Pięćdziesiąt twarzy Greya
- Kategoria:
- literatura obyczajowa, romans
- Cykl:
- Pięćdziesiąt odcieni (tom 1)
- Tytuł oryginału:
- Fifty Shades of Grey
- Wydawnictwo:
- Sonia Draga
- Data wydania:
- 2012-09-05
- Data 1. wyd. pol.:
- 2012-09-05
- Liczba stron:
- 608
- Czas czytania
- 10 godz. 8 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788375085563
- Tłumacz:
- Monika Wyrwas-Wiśniewska
- Ekranizacje:
- Pięćdziesiąt twarzy Greya (2015)
- Tagi:
- powieść erotyczna BDSM
Hipnotyczna, uzależniająca, iskrząca seksem i erotyką powieść, której nie sposób odłożyć.
Studentka literatury Anastasia Steele przeprowadza wywiad z młodym przedsiębiorcą Christianem Greyem. Niezwykle przystojny i błyskotliwy mężczyzna budzi w młodej dziewczynie szereg sprzecznych emocji. Fascynuje ją, onieśmiela, a nawet budzi strach. Przekonana, że ich spotkania nie należało do udanych, próbuje o nim zapomnieć – tyle że on zjawia się w sklepie, w którym Ana pracuje, i prosi o drugie spotkanie.
Młoda, niewinna dziewczyna wkrótce ze zdumieniem odkrywa, że pragnie tego mężczyzny. Że po raz pierwszy zaczyna rozumieć, czym jest pożądanie w swej najczystszej, pierwotnej postaci. Instynktownie czuje też, że nie jest w swej fascynacji osamotniona. Nie wie tylko, że Christian to człowiek opętany potrzebą sprawowania nad wszystkim kontroli i że pragnie jej na własnych warunkach…
Czy wiszący w powietrzu, pełen namiętności romans będzie początkiem końca czy obietnicą czegoś niezwykłego? Jaką tajemnicę skrywa przeszłość Christiana i jak wielką władzę mają drzemiące w nim demony?
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
Pięćdziesiąt odcieni irytacji
Oto nadszedł ten dzień, kiedy dane jest mi napisać recenzję TEJ książki. Książki, o której na długo przed polską premierą, wszystko zostało już napisane i powiedziane. To nie lada wyzwanie, napisać coś nowego. Mój głos z pewnością nie wniesie wiele świeżości do toczącej się od tygodni dyskusji nad fenomenem „Pięćdziesięciu twarzy Greya”, ale dla mnie osobiście jest to recenzja ważna – w końcu po raz pierwszy mogę sobie bezkarnie napisać o książce ironicznie, bo nie będę w tym pierwsza.
Historii zapewne nie muszę szczegółowo przybliżać. Była dziennikarka, gospodyni domowa, Erica Leonard, lat 49, funkcjonująca dziś pod pseudonimem E.L. James, naczytała się „Zmierzchu” Stephenie Mayer. Podobnie jak miliony innych kobiet, dała się oczarować wampirom. W przeciwieństwie jednak do tych milionów innych kobiet, Brytyjka, od dziecka skrycie pragnąca zostać pisarką, zabrała się za pisanie fan-fika „Zmierzchu” (czyli dalszych, alternatywnych losów jego bohaterów). Zaczęło się niewinnie, a skończyło na napisaniu romansu z elementami erotyki (czyli czegoś, co w „Zmierzchu” w ogóle nie występowało). Bo napisać, że „Pięćdziesiąt twarzy…” jest powieścią stricte erotyczną, byłoby obrazą dla takich klasyków gatunku, jak John Cleland („Fanny Hill”) czy David Lawrence („Kochanek lady Chatterley”). Ale do tego wrócę za chwilę. Fascynacja autorki „Zmierzchem” mocno przebija z jej debiutu. Konstrukcja pary głównych bohaterów jest inspirowana Bellą i Edwardem ze „Zmierzchu” do tego stopnia, że wręcz przypominają oni ich lustrzane odbicia. Anastasia Steele, 23-letnia absolwentka literatury, jest niezdarna, niewinna, niepewna siebie i nieświadoma swojej urody. Wypisz, wymaluj Bella. On natomiast, czyli Christian Grey, jest niczym wampir z Cullenów – tak przystojny, że brakuje przymiotników do opisu tej urody (w związku z czym autorka, wzorem Meyer, używa ciągle tych samych), bajecznie bogaty, dobrze wychowany i niezmiernie tajemniczy. No i starszy od niej, tyle że nie o całe wieki, jak w „Zmierzchu”, lecz ledwie kilka lat. Trafiają na siebie - jak to zwykle bywa – przypadkiem. Nie zdradzę niczego, pisząc, że ona szybko się w nim zadurzy, ale nie będzie pewna czy to mężczyzna dla niej. I racja, bo okazuje się, że Grey nie jest zainteresowany normalnym związkiem. On szuka kobiety do odgrywania teatrzyku sado-maso, w którym on będzie Panem, a ona Uległą. Reguły są twarde – on może z nią robić wszystko, ona nie może go nawet dotknąć… Reszty zdradzać nie będę, zresztą jest łatwa do przewidzenia.
