W małym miasteczku w dziwnych okolicznościach umiera młoda dziewczyna. Została porażona przez prąd, kiedy podczas kąpieli do jej wanny wpadł ekspres do kawy. Bliźniaczki Taylor i Hayley, jej sąsiadki i dawne przyjaciółki nie zgadzają się z policją twierdzącą, że był to wypadek. Postanawiają na własną rękę dojść do prawdy, która okazuje się być znacznie bardziej złożona, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

"Zazdrość" poleciła mi koleżanka. Wepchnęła mi ją w ręce, mówiąc: "Czytaj, bo fajna". I miała rację. Choć leżała (książka, nie koleżanka) na mojej półce bardzo długo (rok? półtora?), to gdy w końcu się za nią zabrałam, byłam bardzo zadowolona z tego posunięcia.

Styl autora był tak lekki i przyjemny, że pochłonęłam całość w kilka dni. Akcja rozwija się spokojnie. Fakt, pod koniec dosyć przyspiesza, ale raczej nie jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem i otwartymi ustami, przerzucając strony w oczekiwaniu na zakończenie. O dziwo, nie można tego uznać za wadę, ponieważ sposób, w jaki została napisana, naprawdę bardzo mocno rekompensuje wiele niedociągnięć i wad, i jest jedną z najważniejszych przyczyn, dla których nie wyrzuciłam jej za okno. Na co miałam ochotę kilka razy.

Po pierwsze, nie podobały mi się wplecione w całość zdolności paranormalne (coś w rodzaju czytania w myślach. Nie chcę zdradzać więcej). Miałam wrażenie, że autor miał pomysł na wątek dotyczący zbrodni i jej przyczyn, ale nie wiedział jak wprowadzić w to czytelnika i samych bohaterów dociekających prawdy, więc postanowił dać im pewne umiejętności, które w bardzo łatwy, niewymagający wysiłku i myślenia, sposób odpowiedzą im na stawiane pytania. A przecież można było to rozegrać w o wiele bardziej ciekawy i uzasadniony sposób, a nie iść na łatwiznę. Takie posunięcia to jedna z rzeczy, których najbardziej nie lubię w książkach - wyciąganie ni stąd, ni z owąd, jak asa z rękawa w złym (najczęściej zbyt późnym) momencie gry, nadnaturalnych zdolności jakiegoś bohatera. I o ile czasem coś takiego się sprawdza i nadaje książce uroku i jest jej wielkim plusem, tutaj jednak wszystko to było lekko naciągane. Wątek bliźniaczek i całego tego wypadku. No cóż, zgrzytało mi to.

Druga rzecz. Przewidywalność. To, że jakaś sytuacja się zdarzy, było czasem tak oczywiste, że miałam ochotę zacząć odliczać strony do tego wydarzenia. Ok, może trochę przesadzam, bo były momenty, które autentycznie mnie zaskoczyły i spowodowały, że musiałam przeczytać fragment tekstu ponownie, by się upewnić, czy to mi się oby na pewno nie przywidziało. Nie zmienia to jednak faktu, że część z nich zdecydowanie do takich nie należała.

Bohaterowie wyszli autorowi całkiem udani. Moira - dociekająca prawdy dziennikarka - mogłaby się na pierwszy rzut oka wydawać bardzo irytująca, mnie jednak przypadła do gustu i, w sumie, nawet jej kibicowałam i byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób zostanie wykorzystany jej wątek. Larsenowie - bardzo, bardzo, bardzo ciekawa rodzina. Naprawdę. Tak jak czerń kontrastuje z bielą, tak kontrastowały ze sobą charaktery jej członków. Niepewny siebie Teagan i królowa liceum, Starla. Ich matka, mściwa, wydawać by się mogło, że egoistyczna, ale tak naprawdę kochająca swoje dzieci, chociaż może trochę źle to okazująca i nie traktująca ich odpowiednio. Jedynie główne bohaterki czasem mnie irytowały, choć i tak nie zdarzało się to aż tak często, jak bym się tego mogła spodziewać po zżytych ze sobą, kochających się wielką, cudowną, wspaniałą miłością i rozumiejących się bez słów bliźniaczkach. Ogólnie: charaktery postaci są bardzo zaskakujące i wiele z nich okazuje się wcale nie być takimi, za jakie były uważane na początku

Jeszcze jednym plusem jest tematyka tej książki. Porusza problemy, które ostatnio mają miejsce coraz częściej. Czasem mamy z nimi do czynienia na co dzień, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Coś, nad czym wiele osób się nie zastanawia, dla innych jest ogromną tragedią, która dotyka ich niemalże każdego dnia i przemienia ich życie w koszmar. Dla jednej osoby może to być błaha sprawa, a dla innej powodem problemów psychicznych. Mówi o tym sam autor w krótkim dopisku na końcu książki, w którym informuje także o tym, że została ona zainspirowana prawdziwą historią. To naprawdę smutne, że ludzie mogą być tak bardzo nieświadomi tego, że niszczą czyjeś życie rzeczą, która z ich punktu widzenia jest tylko błahostką, drobną docinką, żartem, nauczką.

Podsumowując: urzekł mnie styl autora, dobre wyważenie opisów i akcji, bohaterowie, którzy zaskakiwali i dodawali książce smaku oraz zmuszająca do przemyśleń tematyka. Niestety, pan Olsen, wydaje się, nie do końca dopracował swoje dzieło, gdyż jest ono odrobinę zbyt przewidywalne i proste (?). Miałam wrażenie, że czegoś tam brakowało, jakby autor tak bardzo zachłysnął się swoim dosyć ciekawym pomysłem na kryminał, że nie pomyślał już o tym, że pomiędzy wstępem a punktem kulminacyjnym przydałyby się jakieś perypetie i urozmaicenia, które oprócz oddziaływania na akcję, są też przemyślane i ciekawe.

Lecz należy przyznać, że mimo tych potknięć, powieść tę należy uznać za dobrą. Czasu przy niej spędzonego zdecydowanie nie nazwałabym straconym, ponieważ dobrze się bawiłam, czytając ją. Nie jest to wybitnie rozwijająca literatura, ale mimo to wywołuje u czytelnika poważniejsze przemyślenia. A poza tym przez tę książkę się dosłownie płynie, więc można ją uznać za odstresowującą.

Ach, teraz mi się na koniec przypomniało, że miałam jeszcze napisać, iż sposób, w jaki "Zazdrość" została napisana, skojarzyła mi się z Kingiem. Sama nie wiem do końca dlaczego, bo Gregg Olsen ma znacznie lżejszy styl pisania (książki pana Stephena zwykle nie podobają mi się jakoś wybitnie mocno), ale bardzo często podczas czytania miałam takie przebłyski: "O, coś takiego pamiętam od Kinga" lub "Hej, King przedstawiłby to bardzo podobnie". Pewnie to tylko moje wrażenie.

W małym miasteczku w dziwnych okolicznościach umiera młoda dziewczyna. Została porażona przez prąd, kiedy podczas kąpieli do jej wanny wpadł ekspres do kawy. Bliźniaczki Taylor i Hayley, jej sąsiadki i dawne przyjaciółki nie zgadzają się z policją twierdzącą, że był to wypadek. Postanawiają na własną rękę dojść do prawdy, która okazuje się być znacznie bardziej złożona, niż...