Najpierw słyszałem obie powieści w "Lecie z radiem" w PR1, gdzieś w latach 70-tych, w mojej młodości, a później kupiłem książkę. "Niezwyciężony", to bardzo dobra powieść science-fiction. O "Solaris" myślałem podobnie do momentu kupna książki. Po przeczytaniu stwierdziłem, że jest to książka filozoficzna. Niestety Stanisławowi Lemowi nie miałem okazji zadać o to pytania. Czytając ją, w porównaniu do powieści radiowej, gdy zauważa się w oczywisty sposób pominięte fragmenty, nasunął mi się naturalny dla mnie wniosek, że pod pozorem powieści "science-fiction" Lem zadaje filozoficzne pytanie o sens ludzkiego istnienia. Pojawianie się Harey i innych bytów wykreowanych przez Ocean jest tylko zawoalowaną tezą, że to my jesteśmy takimi tworami wykreowanymi przez Boga (jeśli ktoś nie wierzy w niego może tę istotę nazwać inaczej). Wszelkie różnice między Nami, a tymi tworami, to po prostu literacki dobry kamuflaż, rodem z średniowiecza. Czytałem recenzje np. filmowych adaptacji powieści i nie zauważyłem, aby ktoś dostrzegł tę analogię. Najwidoczniej kamuflaż jest skuteczny.
Wymowa dla mnie tej powieści jest taka sama jak "Łowcy Androidów" Ridleya Scotta opartej na powieści Philipa K. Dicka (widziałem tylko film), gdzie moim zdaniem 'prawdziwymi Androidami' to jesteśmy My ludzie stworzonymi przez Boga z tą różnicą, że żyjemy średnio 20 razy dłużej niż tamte Androidy. Jednak podobnie jak one chcielibyśmy żyć dłużej, ale w przeciwieństwie do nich nie znamy adresu zamieszkania Boga (przynajmniej za życia).

Najpierw słyszałem obie powieści w "Lecie z radiem" w PR1, gdzieś w latach 70-tych, w mojej młodości, a później kupiłem książkę. "Niezwyciężony", to bardzo dobra powieść science-fiction. O "Solaris" myślałem podobnie do momentu kupna książki. Po przeczytaniu stwierdziłem, że jest to książka filozoficzna. Niestety Stanisławowi Lemowi nie miałem okazji zadać o to pytania....