Najwspanialsza poezja na maj.

Najwspanialsza poezja na maj.

Jak pisać o poezji? Jak ubrać w słowa ten ogrom zachwyceń i olśnień towarzyszący mi przy lekturze wierszy poety, którego twórczością zachwyciłam się jeszcze w liceum? Wtedy był to zachwyt bardziej intuicyjny, tak jakby na przekór trudnościom w interpretacji i rozumieniu tej nasyconej wielopiętrowymi metaforami poezji. Teraz jest inaczej- zachwytu tyle samo, ale rozumienia więcej.
W ramach wyzwania marcowego postanowiłam wrócić do tomiku, którego tytuł dobrze koresponduje z wiosną. Otworzyłam na pierwszej stronie i nagle „zabóstwiło się cudacznie”, a do mnie przybyły wszystkie Leśmianowskie stwory: Dusiołek z Bajdałą, Świdryga z Midrygą, Piła zakochana w parobczaku, dziadyga z drewnianą nogą i Królewna Czarnych Wysp. Ich historie pięknie opowiedziane w balladach mają swoje głębokie filozoficzne przesłania i są boleśnie smutne. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego u Leśmiana tak dużo jest śmierci. Może dlatego, że w jego twórczości jest dużo życia, a śmierć to nieodłączny życia element? Trzeba jednak przyznać, że pisze o niej pięknie. Cudowna jest historia człowieka wybierającego śmierć, albo dwojga ludzieńków umierających na dwóch łożach pod jaworem nie zaznawszy ani pieszczoty, ani grzechu.
Bohaterowie Leśmiana to istoty „kalekujące”- brzydkie, nieforemne, kalekie. I o nich poeta pisze wspaniale. Szczególnie podobała mi się ballada o żołnierzu, który wrócił z wojny o kulach i nie znalazłszy wsparcia wśród ludzi zwrócił się o nie do drewnianej figury Chrystusa, z którym dokulał się do samego nieba. Albo o garbusie, który „garbaty żywot miał istnie i śmierć ma istnie garbatą”.
Nie byłyby te wiersze tak piękne gdyby nie to, co Leśmian wyczynia z językiem. Nie znam innego poety równie kreatywnego pod względem tworzenia nowych słów z istniejącego już zasobu słownikowego. Kiedy widzę zwrot „daleczeje sierp księżyca” to już niczego mi nie trzeba. Albo zdanie: „W swym bezpieczu szmaragdowym rozkwitała w bezmiar łąka”... Przeczytawszy więcej utworów zauważyłam nawet pewną prawidłowość w tworzeniu neologizmów przez tego poetę. Bardzo wiele z nich nazywa różne braki w ludzkim świecie: bezbrzask, bezdeń, bezśmiech, niedowcielenie, niewiadomość itp. Bo według mnie Leśmian jest boleśnie świadomy licznych niedostatków świata, który opisuje. To przestrzeń, w której nie ma Boga, miłości są niespełnione, a człowiek samotny.
Cieszę się , że odkurzyłam tomik poezji tego poety. Może jednak położę go na łatwiej dostępnej półce i będę sięgać częściej, bo wzruszenia, które mi towarzyszyły warte są powtórzenia.

Jak pisać o poezji? Jak ubrać w słowa ten ogrom zachwyceń i olśnień towarzyszący mi przy lekturze wierszy poety, którego twórczością zachwyciłam się jeszcze w liceum? Wtedy był to zachwyt bardziej intuicyjny, tak jakby na przekór trudnościom w interpretacji i rozumieniu tej nasyconej wielopiętrowymi metaforami poezji. Teraz jest inaczej- zachwytu tyle samo, ale rozumienia...

