Zwykliśmy uważać iż badania naukowe nad nowym lekiem mającym pomóc ludzkości uporać się z chorobą są niezwykle potrzebne i najczęściej owoce takich prac zakończonych sukcesem spotykają się z niezwykle entuzjastycznym odbiorem .Nie zastanawiamy się najczęściej nad globalnym efektem wynalezienia leku na chorobę trapiącą wielomilionowe społeczeństwa, nad konsekwencjami jakie wywoła nagłe zwiększenie się populacji ludzkiej w jakimś miejscu na ziemi. Nie myślimy najczęściej też o tym , co jest przedmiotem kalkulacji koncernów farmaceutycznych. Lek jest bowiem produktem, który powinien się dobrze sprzedawać, jaki jest więc sens produkcji leku trapiącego najbiedniejsze społeczeństwa świata, skoro oni nigdy nie będą mieli pieniędzy aby ten lek kupić?
Do takich refleksji między innymi skłoniła mnie lektura książki Ann Patchett .

W głębi puszczy Amazońskiej trwają prace nad lekiem na kobiecą bezpłodność, który pozwoliłby rodzić dzieci nawet w wieku 70 lat. Nadzieję na wynalezienie takiego lekarstwa rozbudziły w grupie naukowców z koncernu farmaceutycznego Vogla, obserwacje poczynione na kobietach z plemienia Lakaszi, które zamieszkują jeden z rejonów rzeki Amazonki. Widok brzemiennej kobiety w wieku po menopauzalnym, jest tam widokiem codziennym. Wkrótce naukowcy dochodzą do wniosku, iż odpowiedzią na ich pytania na czym polega ten fenomen -jest pewien odwieczny rytuał, jakiemu poddają się te kobiety .
Badaniami naukowców kieruje Ann Swenson, kobieta apodyktyczna i wymagająca całkowitego posłuszeństwa i poświęcenia się nauce .Czasami wręcz ma się wrażenie, że wszystko co nie jest związane z jej badaniami niezmiernie ją irytuje i przeszkadza. Sama zdolna jest złożyć ofiarę z własnego ciała na ołtarzu nauki, co doprowadza ją samą do zaskakujących wniosków o zasadności rozpowszechniania leku nad jakim pracuje całe swoje życie.
Kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach ginie jeden z grupy naukowców-Anders Eckman, a wieść o jego śmierci będącej wynikiem gorączki tropikalnej, dociera w spóźnionym liście do rodziny, w poszukiwaniu wyjaśnienia okoliczności jego śmierci udaje się doktor Marina Singh .Jej wycieczka do serca tropikalnej puszczy, w poszukiwaniu śladów swojego współpracownika , jego rzeczy osobistych,wydarzenia jakie jej towarzyszą stanowią zasadniczą cześć fabuły książki.
Jest ona napisana bardzo ładnym językiem ,bez żadnych bylejakości. Każdy etap wyprawy Mariny zajmuje właściwą i niezbędną cześć fabuły, nic nie zostało skrócone ani niepotrzebnie uproszczone. Trud każdego przedsięwzięcia został sugestywnie opisany tak, że podczas czytania książki naprawdę robi się czytelnikowi duszno i gorąco. Nikt nie wsiada na czółno i nie dopływa do celu na tej samej stronie. Wszędzie jest pełno owadów, a bohaterka opowieści Marina rzadko ma okazję posiadać na sobie czystą i własną bieliznę, nie paraduje też po puszczy w dobrze skrojonym ubranku safari.
Zapewne w odbiorze czytelnika jakim byłby np. pan Cejrowski czy pani Pawlikowska -książka zawiera niewybaczalne błędy w opisie puszczy Amazońskiej. Ale ponieważ ja się nie znam, to obraz jaki przedstawiła Ann Pratchett absolutnie mnie uwiódł. Jest upał, jest parno, wszędzie fruwa mnóstwo owadów, są węże i tajemnicze ptactwo i bujna roślinność. Jest barwna ludność plemienia Lakaszi, która nie zna naszych norm wartości czy zasad dobrego wychowania, są tajemnicze rytuały. Jest ciekawie i egzotycznie a główne postacie posiadają wyraziste cechy charakteru, konsekwentnie zarysowane od początku do końca książki.

Z przyjemnością sięgnę jeszcze po książki tej autorki, jeśli zechce jeszcze kiedyś poruszyć temat, który będzie mnie interesował.
W zalewie byle jakiej, kiepsko napisanej literatury tzw. kobiecej książka ta jawi się jako pozycja wyróżniająca się, na którą nie szkoda czasu, bo oprócz oryginalnego tropikalnego klimatu przekazuje mnóstwo emocji i zmusza do refleksji nawet nad tak przegadanym tematem jakim jest rola kobiety w świecie a także ciężar macierzyństwa, jakiemu musi ona podołać. A wszystko to podane nienachalnie w sposób oryginalny, w tle zasadniczych wydarzeń rozgrywających się w egzotycznym, tropikalnym klimacie
Zakończenie książki jest dość dobrze skonstruowane , dlatego też nie warto zaglądać zawczasu na jej koniec aby nie zepsuć sobie całej przyjemności. Bardzo, bardzo polecam.

Zwykliśmy uważać iż badania naukowe nad nowym lekiem mającym pomóc ludzkości uporać się z chorobą są niezwykle potrzebne i najczęściej owoce takich prac zakończonych sukcesem spotykają się z niezwykle entuzjastycznym odbiorem .Nie zastanawiamy się najczęściej nad globalnym efektem wynalezienia leku na chorobę trapiącą wielomilionowe społeczeństwa, nad konsekwencjami...