całkowicie inaczej czyta się te część, jeśli zna się już losy Celaeny z opowiadań. Nie trzeba zastanawiać się, co działo się na Czerwonej Pustyni albo kim dla głównej bohaterki był Sam i ta wiedza rzuca całkiem inne światło na to, o czym myśli bądź wspomina Celaena.

Sama główna bohaterka zachowuje się w tym tomie całkowicie inaczej niż w nowelkach. Jest mniej butna i mam wrażenie, że zmądrzała; bardzo możliwe, że wpłynęły tak na nią wydarzenia pomiędzy ostatnim opowiadaniem a początkiem tego tomu. Moja sympatia do niej odżyła właśnie w "Szklanym tronie", tak samo jak sympatia do Nehemii i Chaola, za to Dorian nadal jest mi obojętny, tak samo jak podczas pierwszej lektury.

Dopiero podczas ponownej lektury zwróciłam uwagę na to, że Sarah J. Maas ma całkiem inny styl w tej serii niż w "Dworach". Może to wina innego stylu narracji albo tłumacza, może też jest to kwestia tego, że to pierwsza książka autorki, wniosek jest jednak taki, że "Szklany tron" został napisany naprawdę prostym językiem i osoby, które oczekują czegoś więcej po stylu, nie mają tu czego szukać. Mimo to jednak nadal jest to książka dobra, nie wybitna, ale dobra.

Na pewno będę kontynuowała swoją przygodę z tą serią, bo po dość skrajnych opiniach dotyczących późniejszych jej tomów jestem ciekawa jak ja odbiorę to, co autorka przygotowała dla czytelników.

"Szklany tron" to cykl, który cieszy się ogromną popularnością zarówno w Polsce jak i za naszymi granicami. Ja też miałam przyjemność zapoznać się z jego trzema pierwszymi tomami, jednak było to tak dawno, że teraz, chcąc przeczytać całą serię, musiałam zacząć od początku.

Celaena Sardothien to zabójczyni sławna w całej Erilei. Zabójczyni Adarlanu, jak ją nazywają,...