Zostańmy jednak jeszcze przy bohaterach. Wzorem „Zmierzchu”, „Pięćdziesiąt twarzy Greya” nie ma bohaterki, którą można byłoby polubić. Ana jest koszmarnie irytująca. Denerwuje nas w niej wszystko, a najbardziej jej naiwność i łatwość z jaką daje się uwieść Greyowi. To nie jest książka, której feministki mogą cokolwiek zawdzięczać (a mówi się o niej w takim kontekście), bo mężczyzna jest tu traktowany jak bóg, a skrytym marzeniem każdej kobiety zdaje się być całkowite jemu oddanie. Żeby jednak być szczerą muszę dodać, że w idealizowaniu męskiej urody James nie pobiła Stephenie Mayer. Choć była blisko. Nie mniej, Any nie da się lubić, a jak wie każdy, kto przeczytał w życiu choć jedną książkę, fajnie jest móc się w jakiś sposób identyfikować, czy po prostu zżyć, z bohaterem. A więc minus na starcie. Obok mało wyrazistej głównej bohaterki mamy jednak Christiana Greya, który jest jej zdecydowanym przeciwieństwem i ratuje tę powieść. To klasyczny homme fatale - niebezpiecznie pociągający, tak seksualnie, jak i intelektualnie, mężczyzna, którego chcemy zdobyć mimo jego niedostępności i świadomości, że znajomość z nim może nam przynieść jedynie zgubę. Grey jest bogatym biznesmenem, zasłuchanym w muzyce klasycznej. Nosi tylko lniane, białe koszule, ma własny odrzutowiec, szybowiec i kilka samochodów. No i ta nienaganna kultura osobista. I ta zdolność do prawienia komplementów – dowcipnych, niebanalnych… I skrywany sekret z przeszłości, który czyni go jeszcze bardziej atrakcyjnym… Ach, Grey to chodzący ideał i doskonały materiał na powieściowego łamacza serc. Jeśli jednak myślisz, że Grey to seks-maszyna bez uczuć (bo przecież tak musi być, skoro praktykuje seks sado-maso), jesteś w błędzie. Grey jednak jest księciem z bajki i głównie ten fakt decyduje, że w przypadku „Pięćdziesięciu twarzy Greya” nie mamy do czynienia z literaturą erotyczną, a zwykłym romansidłem. Zamykanie w szufladki nie ma jednak większego sensu, bo wyznaję, że nie o to chodzi, czy coś się mieści, czy nie mieści w jakimś pojęciu. Nie mniej, seksu BDSM (skrót od ang. bondage & discipline, domination & submission) jest tu tak naprawdę jak na lekarstwo. I nie ma on w sobie nic z drapieżności czy perwersji, o jaką się go podejrzewa. Nie ma tu bynajmniej nic, o czym gdzieś już nie słyszeliśmy. Kajdanki, bicze, związywanie – to nie jest żadne novum. Ponadto, E.L. James ma może i dobre pomysły na same… hm… pozycje i figury, ale nie potrafi ich opisać w sposób, który naprawdę mógłby budzić jakieś podniecenie (a czy nie o to chodzi w literaturze erotycznej?). Jej warsztat językowy jest zbyt ubogi do opisywania seksu, czy to tradycyjnego („waniliowego”, jak dowiadujemy się od Greya), czy tego bardziej niegrzecznego. Ale cóż się dziwić, skoro bardziej doświadczeni od niej twórcy przyznają, że napisać wiarygodną scenę erotyczną jest bardzo trudno. Pani James jest w tym bardzo słaba. Jej zasób słownictwa jest bardzo ubogi. W konsekwencji, Ana najczęściej podczas seksu „rozpada się na milion kawałków”, a Grey krzyczy na nią: „poczuj to dla mnie, mała”. Ich dialogi, o ile można je tak nazwać, podczas zbliżeń, są kuriozalne. Problem z E.L. James polega też na tym, że – bez zagłębiania się w szczegóły, bo to nie miejsce na nie - jej wizja seksu jako takiego, jest mocno wyidealizowana. Z tego powodu książka ta jest bardzo szkodliwa, bo przekazuje młodym, niedoświadczonym dziewczynom (które niewątpliwie po nią sięgną, zważywszy, że jest ona ogólnodostępna) dalekie od rzeczywistości komunikaty na temat tego, jak będzie wyglądać ich życie seksualne, kiedy już w końcu je zaczną. Dość powiedzieć, że dziewczyna, która nigdy nie miała do czynienia z seksem, utratę dziewictwa wita od razu wielokrotnym orgazmem. W gruncie rzeczy „Pięćdziesiąt twarzy… „ pozostaje więc tylko tym, z czego się wzięło – fikcją, pobożnym życzeniem, rzeczywistością, w której fajnie byłoby żyć, ale która nie istnieje.
