"Ludzie przemocy" to jest totalna kicha, wszystkie dotychczasowe zalety twórczości Sjowall i Wahloo (ascetyczny warsztat pisarski, ciekawa intryga, mniejszy lub większy umiar w lewackości, dobrze rozpisani bohaterowie, logika i ciąg przyczynowo-skutkowy działań bohaterów) gdzieś znikają, pozostaje jedynie lewicowa propaganda, zapodana wyjątkowo niestrawnie i do tego z topornością godną walki ze stonką ziemniaczaną. Martin Beck się snuje na kartach powieści i zupełnie nie przypomina samego siebie, sytuację próbuje ratować Gunvald Larsson swoim humorem i zachowaniem, który już od jakiegoś czasu wydaje się być głównym bohaterem twórczości duetu, ale to zdecydowanie za mało. Intryga pęka w szwach i jest zupełnie nieciekawa, do tego nie ma w ogóle intrygi kryminalnej, "Ludzie przemocy" to już raczej typowa sensacyjna pozycja, aniżeli klasyczny kryminał.
Ostatnia powieść Sjowall i Wahloo bardziej przypomina mizerne wypociny Leifa Perssona, ich żałosnego naśladowcy, aniżeli klasyczną "Roseannę". Szkoda, ale z drugiej strony to może i dobrze, że więcej nie udało im się napisać, przynajmniej nie zepsuli własnej twórczości kolejnymi gniotami typu "Ludzie przemocy".

"Ludzie przemocy" to jest totalna kicha, wszystkie dotychczasowe zalety twórczości Sjowall i Wahloo (ascetyczny warsztat pisarski, ciekawa intryga, mniejszy lub większy umiar w lewackości, dobrze rozpisani bohaterowie, logika i ciąg przyczynowo-skutkowy działań bohaterów) gdzieś znikają, pozostaje jedynie lewicowa propaganda, zapodana wyjątkowo niestrawnie i do tego z...