Jak zwykle, gdy mam do czynienia z nowo u nas wydaną rzeczą, uchodzącą za bestseller, mam pewne obawy rozpoczynając lekturę. Od pierwszej chwili spodziewam się jakoś tak podświadomie, iż rzecz okaże się przereklamowana. To uczucie gdzieś tkwi aż do końca zwykle, gdyż nawet świetne powieści w holywoodzkim stylu, jak mnie uczy wielokrotne i smutne doświadczenie, koniec mają zwykle tandetny. Trawestując nieco mojego emerytowanego politycznego idola, poznać mistrza po tym, jak kończy.

"Śliwkowa Wyspa" od początku startuje z wysokiego poziomu. Piękny, barwny styl, plastyczny i szybki. To chyba nie tylko zasługa autora ale i tłumacza (Andrzej Szulc), choć kilka potknięć, które nie wiem czyją są winą, w tekście wychwyciłem. O przygodach Coreya, gdyż tak się nazywa nasz główny bohater, czyta się absolutnie tak świetnie, iż te uchybienia można całkowicie pominąć, zwłaszcza w epoce tandetnych tłumaczeń, tandetnych edycji i powszechnej edytorskiej niedoróbki. Na tym polu powieść Nelsona De Mille jawi się rewelacyjnie. Akcja jest wartka, przez bardzo długi czas kompletnie zagadkowa jest sprawa motywów zabójcy a jeszcze dłużej pozostaje nierozwiązana sprawa tożsamości sprawców. Co szczególnie doceniłem, to realne, przepięknie odmalowane charaktery bohaterów, jakby żywcem wzięte ze wspomnień emerytowanego detektywa z prawdziwego życia. Zwłaszcza sylwetka Johna jest tak interesująco wykreowana, że można się z nią kompletnie utożsamiać, jeśli ktoś lubuje się w kryminalnych klimatach.

Powieść utrzymuje najwyższy poziom aż do samego końca. Jaki on jest nie zdradzę, gdyż bardzo mi się podobały te moje próby rozwiązania kolejnych zagadek wynikających w trakcie lektury i nie chcę nikomu tego uczucia odbierać. Niestety, choć pod względem kryminalnym rozwiązanie akcji jest bez zarzutu, to decyzje osobiste podjęte przez głównego bohatera na ostatnich kartach książki nijak nie przystają do jego konstrukcji psychicznej, co w ostatniej chwili burzy spójność całości. Przez cały czas specyficzna osobowość Johna Coreya współgra z jego pragnieniami, dążeniami i działaniami. Szkoda, że na samym końcu wpadka. Autor jakby wyszedł ze skóry swego bohatera i kazał mu zachowywać się jak całkiem nowa osoba.

"Śliwkowa Wyspa" to jedna z najlepszych powieści kryminalnych, jakie miałem ostatnio w ręku. Naprawdę warta jest przeczytania, gdyż gwarantuje wyśmienitą rozrywkę, nie tylko miłośnikom gatunku, a i do pewnych przemyśleń natchnąć też może. Lepiej jednak wypożyczyć ją z biblioteki niż kupić. Ze względu na wspomniany defekt w zakończeniu nie postawiłbym jej u siebie na półce. Po co więc trzymać książkę, której po raz drugi nie będzie się czytać?

Reasumując: w starej skali ocen wielka piątka z malutkim, ale jednak, minusem.

Wasz Andrew

recenzja opublikowana również na moim blogu

Jak zwykle, gdy mam do czynienia z nowo u nas wydaną rzeczą, uchodzącą za bestseller, mam pewne obawy rozpoczynając lekturę. Od pierwszej chwili spodziewam się jakoś tak podświadomie, iż rzecz okaże się przereklamowana. To uczucie gdzieś tkwi aż do końca zwykle, gdyż nawet świetne powieści w holywoodzkim stylu, jak mnie uczy wielokrotne i smutne doświadczenie, koniec mają...