Czytanie książek ma tą niewątpliwą zaletę, że pozwala na odwiedzanie miejsc, których normalnie odwiedzić nie można. Dzisiaj z Warszawy do Wenecji leci się co prawda jakieś dwie godziny, ale do przeszłości nie da się cofnąć nawet po trzykrotnym przebyciu trasy do Australii z kapitanem Wroną na pokładzie. Wobec tego jedną z nielicznych szans na wizytę w piętnastowiecznym mieście na wodzie jest sięgnięcie po "Magiczną gondolę".

Autorka tejże, Eva Völler, czasem bywa również Francescą Santini, Paulą Renzi, Anne Sievers lub jeszcze kimś innym. Nie wiem czy to, że trylogię "Poza czasem" zaczęła pisać jako pani Völler, zależało od nastroju, koloru paznokci podczas tworzenia czy może od pory roku, ale w sumie nie ma to żadnego znaczenia.

Bohaterką książki jest siedemnastoletnia (a jakże) Anna, która wraz z rodzicami spędza wakacje w Wenecji. Tam, w wyniku pewnego dziwnego łańcucha zdarzeń, trafia na pokład dość nietypowej gondoli i przenosi się do przeszłości. Poznaje przystojnego (a jakże) podróżnika w czasie, o uroczym imieniu Sebastiano oraz koleżankę przybyłą z Francji czasów Marii Antoniny. Wszyscy oni mają do wypełnienia ważne dla losów miasta zadanie.

Nie będę twierdziła, że ta opowieść zmieniła moje życie ani że jest to bardzo interesująca i ze wszech miar wartościowa lektura. Nie zamierzam również pisać, że Anna jest dojrzała jak na swój wiek, urocza i ogólnie raczej sympatyczna, ani że Sebastiano porywa swoją odwagą, urodą oraz dobrym charakterem. Daleka też jestem od przyznania, iż Eva Völler stworzyła niesamowicie wciągającą powieść, od której czytelnika oderwać może tylko dźwig "Hercules". Nie, nic z tych rzeczy.

Niemniej jednak "Magiczna gondola" to dobra książka. Zwłaszcza w porównaniu do innych młodzieżówek. Uwierzcie, że naprawdę gorsze zrobiły już karierę. Niewątpliwie największą jej zaletą są czas i miejsce akcji lub innymi słowy motyw podróży w czasie do przeszłości. W ogóle uważam, że autorzy tego typu powieści powinni zacząć współpracować z historykami. To oni mogliby być ich korektorami i poprawiać wszystkie błędy merytoryczne, rzeczowe oraz jakie tam jeszcze trzeba. Wtedy standardowe podręczniki do nauki historii należałoby wyrzucić do kosza. Może wydawnictwo "Nowa Era" miałoby mniej pracy, ale za to jak drastycznie zwiększyłaby się liczba zdających maturę z tego przedmiotu! ;)

Czytanie książek ma tą niewątpliwą zaletę, że pozwala na odwiedzanie miejsc, których normalnie odwiedzić nie można. Dzisiaj z Warszawy do Wenecji leci się co prawda jakieś dwie godziny, ale do przeszłości nie da się cofnąć nawet po trzykrotnym przebyciu trasy do Australii z kapitanem Wroną na pokładzie. Wobec tego jedną z nielicznych szans na wizytę w piętnastowiecznym...