Analizować książkę z pozycji (uff, co za niefortunny dobór słów) domorosłego seksuologa można by jeszcze długo, ale bezpieczniej będzie przejść do innej ważkiej sprawy. Mianowicie - tłumaczenie. Choć już sam język oryginału z pewnością nie sięgał literackich szczytów (pozostańmy w klimacie książki), to jednak polski tłumacz solidnie przyłożył się do tego, by nie dać nam czytelniczej satysfakcji. W tłumaczeniu najbardziej rażą takie kwiatki jak „kuźwa do kwadratu”, „kurka wodna” i „o, święty Barnabo!”. Dlaczego Ana nie może normalnie przeklinać? Tak, wiem, jest zbyt niewinna, ale najbardziej wymowne słowo na „k” w końcu jednak pada z jej ust i to bodajże dwukrotnie. Jeśli jednak tłumaczka chciała pozostać wierna oryginałowi i włożyć w usta Any przekleństwa, które prawdziwymi przekleństwami nie są, jestem pewna, że przy dobrych chęciach znalazłaby w naszym potocznym słownictwie synonimy brzmiące mniej niecodziennie niż „kurka wodna”. Na tym jednak nie koniec. Ta książka ma tak naprawdę dwie bohaterki – Anę i – uwaga – jej „wewnętrzną boginię”. Nie dowiedziałam się z książki, czy każda kobieta ją ma, ale sądząc po tym, że często zastępowana jest ona „świadomością” (szczytem szczytów jest zdanie „moja świadomość wystawiła swoją somnambuliczną główkę”), domyślam się, że tak. Fakt faktem jednak, że gdy tylko pojawia się na horyzoncie „wewnętrzna bogini” Any, miałam ochotę rzucić tę książkę w kąt. Nietrafione jest też okazjonalne tłumaczenie nazwiska Greya na „Szary” („Pan Szary”). W języku angielskim gra słów jest w tym wypadku do wykorzystania, zwłaszcza że Grey ma szare oczy. Po polsku jednak nie jest to tak finezyjne. Zdaje się, że pani Monika Wiśniewska, która tłumaczyła „Pięćdziesiąt twarzy…” (choć świetnie przetłumaczyła tytuł „Fifty Shades Of Grey”), potraktowała tłumaczenie zbyt dosłownie. Zabrakło jej chyba odwagi, by zdobyć się na odrobinę inwencji. Być może to przez fakt, że pracowała na bestsellerze i bała się go „zepsuć”. No to się udało.
