Oba utwory są jak stara ciężka lokomotywa, jak bieg Czapiewskiego na 800 m w finałach. Można odnieść wrażenie, że 2/3, albo 3/4 tych dwóch powieści to bardzo rozległy wstęp, ale z biegiem czasu akcja się rozpędza, by w końcówce jak mój biegowy idol dostarczyć nam niesamowitych emocji.

Powodów do zastanowienia się nad przyszłością (jak w "Kongresie Futurologicznym"),czy postawienie siebie w roli odkrywcy śladów obcej, pozaziemskiej cywilizacji (jak w "Głosie Pana") sprawia, że chcemy by akcja trwała dłużej, jeszcze dłużej. Przewracamy kolejne stronice i mamy zawód, że to już jednak koniec...

To były moje pierwsze przygody z twórczością Lema. Mimo, iż nie zostałem jego wielkim fanem, to z pewnością sięgnę w przyszłości po kolejne pozycje z półki nazwanej jego nazwiskiem.

Polecam!

Oba utwory są jak stara ciężka lokomotywa, jak bieg Czapiewskiego na 800 m w finałach. Można odnieść wrażenie, że 2/3, albo 3/4 tych dwóch powieści to bardzo rozległy wstęp, ale z biegiem czasu akcja się rozpędza, by w końcówce jak mój biegowy idol dostarczyć nam niesamowitych emocji.

Powodów do zastanowienia się nad przyszłością (jak w "Kongresie Futurologicznym"),czy...

Dwie całkowicie różne opowieści zebrane w jednym tomie. W pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, jakim cudem ktoś połączył te dwie rzeczy w jednej książce, bo ich odbiór jest na totalnie różnym poziomie. Ale jak spojrzeć na to głębiej to właściwie bardzo celny i ciekawy dobór – pokazuje wszechstronność Lema, jego nieograniczone możliwości, wybitny talent, genialność, którą potrafił przekazać w dwóch bardzo różnych formach. Ten moment przestawienia się z filozoficznego traktatu, niesamowicie trudnego w odbiorze ("Głos Pana” to najdłużej czytana przeze mnie książka) na lżejszy, dowcipny, ale nie mniej genialny „Kongres futurologiczny” i uczucie takiej zwykłej, prostej dumy, że możemy to poznawać, że autor zmusza nas, albo sami się zmuszamy (tak pozytywnie, żeby się rozwijać),żeby siedzieć i myśleć nad tymi treściami, żeby głowić się, żeby próbować zrozumieć... jest po prostu tym, na co uwielbiam się natykać w książkach, i za co jestem po prostu wdzięczna. Ale już czuję, że podchodzę pod mega pretensjonalną patetyczność, albo patetyczną pretensjonalność, więc powiem tylko jeszcze, że... Lem wielkim pisarzem był. I wzbudza miłość i zachwyt ;).

Dwie całkowicie różne opowieści zebrane w jednym tomie. W pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, jakim cudem ktoś połączył te dwie rzeczy w jednej książce, bo ich odbiór jest na totalnie różnym poziomie. Ale jak spojrzeć na to głębiej to właściwie bardzo celny i ciekawy dobór – pokazuje wszechstronność Lema, jego nieograniczone możliwości, wybitny talent, genialność,...

Oba utwory powstały w zasadzie w zaledwie trzyletnim odstępie czasu (GP-1967, KF- 1970) a mimo to różnią się zasadniczo. Na dobrą sprawę nie wiem czemu umieszczono je w jednej książce, ale zostawmy to.
GP traktuje o fikcyjnym wielkim amerykańskim przedsięwzięciu, które autor porównuje do projektu Manhattan (który jak wiadomo dotyczył bomby atomowej). Projekt ten to właśnie Głos Pana czyli Masters Voice w skrócie MAVO. Dotyczy on otrzymania od obcej cywilizacji coś jakby listu nadanego w postaci strumienia neutrinów. Na podstawie uzyskanej informacji, która zawiera przepis na plazmę ochrzczoną Żabim Skrzekiem prowadzone są dalsze badania.
Główny bohater to młody matematyk, ma także swój udział w projekcie wśród licznego grona fachowców.
GP to powieść trudna i dość męcząca. Według mnie jest to rodzaj hard SF, który dość trudno sobie przyswoić ze względu na dużą liczbę fachowych pojęć z różnych dziedzin wiedzy, bądź też z ich styku.
Mimo wszystko czuję satysfakcję z przeczytania utworu choć nie wiem czy udało mi się objąć rozumem wizję autora.
KF to natomiast rodzaj czarnego humoru traktującego o wizji przyszłości za pół wieku. Młody naukowiec przyjeżdża do obcego kraju na kongres naukowy dotyczący przyszłości świata. Najpierw wskutek zawirowań rzeczywistości budzi się w ciele Murzynki a następnie rudobrodego mężczyzny. Następnie postanawia poddać się hibernacji i budzi się w roku 2039. W tym świecie, opanowanym przez roboty i przeludnionym stopniowo zanika znaczenie jednostki. Nie opłaca się również pracować gdyż w tak zautomatyzowanej rzeczywistości prawie wszystko za człowieka wykonują roboty. Na świecie panuje idealny ład i harmonia ale to tylko pozory. Głównemu bohaterowi udaje się dojść prawdy- tak piekny świat jest tylko ułudą wywołaną przez maskony, silne środki maskujące rzeczywistość. Jak zakończy się ta przygoda?
KF podobał mi się troch bardziej od GP a to za sprawą klarowniejszego języka i przejrzystszej treści. Wizja przyszłości przedstawiona w książce może trochę przerażać, ale ja mimo to świetnie się bawiłem. Lem pisząc dwa tak różne utwory dał popis wszechstronności i erudycji. Serdecznie polecam. Ocena bardzo dobra.

Oba utwory powstały w zasadzie w zaledwie trzyletnim odstępie czasu (GP-1967, KF- 1970) a mimo to różnią się zasadniczo. Na dobrą sprawę nie wiem czemu umieszczono je w jednej książce, ale zostawmy to.
GP traktuje o fikcyjnym wielkim amerykańskim przedsięwzięciu, które autor porównuje do projektu Manhattan (który jak wiadomo dotyczył bomby atomowej). Projekt ten to właśnie...

Trochę neologizmów, trochę zachwiania rzeczywistości, sporo dystansu i mnóstwo prób zmylenia czytelnika owocuje zawsze tym samym - książka doskonała i obowiązkowa. Dobra rozrywka.

Trochę neologizmów, trochę zachwiania rzeczywistości, sporo dystansu i mnóstwo prób zmylenia czytelnika owocuje zawsze tym samym - książka doskonała i obowiązkowa. Dobra rozrywka.

pisałem prace magisterską z powieści lema

pisałem prace magisterską z powieści lema

Tak, kolejne spotkanie z prozą Lema nie było rozczarowaniem, choć takiego zachwytu jak "Niezwyciężony" nie wzbudziło...

Tak, kolejne spotkanie z prozą Lema nie było rozczarowaniem, choć takiego zachwytu jak "Niezwyciężony" nie wzbudziło...