Przyznam się szczerze, że bardzo nie lubię takie klimatu, kiedy ktoś znany (aktor, piosenkarz, pisarz) umiera i wszyscy chwytają za jego biografię. Szkoda, że tak późno zazwyczaj za nią chwytamy. Tym razem sama tak zrobiłam, ale wszystko jak zwykle przypadkiem. O istnieniu tej książki powiedziała mi siostra. Twierdziłą, że podobno jest bardzo ciekawa i wiele daje, że Małgorzata Braunek była buddystką i o tym buddyzmie i poukładaniu dobie dobrze w głowie książka ta opowiada. Jedna wycieczka do biblioteki i książka już jest moja:) Pochłonęłam ją jednym tchem. Okazała się być jeszcze lepsza niż siostra zapewniała. To nie tylko o buddyzmie - choć tego jest dużo - ale o pięknym życiu z pięknymi wartościami. O odwadze w spełnianiu swoich marzeń i trwaniu przy swoim. To były piękne fragmenty. Kiedy Małgorzata Braunek kilka razy nie zdała matury a właściwie nie została do niej dopuszczona, bo nie chciała przeczytać nakazywaną przez polonistkę książki. Nie zgadzała się politycznie z jej autorem i powiedziała nie i koniec. Nie bała się konsekwencji. Nie bała się tego okropnego dla wielu faktu, że nie będzie miała matury. jak się okazalo bez tej matury do szkoły teatralnej się dostała. Po prostu wartości były ważniejsze. Miała to po ojcu, który potrafił wyrwać jej kilka stron z książki do historii, bo kłamstwo głosiły. Jeszcze bardziej mnie zachwyciła, kiedy rzuciła szkołę aktorką, bo życie jej się tak pięknie układało, że wolała już grac i spełniać się w rolach, niż w szkolnej ławie. Oczywiście miała to wypomniane, że bez warsztatu, bez wiedzy... ale nie dała się, nie dała sobie wmówić, że jest gorsza. Bo nie była, bo każda jej rola była lepsza od poprzedniej. Zazdroszczę jej odwagi, że szła zgodnie ze swoimi marzeniami nie zważając na to co powinno być i powinno się robić w życiu. Ile razy to człowiek chciał iść inną drogą,a le nieeee matura, studia, skończ studia, obroń pracę i potem możesz robić co chcesz...
Małgorzata Braunek umiała poskromić swoje ego i wiedziała, kiedy powiedzieć sobie dość. Książka to piękna rozmowa o dzieciństwie, o Polsce z zeszłego wieku, o aktorstwie, o walce o miłość, o wspomnianym już buddyzmie, o pogodzeniu się ze śmiercią. Bo śmierć to po prostu element naszego życia. Niektórzy mówią, że to jedyna pewna naszego życia, jedyne czego w życiu możemy się spodziewać na 100%.
Jeśli będziecie mieli okazję przeczytać książkę, nie rezygnujcie z niej. Szczególnie, że jest wzbogacona o liczne piękne zdjęcia i wiersze. Nie zajmie wam dużo czasu. Zmusza do refleksji. Jestem ciekawa, czy ja pod koniec swojego życia będę mogła tak spokojnie usiąść i mówić o dobrze dokonanych wyborach.

Przyznam się szczerze, że bardzo nie lubię takie klimatu, kiedy ktoś znany (aktor, piosenkarz, pisarz) umiera i wszyscy chwytają za jego biografię. Szkoda, że tak późno zazwyczaj za nią chwytamy. Tym razem sama tak zrobiłam, ale wszystko jak zwykle przypadkiem. O istnieniu tej książki powiedziała mi siostra. Twierdziłą, że podobno jest bardzo ciekawa i wiele daje, że...