Skoro to książka tak źle napisana i wtórna, co wobec tego sprawia, że się ją pochłania, a nie czyta? Cóż, prawda jest taka, że można się przy niej po prostu zapomnieć. „To słodka udręka – do zniesienia… przyjemna - nie, nie od razu (…)” posługując się cytatem z Any. Nie od razu, ale w miarę czytania da się przywyknąć do stylu E.L. James i jej wewnętrznej bogini (być może to ona kazała napisać jej tę książkę) i czerpać po prostu pewną perwersyjną radość z tego, że oto mamy w ręku książkę, która niczego od nas nie wymaga. Z każdym kolejnym rozdziałem wzrasta poziom jej „szmirowatości”, a jak pewnie udowodnili amerykańscy naukowcy (albo wkrótce to zrobią), natura ludzka jest przewrotna i im niższy poziom coś reprezentuje, tym większą przyjemność sprawia nam obcowanie z tym. Z literaturą jest tak chyba w szczególności. Jasne, obiektywnie patrząc „Pięćdziesiąt twarzy Greya” to strata czasu, zwłaszcza kiedy na półce stoją w kolejce do przeczytania „Ulisses” i „Czarodziejska góra”, ale jako guilty pleasure czytane dla totalnego relaksu po ciężkim dniu, sprawdza się doskonale.
Nie da się pisać o tej książce, bez analizy zamieszania, jakie wywołała. Rynek wydawniczy zaczyna zalewać fala „greyopodobnych” dzieł, aspirujących do miana literatury erotycznej. A to oznacza, że jest popyt. Trylogia E.L. James sprzedała się już w nakładzie 40 milionów egzemplarzy, a liczba ta cały czas rośnie. Kto kupuje? Oczywiście kobiety. I to w każdym wieku, choć to pewnie zależne jest od kraju. Wątpię, że w Polsce sięgną po nią typowe „mamuśki”, równolatki autorki. Ale w Stanach wiele kobiet po czterdziestce przyznaje, że dzięki lekturze tej książki, ich życie seksualne rozkwitło na nowo. Krytycy, recenzenci i dziennikarze szukają odpowiedzi na pytanie, co takiego jest w prozie James, że to właśnie ona rozbudziła uśpione fantazje. Tymczasem, wydaje mi się, że gdzieś w tym całym dyskursie zagubiło się sedno, o jakie chodzi w recenzowaniu literatury – czy warto po tę książkę sięgnąć? Nie ma na to pytanie łatwej odpowiedzi. Zachęcać do czytania słabej literatury nie wypada, ale z drugiej strony - jeśli ta książka jest dziś nie tyle książką, co zjawiskiem, to zainteresowani literaturą, feminizmem czy obyczajowością powinni po nią sięgnąć. I jestem przekonana, że prędzej czy później to zrobią. Nie widzę w jej przeczytaniu nic złego – jeden, góra dwa wieczory wyrwane z życiorysu, zmarnowane, nie do odratowania. Najważniejsze to podejść do lektury z dystansem i nie zapomnieć, że obok pseudoerotycznych romansów nadal istnieje jeszcze w świecie Literatura.
Malwina Sławińska
* tytułu recenzji nie wymyśliłam ja, lecz pani E.L. James
Wszystkie cytaty za: E.L. James „Pięćdziesiąt twarzy Greya”, przeł. Monika Wiśniewska, Wydawnictwo Sonia Draga, Katowice 2012.
Oceny
Książka na półkach
- 50 747
- 8 910
- 4 197
- 2 245
- 674
- 640
- 444
- 298
- 263
- 218
Opinia
Słowem wstępu opowiem w jaki sposób książka trafiła w moje ręce. Znalazła się w moim domu po tym, jak siostra kupiła ją sobie sama na „gwiazdkę”. Dowiedziałem się, że aktualnie jest to wybitnie popularna lektura wśród jej koleżanek. Krótko mówiąc, robi furorę. Każdy, a raczej każda czyta, a kto nie czyta, to i tak prędzej, czy później przeczyta. Czytała ją w postaci e-booka, ale jednak w ten sposób nie bardzo lubi, woli tradycyjne czytanie książek, dlatego kupiła ją sobie, kiedy nadarzyła się ku temu okazja. Wiadomo, ludzie podczas zbliżających się świąt pozwalają sobie na więcej. Faktycznie, tytuł obił mi się o uszy, ale to tyle, nie zagłębiałem się wcześniej o czym owa książka jest. Przeczytałem informacje z okładki: fenomen, biblioteki zakazują, każdy czyta, brzmi zachęcająco. Po kilku dniach, kiedy skończyłem wcześniej zaczętą lekturę, zabrałem się za te słynne twarze Greya.
