Jestem raczej rozczarowana po lekturze.
Pani Anna Karpińska po raz pierwszy pojawia się w mojej biblioteczce, ale niestety niczym mnie nie urzekła.
W tym roku odwiedziłam Chorwację, m. in. Zadar i Dubrownik i fragmenty dotyczące tych miejsc czytałam właściwie z największym zainteresowaniem. Smaki, zapachy, cudowne widoki, przyroda i zabytki - tutaj autorka wiedziała o czym pisze. Szczególnie że opisy dotyczą pór roku, w których Chorwacja wreszcie oddycha trochę po zalewie turystów. Aż chce się tam wrócić.
A sama historia? Cóż... Sama nie wiem czego mi tu zabrakło. Jakaś taka nuda, dołująca rzeczywistość, taki polski grajdołek. Niespełniona kobieta, ciągle żyjąca wspomnieniem romansu, zagoniona, trwa w małżeństwie i życie przecieka jej przez palce. Zbyt mało odważna, by coś zmienić.
Była o krok od zmiany, ale wybrała obowiązek i w skrytości całe życie tego żałuje.
Córka powiela historię matki, ale zbyt wiele zbiegów okoliczności pojawia się w tej historii.
Fajna okładka, która obiecywała o wiele więcej. Niestety jestem na nie.
Jest kilka polskich pisarek, po których książki raczej już nie sięgnę. Mam tu na myśli głównie Katarzynę Michalak i Marię Ulatowską. Przykro mi, ale na dzień dzisiejszy Anna Karpińska dołącza do tego grona.

Jestem raczej rozczarowana po lekturze.
Pani Anna Karpińska po raz pierwszy pojawia się w mojej biblioteczce, ale niestety niczym mnie nie urzekła.
W tym roku odwiedziłam Chorwację, m. in. Zadar i Dubrownik i fragmenty dotyczące tych miejsc czytałam właściwie z największym zainteresowaniem. Smaki, zapachy, cudowne widoki, przyroda i zabytki - tutaj autorka wiedziała o czym...