Najsłynniejszy tom poezji Bolesława Leśmiana. W bazie LC jest tylko pierwsze wydanie z 1920 roku, chociaż wydaje się niemożliwe, by nie było kolejnych po wojnie. Tylko w wersji elektronicznej dystrybuowane jest kilka wydań, przeważnie darmowych.
Zawiera najsłynniejsze utwory autora, takie jak ballady „Świdryga i Midryga”, „Dusiołek”, „Topielec”, „Łąka”, czy też słynny erotyk „W malinowym chruśniaku”, znany z pięknej muzycznej adaptacji w wykonaniu Marka Grechuty, z udziałem ... Krystyny Jandy.
Poezja Leśmiana jest charakterystyczna i specyficzna – albo przypadnie komuś do gustu, albo przeciwnie. Wiersze są rymowane i niesamowicie melodyjne. Poeta, w życiu prywatnym także notariusz – co wydaje się trudne do pogodzenia, był artystą słowa. Jego strofy są wypełnione neologizmami, wyrażeniami z języka chłopskiego, baśniowego, czasem onomatopejami.
Tematyka tomiku krąży wokół wsi, natury, baśni i miłości. Część wierszy ma charakter ballady tudzież ludowych baśni i legend. Inne odwołują się do sił przyrody, z pięknymi zarówno opisami fauny i flory, jak i poetyckimi metaforami do nich nawiązującymi.
Z kolei wiersze miłosne, nazywane nie bez racji erotykami, łączą romantyzm w i ekspresję wyrażania uczuć z jednoznacznymi nawiązaniami do cielesności i fizycznej ekscytacji.
Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania – tomik poezji. I nie da się ukryć, że spośród wszystkich tomików poznanych w ramach wyzwania, ten czytało się zdecydowanie najprzyjemniej.

Najsłynniejszy tom poezji Bolesława Leśmiana. W bazie LC jest tylko pierwsze wydanie z 1920 roku, chociaż wydaje się niemożliwe, by nie było kolejnych po wojnie. Tylko w wersji elektronicznej dystrybuowane jest kilka wydań, przeważnie darmowych.
Zawiera najsłynniejsze utwory autora, takie jak ballady „Świdryga i Midryga”, „Dusiołek”, „Topielec”, „Łąka”, czy też słynny...

Tomik przeczytany w ramach wyzwania LC marzec 2023.
Nie będąc miłośniczką poezji, trudno oceniać, nie olśnił, ale też nie zniechęcił.

Tomik przeczytany w ramach wyzwania LC marzec 2023.
Nie będąc miłośniczką poezji, trudno oceniać, nie olśnił, ale też nie zniechęcił.

Poezja ciężka od słów i znaczeń, nasycona przecudnie noworosłą mową…. Trzeba czytać uważnie, by nic nie uronić z tego piękna… jestem oczarowana. Polecam!

Poezja ciężka od słów i znaczeń, nasycona przecudnie noworosłą mową…. Trzeba czytać uważnie, by nic nie uronić z tego piękna… jestem oczarowana. Polecam!

Leśmian, raz po raz, z nieprzebraną kreatywnością, płynnością słowną oraz gibkością pojęciową, tworzy niesamowite światy przepełnione bogactwem subtelnych bodźców poetyckich poruszających wewnętrzność i prowokujących wszystkie pokłady intuicji dostępne czytelnikowi. Światy, w których ekstaza przeplata się z introspekcją, erotyzm i cielesność z obfitością i magią świata naturalnego, a to co pozornie niedostępne i niepomyślane przemienia w wyrazisty fenomen, który stanowi filar naszego odczuwania podczas zagłębiania się tę przepiękną poezję.

Leśmian, raz po raz, z nieprzebraną kreatywnością, płynnością słowną oraz gibkością pojęciową, tworzy niesamowite światy przepełnione bogactwem subtelnych bodźców poetyckich poruszających wewnętrzność i prowokujących wszystkie pokłady intuicji dostępne czytelnikowi. Światy, w których ekstaza przeplata się z introspekcją, erotyzm i cielesność z obfitością i magią świata...

Lubię twórczość Bolesława Leśmiana, jednak ciężko mi oceniać wiersze w tym tomiku. Niektóre są dość ciężkie i zawiłe. Na pewno wymagają spokoju i skupienia by w pełni poczuć ich urok.

Lubię twórczość Bolesława Leśmiana, jednak ciężko mi oceniać wiersze w tym tomiku. Niektóre są dość ciężkie i zawiłe. Na pewno wymagają spokoju i skupienia by w pełni poczuć ich urok.

Nic specjalnego.

Nic specjalnego.