Na wstępie powiem szczerze, że od lat zagrywam się w „Guild Wars” a od miesiąca w drugą część tej gry i tym samym jestem jedną z ostatnich osób, które powinny swoje opinie wyrażać. Moje uwielbienie dla tego uniwersum jest odwrotnie proporcjonalne do zdolności bycia obiektywnym. Niemniej jednak... spróbuję. (Ale tylko spróbuję, nie twierdzę, że subiektywny nie będę, nie wymagajcie ode mnie zbyt wiele).
Przede wszystkim nie trzeba być takim fanatykiem jak ja żeby tą książkę zrozumieć. Wydarzenia, które nie mają miejsca bezpośrednio w fabule tej książki, ale do których ta się odnosi, zostały przez autorów przybliżone wystarczająco przystępnie, żeby osoba nie mająca do tej pory styczności z Tyrią sobie poradziła.

Co do samej fabuły i bohaterów. Książka jest oczywistą formą marketingu ze strony dystrybutora i co do tego nikt nie powinien mieć wątpliwości. Na szczęście nie jest typowym przykładem swojego gatunku, gdzie reklama i chęć wypromowania gry biorą górę nad treścią. Owszem, pokazano wszystkie wprowadzone w drugiej części rasy i w sposób typowy, dla całego uniwersum, przedstawiono zależności między nimi („To była najmądrzejsza rzecz jaką usłyszałem, odkąd ostatnio otworzyłem usta.” (Asura)). Ale nie zrobiono tego na siłę, autorzy wykazali się poczuciem humoru a do tego przenieśli w literacką rzeczywistość typowe dla gier, a całkowicie nierealne, stany i zdarzenia jak używanie mikstur leczących i walka z duchami. (Jak duch może zranić?! Ano przeczytajcie...). Historia opowiedziana w książce jest ciekawa, zwięzła, pozbawiona niepotrzebnych, pobocznych wątków. Jest cel, do którego zmierzają bohaterowie i on jest najważniejszy, autorzy nie próbują wepchnąć na siłę wszystkiego. Jest tylko to co być powinno. I chwała im za ten umiar.
W zasadzie wszystkie postacie mają swoje sekrety i motywy, nie są płaskimi psychologicznie kukłami, snującymi się po bezbarwnym świecie, a to już powinien być wystarczający powód żeby do tej książki zajrzeć.
Jak w każdej powieści i tutaj zdarzają się momenty nużące, w których autorom zabrakło nieco kreatywności, ale można spokojnie przymknąć na nie oko... (Albo i nie można... nie wiem ja przymknąłem i nie żałuję!)

Zaczyna się jesień, a tym samym długie i zimne wieczory. Z ręką na sercu mogę doradzić poświęcenie dwóch czy trzech z nich na tą książkę. Nie jest to wielka literatura, ale za to sprawia wiele przyjemności. Polecam.

Na wstępie powiem szczerze, że od lat zagrywam się w „Guild Wars” a od miesiąca w drugą część tej gry i tym samym jestem jedną z ostatnich osób, które powinny swoje opinie wyrażać. Moje uwielbienie dla tego uniwersum jest odwrotnie proporcjonalne do zdolności bycia obiektywnym. Niemniej jednak... spróbuję. (Ale tylko spróbuję, nie twierdzę, że subiektywny nie będę, nie...