Bardzo przygnębiająca powieść. Małżeństwo w głębokim kryzysie, trafia do ubogiej sycylijskiej wioski, trochę tajemniczej, trochę niesamowitej, za to bardzo biednej. Prowadzeni przez diabolicznego kustosza, uczestniczą w okrutnym misterium. To ponura satyra na stosunki pomiędzy zblazowanymi okrutnymi turystami, a autochtonami, pragnącymi za wszelką cenę ich zadowolić.

Bardzo przygnębiająca powieść. Małżeństwo w głębokim kryzysie, trafia do ubogiej sycylijskiej wioski, trochę tajemniczej, trochę niesamowitej, za to bardzo biednej. Prowadzeni przez diabolicznego kustosza, uczestniczą w okrutnym misterium. To ponura satyra na stosunki pomiędzy zblazowanymi okrutnymi turystami, a autochtonami, pragnącymi za wszelką cenę ich zadowolić.

Absurdalny tekst, zdawałoby się zmierzający do groteski, w miarę zbliżania się do tytułowej wieży, staje się jak najbardziej ponurą rzeczywistością. Oto bowiem zachodnioniemieckie małżeństwo, podczas turystycznego wojażu po Sycylii zmuszone przez okoliczności, czyli awarię starego grata, zjechać z autostrady i zanocować w na pozór wymarłej mieścinie, pozbawionej zabytków, atrakcji turystycznych, perspektyw i mieszkańców. I jak z podziemi zjawia się miejscowy kustosz, perswazją nakłania małżonków do zwiedzania tejże nędznej mieściny. Małżonkowie, tzn. mąż narrator, do końca bezimienny, oraz żona Maria, to przeciętna zachodnioniemiecka para z lat 70/80 z typowymi drobnomieszczańskimi problemami, w trakcie rozpadu aż 7 letniego małżeństwa. Dokąd poprowadzi ich obłąkany kustosz? A czy narrator ze swoją bezduszną mentalnością nie jest przypadkiem bardziej okrutny niż przerażające miejscowe indywidua? Dokąd prowadzi nas tzw. turystyka, przekonana, że za pieniądze ma się prawo do wszystkiego?
Niestety, drapieżność świata podzielonego na zblazowany bogatych turystów i tańczących wokół nich biednych autochtonów nic nie straciła na swojej ostrości.

Absurdalny tekst, zdawałoby się zmierzający do groteski, w miarę zbliżania się do tytułowej wieży, staje się jak najbardziej ponurą rzeczywistością. Oto bowiem zachodnioniemieckie małżeństwo, podczas turystycznego wojażu po Sycylii zmuszone przez okoliczności, czyli awarię starego grata, zjechać z autostrady i zanocować w na pozór wymarłej mieścinie, pozbawionej zabytków,...

Straszna książka. Napisana i skonstruowana nie najgorzej, tylko pytanie: po co? Zwykle jeśli tekst budzi we mnie silne, nawet negatywne emocje, stawiam wysoką notę, bo to znaczy, że wypełnia jedno z zadań literatury: porusza, potrząsa.
Ta książka też mnie poruszyła (na tyle Hoffmanowi wystarczyło talentu),bo fabuła jest rzeczywista, a bohaterowie wiarygodni. A jednocześnie odraza, jaką czuję do nich, do świata ich wartości i do ich mentalności, jest taka, że nie mam ochoty o tym świecie wiedzieć. Tak, wiem, że on istnieje, i to tuż obok mnie - taki świat ludzi jałowych, pozbawionych czucia, w żadnym calu niewybitnych, pozbawionych indywidualności, osobniczości - jakby w ich mózgu brakowało jakiegoś enzymu. To ludzie, którzy w sprzyjających okolicznościach stają się Himmlerami. Bo mogą popełniać zbrodnie bez emocji, z powodu braku kontaktu z samym sobą.
Ale jeżeli już chciałbym odświeżyć sobie poczucie osamotnienia, wrażenie jałowości i bezsensu ludzkiego losu, jakie miewałem w wieku 18 lat, to wolę przeczytać siódmy raz "Obcego" Camusa. A ta książka jest obrzydliwa.

Straszna książka. Napisana i skonstruowana nie najgorzej, tylko pytanie: po co? Zwykle jeśli tekst budzi we mnie silne, nawet negatywne emocje, stawiam wysoką notę, bo to znaczy, że wypełnia jedno z zadań literatury: porusza, potrząsa.
Ta książka też mnie poruszyła (na tyle Hoffmanowi wystarczyło talentu),bo fabuła jest rzeczywista, a bohaterowie wiarygodni. A jednocześnie...