Magiczna gondola

Magiczna gondola ma dużo uroku w sobie. Opis Wenecji, rys historyczny-choć niewielki, stanowi także atut. Życie miejskie przedstawiono dość oględnie i sielsko, tym bardziej jeśli chodzi o sytuację kobiet w tamtych czasach (zadziwiło mnie to, jak bohaterka, sama nocą, przemierza raz po raz, xv wieczne miasto i nigdy się jej nic nie przytrafia). Jednak najbardziej co mnie zaskoczyło, to zdecydowanie miłość Sebastiano i Anny. Oni to się chyba z choinki urwali. Widzieli się raptem 3 razy i to naprawdę krótko i boom, wielkie love story. Ta relacja w ogóle bardzo kiepsko napisana, bez polotu, zepsuła moim zdaniem wyraz książki. Więcej autorka by zyskała jakby w ogóle w tej części z tego zrezygnowała i napomknęła cos delikatnie, na poczet następnych. Ogólnie fantastyka nie najgorsza, śmiało można przeczytać 😉

Magiczna gondola ma dużo uroku w sobie. Opis Wenecji, rys historyczny-choć niewielki, stanowi także atut. Życie miejskie przedstawiono dość oględnie i sielsko, tym bardziej jeśli chodzi o sytuację kobiet w tamtych czasach (zadziwiło mnie to, jak bohaterka, sama nocą, przemierza raz po raz, xv wieczne miasto i nigdy się jej nic nie przytrafia). Jednak najbardziej co mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ale wciąga!!

Ale wciąga!!

Pokaż mimo to

Moim zdaniem najlepsza część trylogii. Czytając ją widziałam, że autorka rzeczywiście jest miłośniczką Wenecji, w treść książki są bardzo ciekawie wkomponowane ciekawostki na temat tego miasta. Podczas lektury bardzo łatwo było mi wyobrazić siebie na weneckich uliczkach i jeszcze bardziej zapragnęłam tam pojechać.
Koncept podróży w czasie został ograny dosyć ciekawie, szczególnie sposób przenoszenia podróżników, chociaż nie do końca trafiają do mnie motywy podróży, uważam że są trochę nieracjonalne.
Bohaterowie są wykreowani w dosyć realny sposób. Podoba mi się, że główna bohaterka nie jest na siłę sprowadzana do roli silnej kobiety, która poradzi sobie w każdej sytuacji, posiada ona również liczne wady i powiedziałabym, że jest czasem nieporadna, mimo to łatwo zjednała sobie moją sympatię.
Ogólnie książkę czyta się bardzo przyjemnie, jest to raczej lekka pozycja, idealna na chwilę relaksu. Fabuła jest w miarę ciekawa, wzbogacona paroma ciekawostkami i kilkoma zwrotami akcji. Lubię do niej wracać, by myślami przenieść się do Wenecji.

