Mam wrażenie, że aby zabrnąć w nietknięte ludzką stopą Leśmianowskie światy, to trzeba uwierzyć wyobraźni podczas jej pracy. W tym wypadku nie można jedynie przyjąć za pewnik wyższości wytworzonych przez fantazję sytuacji nad prozą zwykłych i ustanowionych rozumem spraw. Należy wznieść się ponad to wszystko i redefiniować swoją przygodę z istnieniem. Uwierzyć, że niewiele dzieli tęsknotę od spełnienia i przysiąc, że w tym nowym bezmiernym krajobrazie jest miejsce dla wszystkich językowych zjawisk. Bo przecież Leśmianowskie fikcje do dzisiaj porywają tajemnicą metafor i dokładnie odmierzaną filozofią bytu. Aby wystarczyło jej w sam raz do zrozumienia istoty czasu i przestrzeni, tak jak odczuwał ją Bolesław Leśmian.

Pytania o związek miłości ze śmiercią ocierają się w poezji Leśmiana o początki stworzenia. To fundament poetyckiej opowieści w której mierzony naszym wyobrażeniem czasu świat nie ma dna, to coś bliskiego i jednocześnie tajemnego, to chwila gdy pamięć ginie w niepamięci eonów stworzenia a my wydajemy się tak prozaicznie wtopieni w nasze ziemskie istnienie. Dobrze by było, gdybyśmy wzorem polskiego poety mogli kiedyś powiedzieć, że jako wywiedzeni z marzeń mamy też do spełnienia jakąś pochodzącą z pradawnej otchłani rolę. Jednak muszą nam wystarczyć bezbrzaski i bezśmiechy twórcy "Łąki", musimy uwierzyć na słowo nasyceniu jego wszechleśną naturą. Bo sami cóż możemy? Skoro czar niemocy zostaje z nas zdjęty dopiero wtedy, kiedy toniemy w powodzi kwiatów umysłu Leśmiana. On tak wiele potrafi, a my co najwyżej wtedy możemy próbować go doścignąć, gdy śnimy o jego poezji.

Wiele znaczeń można dostrzec w opowiadaniu o życiu mistrza obserwacji zmysłowych detali. W potężnym żywiole jakim jest nasza egzystencja nie brakuje erotyki, pieszczoty ciał górnych i grzesznych to próba zrozumienia jedności absolutu i jego stworzenia. Miłość metafizyczna i erotyczna idą ze sobą w szranki a wynikiem ich potyczek jest niesamowite iskrzenie, skrajne napięcie, wprowadzające nawet grozę. Bezmiar żądzy można przypłacić życiem, w tańcu z południcą dopiero skwar wyznacza kres. A jednak idziemy w tę poetykę bez tchu, kochamy Bolesława Leśmiana żarliwą i ślepą miłością, taką jaką reprezentował on sam. Nasyconą naturą i pierwotnymi popędami, z przemożną chęcią wydania życia na pastwę przyjaznych nam burz.

Piewca miłości poświęcił swoją twórczość wyszukiwaniu wszystkiego, co zindywidualizowane. Pomógł mu dar odtwarzania odcieni egzystencji we wszystkich jej wymiarach. Jego poezja wiele też zawdzięcza umiejętności przekraczania granic doczesnego świata. I ta pośrednicząca pomiędzy Ja i Ty miłość. Najcudowniejsze działanie wyobraźni, wzbudzające podejrzenia co do charakteru jej pracy. Bo jej nieograniczona swoboda płynie w rytmie słowa, przenikającego nawet najgorliwszych realistów. W tych wierszach nie da się uciec od dwóch sfer naszej cielesności. Od erotyki i umierania. Stanowią one bliźniaczą parę, kochający zmienność i zapach wieczoru, obnażający prawdę duet. Wyczuwam tę kuszącą woń Leśmianowskiej poezji między innymi dzięki symbolom. Potęga tworzonych przez nie obrazów świadczyć będzie na zawsze o wirtuozerii tego, który je stworzył.

Mam wrażenie, że aby zabrnąć w nietknięte ludzką stopą Leśmianowskie światy, to trzeba uwierzyć wyobraźni podczas jej pracy. W tym wypadku nie można jedynie przyjąć za pewnik wyższości wytworzonych przez fantazję sytuacji nad prozą zwykłych i ustanowionych rozumem spraw. Należy wznieść się ponad to wszystko i redefiniować swoją przygodę z istnieniem. Uwierzyć, że niewiele...

Tomik, który noszę w torebce. Towarzyszy w różnych chwilach, szczególnie w parku. Lubię otworzyć na przypadkowej stronie i czytać na głos.

Tomik, który noszę w torebce. Towarzyszy w różnych chwilach, szczególnie w parku. Lubię otworzyć na przypadkowej stronie i czytać na głos.