Wydaną w 1920 roku "Tajemniczą historię w Styles" przeczytałam do dnia dzisiejszego cztery razy. O jeden raz więcej niż wszystkie pozostałe książki z serii z Herculesem Poirot. Cóż mną powoduje, że tak bez końca wracam akurat do tej powieści? Oprócz tego, że jest przyjemną lekturą, ma ona dla mnie wartość symboliczną i sentymentalną - przeczytałam ją jako ostatnią ze wszystkich książek jakie napisała Christie. To co dla mojej ukochanej pisarki było więc początkiem, dla mnie stało się nijako końcem, ukoronowaniem literackiej przygody.I kiedy przypominam sobie teraz wszystkie te wieczory z „Tajemniczą historią w Styles” w ręku, dociera do mnie, że niektóre książki jak kot mogą mieć więcej niż jedno życie, a nasza ich ocena może się zmieniać.
Tak oto za pierwszym podejściem powieść wydała mi się interesująca, a jednak nie porwała tak, jak uczyniły to klasyki: „Zabójstwo Rogera Ackroyda”, „Morderstwo w Orient Expressie” czy „Śmierć na Nilu”. Brakowało mi jakiejś iskry, o której często w powieściach Agathy Christie stanowiły niesztampowe postacie, orientalne scenerie, czy innowacje znacznie wykraczające poza współczesne autorce kanony literatury kryminalnej. W sielankowym, nudnym Styles, gdzie czas upływa od herbatki do herbatki, mamy do czynienia z typową angielską flegmą, a fabuła zdaje się podporządkowywać znanemu już wcześniej schematowi rodzinnych niesnasek. Tylko na pozór wszystko to takie mdłe...
Dopiero za drugim razem doceniłam utkaną przez Christie intrygę, na którą składają się niedostrzegalne wręcz niuanse, nieoczekiwane zwroty akcji, misz-masz poszlak. Autorka doskonale potrafi odwracać uwagę od istotnych spraw, a także kierować podejrzenia czytelnika na wszystkich po kolei bohaterów. Można nawet mieć wrażenie, że Christie do ostatniej chwili nie wiedziała kogo uczynić mordercą i że tę znamienną dla powieści decyzję podjęła praktycznie w końcowym rozdziale.
Trzecie spotkanie z „Tajemniczą historią w Styles” było lekturą dla samej przyjemności delektowania się atmosferą książki, o której stanowi sceneria angielskiej posiadłości i bogata galeria postaci, a w niej kapryśne ladies, dżentelmeńscy utracjusze, pseudoniewinne kokietki, tajemnicze femmes fatales, irytujące, uparte stare panny i te staroświeckie, oddane pokojówki. No a przecież nie można zapomnieć o samym Herkulesie Poirot, ale to temat rzeka – albo się go kocha, tak jak ja, albo nienawidzi jak sama jego literacka matka.
Dziś na nowo rozpoczynam maraton z kryminałami Agathy Christie ze zwykłej ckliwości. To już ten wiek, kiedy zaczyna się przywiązywać wagę do sentymentalnych sentencji o życiu, a tych autorka rozsiewa wiele po kartach swych powieści. Ja osobiście czerpię z nich nierzadko energię witalną i optymizm, choć może to dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że ta, jak i większość innych utworów pisarki, traktuje o morderstwie...

Wydaną w 1920 roku "Tajemniczą historię w Styles" przeczytałam do dnia dzisiejszego cztery razy. O jeden raz więcej niż wszystkie pozostałe książki z serii z Herculesem Poirot. Cóż mną powoduje, że tak bez końca wracam akurat do tej powieści? Oprócz tego, że jest przyjemną lekturą, ma ona dla mnie wartość symboliczną i sentymentalną - przeczytałam ją jako ostatnią ze...