Moim zdaniem najlepsza część trylogii. Czytając ją widziałam, że autorka rzeczywiście jest miłośniczką Wenecji, w treść książki są bardzo ciekawie wkomponowane ciekawostki na temat tego miasta. Podczas lektury bardzo łatwo było mi wyobrazić siebie na weneckich uliczkach i jeszcze bardziej zapragnęłam tam pojechać.
Koncept podróży w czasie został ograny dosyć ciekawie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczną gondolę zdecydowanie można zaliczyć do książek lekkich i przyjemnych. Można ją przeczytać jednym tchem, ponieważ akcja jest wciągająca.
Anna przenosi się w przeszłość i poznaje wszystkie "uroki" życia w Wenecji z 1499 roku. Zwraca ona uwagę na takie rzeczy jak nieprzyjemne zapachy, czy brak łazienki w rozumieniu tego słowa z XXI wieku, jak również na zwyczaje dotyczące kobiet w XV wieku (np. czyli konieczność noszenia nakryć, czy źle widziane poruszanie się panien z dobrego domu bez towarzystwa męskiego). Mimo odrobinki marudzenia, jestem w stanie powiedzieć, że pewnie każdemu by takie rzeczy przeszkadzały i cieszę się nawet, że autorka zwróciła na nie uwagę, bo często takie aspekty życia w dawnych czasach, choć oczywiste, są pomijane. Mimo to uważam, że trochę za ostro potraktowała Wenecję tamtych czasów i za mało było jak dla pozytywnych opisów, gdyż sama uważam to miasto za czarujące jak z bajki lub filmu.
Dla mnie świat tamtych czasów został pokazany nawet dobrze i można było poczuć klimat renesansu. Fabuła rozwijała się może odrobinkę wolno to jednak była wciągająca. Osobiście nawet mnie zaskoczyła na koniec, choć jak się później pomyślałam to można było się domyśleć, że w tej historii pewna postać jest podejrzana. Mimo zaskoczenia i tak uważam, że na koniec akcja została trochę za bardzo "ścięta" jak by się autorce gdzieś spieszyło. Można by było zdecydowanie więcej wycisnąć z tego zakończenia. Za to zaskoczeniem nie powinien być happy end, który bardzo mi pasuje.
Anna jako główna bohaterka i nasza narratorka nawet nie była szczególnie wkurzająca, choć i tu miałam wrażenie, że jak często w przypadku takiego typu książek autorka stara się z niej zrobić głupszą niż w rzeczywistości z momentami przebłysków intelektualnych. No i oczywiście nie zapominajmy o Sebastiano, którego chyba nie da się nie polubić, choć chłopak zwiastuje kłopoty.
Podsumowując, książka mi się bardzo podobała, gdyż jestem fanką motywów magii i podróży w czasie. Jest to typowa młodzieżówka, ale mimo to polecam, i uważam może się spodobać nawet trochę starszym odbiorcą niż nastolatkom. A ja sama siadam do kolejnych części. Buona lettura

Magiczną gondolę zdecydowanie można zaliczyć do książek lekkich i przyjemnych. Można ją przeczytać jednym tchem, ponieważ akcja jest wciągająca.
Anna przenosi się w przeszłość i poznaje wszystkie "uroki" życia w Wenecji z 1499 roku. Zwraca ona uwagę na takie rzeczy jak nieprzyjemne zapachy, czy brak łazienki w rozumieniu tego słowa z XXI wieku, jak również na zwyczaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczna gondola jest pierwszą książką przeczytaną w ramach wyzwania-zabawy #wstydoodziewacz, wymyślonego przez Martę z Marta wśród książek. W końcu jest szansa, że nadrobię lekturę książek, które od lat kurzą się i coraz bardziej zanikają przykryte kolejnymi tytułami.

Pamiętam, że po przeczytaniu Trylogii Czasu Kerstin Gier, byłam szalenie ciekawa serii, którą poleca. Wówczas byłam tak zafascynowana fantastyką, że czytałam wszystko, co wpadło mi w ręce, a akurat ta seria jakimś cudem została przeze mnie pominięta. Jak już wiem, nic wielkiego mnie nie ominęło. Być może to kwestia tego, że coraz rzadziej sięgam po młodzieżówki, a być może jest tak, jak uważam.

A mianowicie Magiczna gondola jest cholernie infantylna i na wskroś przewidywalna. Nie dzieje się tu nic, co mogłoby choć odrobinę zaskoczyć. Totalnie nic. Poszczególne wydarzenia ot wynikają same z siebie. Dodatkowo pierwsze sto kilkanaście stron mnie pokonało. Rzadko, bardzo rzadko, zdarza mi się zasnąć nad książką, a tej się bezapelacyjnie udało. I to na kilka długich godzin mnie unieszkodliwić. Niemniej chęć ukończenia tegoż tytułu, była wystarczającą motywacją, by sprężyć się i dobrnąć do końca.

I tutaj pomagał fakt, że, pomijając ten usypiający początek, czytało mi się ten tytuł nadspodziewanie szybko. Właściwie nie można się było niczego innego spodziewać. Bo, co by nie mówić, akcja jest całkiem przyzwoita. A że nudna – no bywa. Niespecjalnie porwało mnie pióro autorki. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie opisywanych przez nią miejsc ni strojów piętnastowiecznej Wenecji. W ogóle nie czułam nic. Brakło mi w tej książce czegoś, co dodałoby jej pazura, głębi i dreszczyku.
To samo tyczy się dialogów. Zupełnie płaskie. Nie było mowy, by miały w sobie jakikolwiek ładunek emocjonalny i w jakiś sposób podkreślały bohaterów.

