Upalne lato Marianny pozwala czytelnikowi przenieść się do mazowieckiej wsi i zakosztować w atmosferze beztroskich wakacji. To powieść o smaku świeżych owoców dojrzewających w lipcowym słońcu, których słodycz przywołuje wspomnienia pierwszej miłości.

Bo tylko miłość liczy się w życiu młodej Marianny Boruckiej, świeżo upieczonej studentki prawa. Jest lato roku 1939, czas długo oczekiwanego wypoczynku i leniwego wylegiwania się pod gruszą. Do wsi przybywają letnicy, a wśród nich Zygmunt Jasieński – przystojny absolwent studiów prawniczych, przyszły wykładowca Marianny. Nie potrzeba wiele czasu, by między dwojgiem narodziło się namiętne uczucie, przyciągające ich do siebie na przekór obowiązującym konwenansom i wbrew przestrogom dorosłych. Potajemne schadzki wypełnione gorączkowymi szeptami nie zostają jednak zwieńczone finałem, którego skrycie oczekiwała Marianna, a koniec lata będzie dopiero początkiem prawdziwie epickiej historii.

Na pierwszy rzut oka, w książce Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak wszystko jest niepoprawnie idealne : ta miłość od pierwszego wejrzenia, uroda i wdzięk głównej bohaterki, niepokorny charakter Zygmunta, sceneria wyjęta wprost z namiętnego romansu – mazowiecka wieś, niebo przykryte obrusem gwiazd, dźwięczny koncert cykad, zapach świeżo skoszonej trawy. I jest w tej idealności jakiś urok, coś co przyciąga czytelnika od pierwszego zdania, obiecując niezapomnianą podróż do świata z przeszłości. Nie pozwoliwszy, by zniszczone już obrazy ówczesnej rzeczywistości pokryły się jeszcze grubszą warstwą kurzu, autorka wyjątkowo barwnie nakreśla osobliwą atmosferę powieści ocalając ją tym samym od zapomnienia. W nieskazitelnym lecz ograniczonym sztywnymi zasadami krajobrazie przedwojennej wsi jest pewna tęsknota za ziemiańskim porządkiem, który został nieodwołanie zniszczony przez piekło wojny.

Oprócz tematyki miłosnej, która zdecydowanie zdominowała przebieg fabuły, w Upalnym lecie Marianny odnajdziemy też pojedyncze epizody opisujące życie wiejskiej społeczności. Jednak to życie i problemy panny Boruckiej stanowią główny trzon powieści. Marianna przypomina niekiedy młodą sufrażystkę zapalczywie walczącą z niewygodą konwenansów i tradycji, które skutecznie ograniczają jej ognisty temperament oraz potrzebę równouprawnienia. Jednak w jej buncie wiele jest młodzieńczej naiwności, niedouczenia i zwyczajnego, infantylnego egoizmu. Chcąc za wszelką cenę zasmakować tego, co zakazane, Marianna samolubnie skupia się tylko na sprawach bezpośrednio dotyczących jej osoby. Wkrótce jednak poniesie konsekwencje swoich pensjonarskich wybryków.

W Upalnym lecie Marianny autorka umiejętnie przemyca wartościowe treści dotyczące pojmowania kobiecości oraz męskości, problemów rodzinnych, tematów tabu, dojrzewania, równouprawnienia. Klimat powieści jest nie do podrobienia, jednak przewidywalna i nieco naiwna fabuła, a także postawa głównej bohaterki, mogą razić bardziej wymagających czytelników. To powieść, która jest wspomnieniem lata. Polecam jako niezobowiązujące czytadło.

Upalne lato Marianny pozwala czytelnikowi przenieść się do mazowieckiej wsi i zakosztować w atmosferze beztroskich wakacji. To powieść o smaku świeżych owoców dojrzewających w lipcowym słońcu, których słodycz przywołuje wspomnienia pierwszej miłości.

Bo tylko miłość liczy się w życiu młodej Marianny Boruckiej, świeżo upieczonej studentki prawa. