Punkt widzenia Benjamina i Quentina to prawdziwa gmatwanina myśli, w której zatraciłam się już na wstępie. Dzięki złamaniu chronologii wydarzeń i porzuceniu interpunkcji ogrom rodzinnej tragedii wyłania się powoli i niespiesznie, powodując niepokój i fascynację. Rozdziały, w których świat przedstawiony jest oczami Jasona to powrót do normalności, a tym samym całkowita zmiana narracji, która jest zrozumiała i uzasadniona, ale zdaje się być oderwana od rzeczywistości, która otacza nas od pierwszych stron książki. Jestem całkowicie świadoma tego, że ten zabieg był konieczny, ponieważ każda części historii była opowiadana przez inną osobę i sposób jej przedstawienia oddawał charakter narratora, jednak nic nie mogę poradzić na to, że ostatnia część książki nie spodobała mi się. Droga, która wiodła od zagmatwanego świata Benjamina, przez wrażliwość Quentina, a która skończyła się na suchych faktach widzianych oczyma Jasona stanowi zamknięty krąg i niewątpliwie oddaje brutalność świata wykreowanego przez Faulknera (i świadczy o jego narracyjnym geniuszu), jest dla mnie niesatysfakcjonująca przez ową ostatnią część. Jednak jest to moje jedyne zastrzeżenie.

Punkt widzenia Benjamina i Quentina to prawdziwa gmatwanina myśli, w której zatraciłam się już na wstępie. Dzięki złamaniu chronologii wydarzeń i porzuceniu interpunkcji ogrom rodzinnej tragedii wyłania się powoli i niespiesznie, powodując niepokój i fascynację. Rozdziały, w których świat przedstawiony jest oczami Jasona to powrót do normalności, a tym samym całkowita...