Sam pomysł na fabułę... podróże w czasie to całkiem oklepany motyw, jednak z reguły trafiam na przyzwoite interpretacje. Ta była taka nijaka. Gdzieś tam autorka może i miała pomysł, ale nieszczególnie udało jej się sklecić logiczna i spójną całość. Po prostu czegoś zabrakło.

A bohaterowie? Główna bohaterka jest okropnie irytująca. Długo nie mogłam jej zdzierżyć. Pod sam koniec zrobiło się słodko-pierdząco i lekko ruszyło mnie sumienie, że jak na ckliwy koniec, no to można w zadumie zatrzepotać rzęsami i otrzeć niewidzialną łzę w imię nastoletniego wzruszenia miłością... Pozostali? Przyznam, że to takie trochę chaotyczne było. Multum postaci mniej i bardziej pobocznych. Ale wszyscy jacyś tacy niedorobieni. Tak po macoszemu potraktowaniu. Jakby autorka nie do końca wiedziała komu poświęcić więcej uwagi i wyszło tak... średnio.

Czy więc skuszę się na pozostałe dwa tomy? Skusić się nie skuszę, ale że jestem masochistką i lubię wyzwania, w przyszłym roku na pewno przeczytam drugą część. Bo skoro już są wszystkie trzy na półce, no i grzechem byłoby dać ambicji odpocząć.

Magiczna gondola jest pierwszą książką przeczytaną w ramach wyzwania-zabawy #wstydoodziewacz, wymyślonego przez Martę z Marta wśród książek. W końcu jest szansa, że nadrobię lekturę książek, które od lat kurzą się i coraz bardziej zanikają przykryte kolejnymi tytułami.

Pamiętam, że po przeczytaniu Trylogii Czasu Kerstin Gier, byłam szalenie ciekawa serii, którą poleca....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Eva Voller zabiera nas z akcją do pięknej Wenecji, gdzie opowiada o współczesnej dziewczynie Annie, która przenosi się w czasie również do XV-wiecznej Wenecji. W książce jest dużo opisów, gdzie autorka wykazuje się doskonałą znajomością historii. Występują ciekawi bohaterowie, jest humor, magiczna przygoda, oraz ciekawa fabuła umożliwi czytelnikowi odbycie wspaniałej przygody. Świetna książka nie tylko dla młodzieży ale i dla starszych czytelników.

Eva Voller zabiera nas z akcją do pięknej Wenecji, gdzie opowiada o współczesnej dziewczynie Annie, która przenosi się w czasie również do XV-wiecznej Wenecji. W książce jest dużo opisów, gdzie autorka wykazuje się doskonałą znajomością historii. Występują ciekawi bohaterowie, jest humor, magiczna przygoda, oraz ciekawa fabuła umożliwi czytelnikowi odbycie wspaniałej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do poczytania podczas wakacji zamiast przypadkowego magazynu.

Do poczytania podczas wakacji zamiast przypadkowego magazynu.

