Jedna z najgorszych książek, jakie czytałam. Liczyłam na mniej lub bardziej przyzwoitą historię opowiedzianą przez obiecującego polskiego pisarza, notabene popularnego wśród młodzieży. Otrzymałam natomiast zbiór opowiadań o niskim poziomie i stylu, na dodatek napisany jakby przez nabuzowanego hormonami ucznia gimnazjum. Nie mam nic przeciwko przekleństwom i rozsądnej dawce seksu, o ile:
a) zostają one podane w wysokiej jakości formie (mam na myśli styl pisania, ogólne wrażenia itd.),
b) stanowią furtkę do jakiegoś innego wątku.

Tutaj tego zabrakło. Wprost - czytałam instrukcję obsługi kobiety. Niby Milczek próbuje zadowolić swoją partnerkę, ale wszystko to jest pisane, żeby ,,pobudzić'' mężczyzn. To się czuje od razu. Dużo opisów faceta, ciągłe krążenie wokoło tego, co robi, mało natomiast uczuć kobiety. Tani fanserwis, szarpanie za najniższą strunę instynktów w mało wygadany, prymitywny sposób.

Możliwe, że mężczyźni odbierają opisy inaczej. Taka literatura zaspakaja jakieś potrzeby, spełnia jakieś fantazje... co nie zmienia faktu, że nawet pod względem warsztatowym owe sceny wypadają niezwykle słabo, a poza tym pozostawiają niesmak. Jeśli chciałabym poczytać coś o podobnej tematyce, skierowałabym swoje kroki do innego działu w Empiku. Albo czytałabym je bez poczucia, że coś jest zdecydowanie wciśnięte na siłę, byle tylko przyciągnąć czytelników.

Postacie kobiece są jednym wielkim nieporozumieniem. Każda się puszczała (bo inaczej tego nie można nazwać), takie kukiełki do ratowania, nie potrafiły niczego zrobić ani się postawić. Czytanie powieści z ich perspektywy będzie śniło mi się po nocach! ,,Jeśli coś wyjdzie teraz z lasu, mogłoby cię pożreć i... Nie, dość! Nie może o tym myśleć! Ale gdyby poszła w tamtą stronę i... nie, dosyć Tinka, uspokój się!". Te pourywane zdania wzbudzały litość, pojawiając się w takim natężeniu. Nie podobało mi się także zamykanie poszczególnych fragmentów przed przeskokiem w czasie zdaniami typu: "Wtedy to poczuł". "Wtedy właśnie to zobaczył". Pisane w następnym akapicie, miało budować napięcie, ale powtórzone z trzy razy zaczęło nużyć. Tu czuć słaby warsztat autora.

Fabuły nie ma. Znaczy, niby każde opowiadanie posiada jakiś wstęp, rozwinięcie, zakończenie, ale są one najzwyczajniej w świecie nudne, banalne i... dziecinne. Bardzo dziecinne. Powoływanie się na postacie z "Piotrusia Pana" to coś niewybaczalnego, bo oznaczałoby wspominanie znakomitej klasyki w gniocie. Głównie mamy do czynienia z niedojrzałymi mężczyznami, którzy robią głupoty. Nie czułam tego ryku silnika, huku wystrzałów i rock'n'rolla. Osoba odpowiedzialna za napis z tyłu okładki wykazała się wyobraźnią: napisać ciekawy wstęp do tak nieciekawej treści, do tego potrzeba prawdziwego talentu. To niestety nie jest ironia, naprawdę chciałabym ją pozdrowić, nawet jeśli mam świadomość, że prawdopodobnie nie przeczytała ani jednego opowiadania z tego zbiorku.

Ostatnią szpilę wbiję w redakcję. Ilustracje są przyjemne dla oka, ale wpierw zainwestowałabym w rzetelną korektę. Czasem występują powtórzenia (widać, że nie celowe), braki kropek tudzież inne błędy. Całość sprawia wrażenie wydanego w pośpiechu.

Wyplułam cały swój jad. Mam nadzieję, że zwolennicy Ćwieka jeszcze żyją, a pozostali przyjęli do wiadomości, jak bardzo mam poczucie zmarnowanej powieści. Trochę, jakbym wypchała sobie głowę pustymi kartkami zamiast zapełnionymi. Nie dość, że powieść nic mi nie dała, to jeszcze coś zabrała - między innymi czas.

Jedna z najgorszych książek, jakie czytałam. Liczyłam na mniej lub bardziej przyzwoitą historię opowiedzianą przez obiecującego polskiego pisarza, notabene popularnego wśród młodzieży. Otrzymałam natomiast zbiór opowiadań o niskim poziomie i stylu, na dodatek napisany jakby przez nabuzowanego hormonami ucznia gimnazjum. Nie mam nic przeciwko przekleństwom i rozsądnej dawce...