Krótko o fabule. Zaczęło się niewinnie. Było nawet trochę nudno. Nieogarnięta, szczególnie niezgrabna studentka, zawsze dziewica, Anastasia Steel, która przez zrządzenie losu musi przeprowadzić wywiad z rekinem biznesu, olśniewającym Christianem Greyem, którego wcale przeprowadzać nie chce. Swojej niezgrabności zawdzięcza to, że jeszcze przed rozpoczęciem owego wywiadu, upada na kolana przed młodym bogaczem. Co było jej pierwszym (z wielu) błędem, bo jak się później okazuje, Greya kręcą takie klimaty. Tak zaczyna się ich wspólna historia. Wywiad okazuje się klapą, jednak bohaterka zamiast o nim zapomnieć, wciąż rozpamiętuje Greya i jego piękne oczy. Później nie dzieje się w sumie nic ciekawego, para się spotyka ponownie, wiadomo, dziewczyna ma jeszcze więcej rozterek i im więcej myśli i raczy się tymi myślami z nami dzielić, to tym bardziej sympatia do niej słabnie. Jeśli na początku taka się w ogóle pojawiła. Punktem kulminacyjnym jest zachowanie głównej bohaterki podczas upojenia alkoholowego. Z procentami przybywa jej odwagi, telefonuje do obiektu swej fascynacji, później w jego towarzystwie wymiotuje, uroczo, następnie on zabiera ją do siebie i tutaj akcja lekko się rozkręca. Chwilę później na jaw wychodzi prawdziwa twarz idealnego Christiana. Okazuję się, że mężczyzna się nie kocha, on się ‘ostro pieprzy’. Jest bogaty, więc nie robi to w jakiś zwykły sposób, zamiast tego ma u siebie osobny pokój, który ma nawet nazwę: Czerwony Pokój Bólu ( : O ), w którym oprócz łóżka ma też sporą kolekcję: biczów, szpicrut , pejczów, kajdanek i innych równie rozkosznych akcesoriów. Christian prezentuje Anie swój ulubiony pokoik i ona zamiast uciekać, gdzie pieprz rośnie, chwilę później pozwala mu się rozdziewiczyć. Jeszcze bez wspomagania wyżej wymienionych sprzętów, ale wciąż ostro, bo on inaczej nie umie. Romantycznie. Grey chce zrobić z niej swoją ‘uległą’, chce jej ‘panować’, dawać klapsy bo to takie normalne i przyjemne. Proponuje jej układ. Wręcza umowę i przedstawia warunki, które są mocno sprecyzowane, jednak można wynegocjować jakieś kompromisy, do których Ana mocno dąży. Później schemat jest już bardzo prosty. Anastasia wciąż rozmyśla o tym, jak ma postąpić. Wie, że igra z ogniem, ale nie może nic poradzić na to, że zakochała się w tej okropnej, nieludzkiej bestii. Bestia z drugiej strony, przy Anie staje się trochę bardziej ludzka, nie pozwala jej się w sumie dotykać, ale nadal się ‘ostro pieprzą’, gdzie ona, ‘o Święty Barnabo, rozpada się na tysiące kawałków’, a on, ‘o rany Julek’, nazywa ją ‘małą’. Ona usilnie chce go zmienić, chce czegoś więcej, on chce wciąż być sobą, chce być bezwzględny i traktować swoją partnerkę jak uległą, bo z mało szczegółowych opisów jego dzieciństwa, wczesnej młodości i przeszłości z panią Robinson, można domyślić się, że właśnie tak został nauczony. Tak według niego powinna funkcjonować zdrowa relacja między kochającymi się ludźmi, bo nie ukrywajmy tego, on ją chyba kocha, bo jeśli nie, to po co trzymałby ją przy sobie, skoro mógłby mieć każdą inną, jest przecież taki ‘piękny’, to że ona go kocha nie ulega raczej żadnym wątpliwościom, chyba tylko z miłości dorosłe kobiety są w stanie znieść takie upodlenia, jakie serwują im mężczyźni podobni do Greya ( i może jeszcze dla pieniędzy, ale wiemy, że w tym przypadku nie o to chodzi, bo Ana gardzi wszelkimi Prezentami pana Bogatego). Tak w skrócie ma się ich zagmatwana ‘historia miłosna’. Koniec okazał się dość smutny, ale nie ma się czego obawiać, bo są kolejne części, więc można się łatwo domyślić, że Ana ulegnie i to pewnie nie jeden raz.
