„Orły Imperium: Polowanie” to już trzecia powieść wchodząca w skład cyklu o rzymskich legionistach podbijających Brytanię. O ile pierwszym tomem byłam całkowicie i nieodwołalnie zachwycona, o tyle druga część nieco zawiodła mnie prostackim językiem używanym przez bohaterów oraz mało wiarygodnymi z punktu widzenia realiów epoki relacjami między niektórymi postaciami. Simmona Scarrowa dopadła tym samym bolączka autorów powieściowych serii – jak utrzymać równy poziom kolejnych tomów cyklu? Po lekturze „Polowania” mogę z przyjemnością stwierdzić, że Brytyjczyk wrócił do formy i zaserwował nam prawdziwą czytelniczą ucztę.

Zima roku 44 n.e. Podbój Brytanii przez Rzymian trwa w najlepsze, właśnie zdobyto kolejny celtycki gród, Camulodunum. Kampania staje się jednak coraz bardziej krwawa - zaciekły opór stawiają przede wszystkim druidzi, a zwłaszcza ich radykalny odłam, Krąg Mrocznego Księżyca. Sytuacja staje się dodatkowo drażliwa, gdy w ich ręce wpada rodzina naczelnego wodza rzymskiej armii, Aulusa Plaucjusza. Druidzi żądają wydania im schwytanych pobratymców, grożąc zakładnikom okrutną śmiercią. Otwarta próba ich odbicia nie wchodzi w grę, dlatego też dwóch ochotników, Macro i Katon, wyrusza na pozornie samobójczą misję odnalezienia i uwolnienia żony i dzieci wodza. Towarzyszy im Prasutagus i Budyka, dwoje Celtów z plemienia Icenów, rzymskich sojuszników.

Choć sama fabuła nie jest może wyjątkowo oryginalna, Scarrow kieruje akcją sprawnie i bez zgrzytów. Podobnie jak w poprzednich tomach nie znajdziecie tu dłużyzn, ani zbędnych opisów, autor kładzie nacisk na tempo wydarzeń i zwroty akcji. Znaczną część powieści stanowią opisy walk i muszę przyznać, że co jak co, ale sceny batalistyczne są tu naprawdę dopieszczone. Słychać niemalże szczęk oręża, krew się leje, a bohaterowie nie są niezniszczalni, ale całkowicie ludzcy i nie raz, nie dwa, dostają porządne lanie.

W drugim tomie najbardziej przeszkadzał mi język, jakim posługiwali się legioniści oraz relaje między bohaterami. Pod tym względem zmiana na plus zauważalna jest już niemal od pierwszych stron. Wprawdzie czasem język wydaje się zbyt współczesny, ale nie jest to aż tak rażące jak w poprzedniej części. Ponadto, bardzo cieszy mnie, że postać Macro, który oczarował mnie w pierwszym, a rozczarował w drugim tomie, znowu prezentuje się bardzo dobrze. Nadal jest prostym, niezbyt skomplikowanym żołnierzem, jednak autor nie podkreśla już na siłę jego prostactwa, a wręcz przeciwnie – pokazuje, że pod pokiereszowaną twarzą i górą mięśni drzemie coś więcej.

Smaczkiem historycznym jest postać Budyki. Choć nie jest to powiedziane wprost, łatwo można domyślić się, że chodzi o przyszłą królową plemienia Icenów, która około 60 roku n.e. stanęła na czele krwawego powstania przeciwko Rzymianom. Scarrow pozwolił sobie też na ironiczne pokazanie, jak niewiele warte są sojusze z najeźdźcą. Pomoc Budyki okazuje się dla Rzymian nieoceniona, jednak wyrazy wdzięczności kwituje ona słowami: Mam nadzieję, że Rzym uczyni dla mnie to samo, jeśli kiedyś dorobię się własnych dzieci i wpadniemy w tarapaty. W rzeczywistości sojusz Icenów z Rzymem zakończył się z chwilą odebrania Budyce jej majątku i gwałtu na jej dwóch nastoletnich córkach, co doprowadziło do wybuchu wspomnianej przeze mnie rebelii. Jestem bardzo ciekawa, czy postać walecznej i odważnej Celtki pojawi się w kolejnych tomach cyklu, naprawdę na to liczę.

O ile jednak na kartach powieści pojawiają się faktycznie istniejące postaci i autor naprawdę świetnie oddaje warunki życia oraz sposoby walki rzymskich legionów, trudno jest traktować „Orły Imperium” jako książkę stricte historyczną. Scarrow zgrabnie splata fakty z fikcją, pozwalając przy tym puszczać wodze wyobraźni. Widać to choćby na przykładzie Kręgu Mrocznego Księżyca, który – jak możemy dowiedzieć się z posłowia – nigdy nie istniał.

Podsumowując, trzecim tomem cyklu Simon Scarrow na nowo wzbudził mój entuzjazm i mam nadzieję, że kolejne części jedynie utrzymają ten poziom. „Orły Imperium: Polowanie” to świetna powieść przygodowo-historyczna, ze fantastycznymi scenami batalistycznymi i ciekawymi bohaterami. Co więcej, można ją przeczytać bez znajomości poprzednich części, ponieważ fabularnie stanowi zamkniętą całość. Z pełną odpowiedzialnością polecam!

„Orły Imperium: Polowanie” to już trzecia powieść wchodząca w skład cyklu o rzymskich legionistach podbijających Brytanię. O ile pierwszym tomem byłam całkowicie i nieodwołalnie zachwycona, o tyle druga część nieco zawiodła mnie prostackim językiem używanym przez bohaterów oraz mało wiarygodnymi z punktu widzenia realiów epoki relacjami między niektórymi postaciami. Simmona...