Pokaż mimo to

Seria "Magiczna gondola" ciekawiła mnie już od dawna chociaż miałam obawy, że będzie przypominała trochę "Trylogię czasu", która bardzo mi się podobała.
Zaczęło się średnio zachęcająco. Nie podobały mi się te wszystkie wstawki o Miley Cyrus, Hannah Montana czy Naszej Klasie. Biorąc pod uwagę, że autorka tej książki ma raczej prosty, czasem wręcz dziecinny styl pisania to w połączeniu z tymi wstawkami czułam się jakbym czytała jakieś opowiadanie napisane przez dziewczynkę z podstawówki. Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tego tomu. Fabuła okazała się całkiem niezła chociaż spodziewałam się więcej akcji. Na szczęście autorka wszystko opisuje w dość ciekawy sposób więc akcja nie zanudza. To, co mi się podobało w tej książce to dosyć spora liczba różnych ciekawostek, które były opisane w fajny i przystępny sposób. Zazwyczaj taka liczba opisów w książkach mnie zanudza, ale tu było wręcz odwrotnie. Aczkolwiek jeśli chodzi o same postaci jest już nieco gorzej. Sama nie wiem, czy polubiłam główną bohaterkę. Czasem było mi jej szkoda, ale czasem była strasznie denerwująca, a jej zachowanie wydawało się nienaturalne jak na sytuację, w której się znalazła. Tak samo główny bohater. Było go tak mało w tym tomie, że nie było jak wyrobić sobie o nim zdania. W tych kilku scenach, co się pojawił raz zachowywał się jak cham, a kolejnym razem całkiem słodko. Ale na pewno było go zdecydowanie za mało! Niektóre postaci drugoolanowe pojawiały się częściej niż on. To jest dla mnie dużym minusem. Kolejnym, zdecydowanie większym, były dosyć częste (czasem bardzo dokładnie opisane) fragmenty dotyczące wychodków, latryn, nocników, wypróżniania i tym podobnych. Było to obleśne i zupełnie niepotrzebne. Autorka chyba chciała być zabawna, ale zupełnie jej nie wyszło. Wątek romantyczny też był całkowicie nierzeczywisty. Osobiście uwielbiam każdy możliwy romans w książkach, zwłaszcza między głównymi bohaterami, ale tu wyszło to tak nienaturalnie, że wręcz śmiesznie. Główna para spotkała się może z pięć razy, z czego większość to było tylko przelotne zerknięcie na siebie i wymienienie trzech zdań między sobą. W sumie tylko jakieś dwa razy wymienili ze sobą jakiś dłuższy dialog i nagle oboje są w sobie po uszy zakochani. W tym przypadku wolałabym, żeby autorka złączyła ich dopiero w drugim tomie, a tu dała im więcej scen wspólnych, żeby rozwinęli swoją relację. Wyszłoby to zdecydowanie lepiej. Zakończenie troszeczkę rozczarowujące. Końcowe starcie w sumie nawet się dobrze nie zaczęło jak było już po wszystkim. Dodatkowo kilka rzeczy było nie do końca wyjaśnione i dalej nie wiem, o co chodziło, a coś czuję, że w kolejnym tomie nikt już tego nie wytłumaczy. Pod tym względem mam niedosyt.
Podsumowując całokształt jestem raczej zadowolona z lektury. Nie uważam ją za stratę czasu. Mimo kilku minusów to dobrze bawiłam się podczas czytania. I na pewno z chęcią sięgnę po drugi tom.

Seria "Magiczna gondola" ciekawiła mnie już od dawna chociaż miałam obawy, że będzie przypominała trochę "Trylogię czasu", która bardzo mi się podobała.
Zaczęło się średnio zachęcająco. Nie podobały mi się te wszystkie wstawki o Miley Cyrus, Hannah Montana czy Naszej Klasie. Biorąc pod uwagę, że autorka tej książki ma raczej prosty, czasem wręcz dziecinny styl pisania to w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna młodzieżówka. Momentami wydawała mi się odrobinę zagmatwana i nie wszystko zostało wyjaśnione, ale mam nadzieję, że to się zmieni w kolejnych częściach, po które z chęcią sięgnę. Tajemnicza, romantyczna, lekko przewidywalna. Polecam jako lekką lekturę na długie zimowe wieczory.

Bardzo przyjemna młodzieżówka. Momentami wydawała mi się odrobinę zagmatwana i nie wszystko zostało wyjaśnione, ale mam nadzieję, że to się zmieni w kolejnych częściach, po które z chęcią sięgnę. Tajemnicza, romantyczna, lekko przewidywalna. Polecam jako lekką lekturę na długie zimowe wieczory.

Pokaż mimo to

No cóż książka w moim klimacie, wręcz ją pochłonęłam. Dobra akcja, oczywiście przystojny facet :) i miłość. Niektóre rozwiązania mnie zaskoczyły, dlatego nie będę ich odkrywać. Warto przeczytać jeśli ktoś lubi taki gatunek

No cóż książka w moim klimacie, wręcz ją pochłonęłam. Dobra akcja, oczywiście przystojny facet :) i miłość. Niektóre rozwiązania mnie zaskoczyły, dlatego nie będę ich odkrywać. Warto przeczytać jeśli ktoś lubi taki gatunek

Pokaż mimo to