Oprócz fabuły nie zachwycał też język, w którym napisana została książka (nie wiem, czy to wina tłumaczki, może po części tak, ale raczej nie można wszystkiego zrzucać na nią, zgaduję, że język oryginalny sam w sobie nie jest wysokich lotów). Im dalej w lekturę, tym gorzej, tylko tutaj pojawiają się schody, bo skoro to takie słabe, to dlaczego czytelnik nadal oddaję się lekturze, skoro może zrezygnować w każdej chwili. W tym jest właśnie pies pogrzebany, bo książka jest bardzo prosta i mało ambitna, ale coś do niej przyciąga. Spróbuję później sobie odpowiedzieć, co takiego przykuwa do lektury. Sporym minusem są postaci drugoplanowe, a raczej ich brak. To znaczy są, ale nic o nich nie wiemy, nie znamy ich w ogóle, są typowym tłem. Są tam bezużyteczni. Nie wiem, jak pozostałe części, ale ta skupia się głównie na duecie Ana & Christian. Tutaj jest też jedna przyczyna, dlaczego książka nie zachwyca. Głównej bohaterki nie da się polubić. W ogóle. Jest naiwna i strasznie irytuje. Jej głębokie przemyślenia na temat swej zagmatwanej sytuacji, jej rozmowy z ‘podświadomością’ i ‘wewnętrzną boginią’ powinny jakoś odkrywać ją przed czytelnikiem, czytelnik powinien ją poznać, zrozumieć postępowania i położenie, a tak naprawdę to wszystko powoduje, że ja osobiście mam jej dosyć. Grey z drugiej strony jest postacią ciekawą. Tylko, czy on naprawdę jest aż tak złożony? Nie wydaje mi się. Niemniej jednak to on dodaje temu duetowi szczypty pikanterii, w jego obecności Ana nie jest tak tragiczna, kiedy sama myśli, a myśli zdecydowanie zbyt często. Nie wiem, czy książka nie byłaby ciekawsza, gdyby historia została opowiedziana z jego perspektywy. Przecież dla niego to też nowość, nigdy żadna kobieta nie miała na niego takiego wpływu. Warto też poruszyć stronę erotyczną. Nie jest to erotyka wysokich lotów, ale nie jest też tak bardzo tragiczna. Nie było wulgarnie. Myślę, że mogło być gorzej. Na mnie osobiście opisy ich ‘łóżkowych poczynań’ ( i tych w normalnym łóżku i tych w ‘pokoju bólu’) nie zrobiły wielkiego wrażenia. Były, bo były. Większych emocji nie dostarczały, dlatego nie nazwałbym tego powieścią erotyczną, a raczej takim typowym romansem, no może z niespodziankami. Jeśli ktoś się nastawia na wciągające opisy życia erotycznego głównych bohaterów, mocno się rozczaruje.
Dla mnie największym plusem w książce były wiadomości e-mail wysyłane przez głównych bohaterów. Zdecydowanie bardziej ciekawe, niż przemyślenia głównej bohaterki i tym samym narratorki. Szkoda, że było tych wiadomości tak niewiele, ale kiedy były, to czytało się je bardzo przyjemnie, bo tam najbardziej widać było humor, który nie był wcale, aż tak biedny.
Czy warto tę książkę przeczytać? Odpowiedź nie jest łatwa. Powiedziałbym, że nie, ale przecież ją przeczytałem i wielkiej traumy nie przeżyłem. Nikt mnie do tego też nie zmusił. Na pewno nie jest to dzieło wybitne. Książka jest trochę prymitywna. W sumie każdy mógłby usiąść i taką historię ubrać w podobne słowa. Język mocno rozczarowuje. Trzeba przyznać, że pomysł był ciekawy, ale z realizacją już gorzej. Fenomen polega chyba na tym, że chyba wiele kobiet w swoich najskrytszych marzeniach chciałoby poznać takiego Greya, a wiele mężczyzn chciałoby takim Greyem być. Książka jest przeciętna, ale ma w sobie coś takiego, że jak już ktoś rozpocznie, to ją skończy. Co to takiego? Nie wiem i sam się sobie trochę dziwię.
Słowem wstępu opowiem w jaki sposób książka trafiła w moje ręce. Znalazła się w moim domu po tym, jak siostra kupiła ją sobie sama na „gwiazdkę”. Dowiedziałem się, że aktualnie jest to wybitnie popularna lektura wśród jej koleżanek. Krótko mówiąc, robi furorę. Każdy, a raczej każda czyta, a kto nie czyta, to i tak prędzej, czy później przeczyta. Czytała ją w postaci...
więcej Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo to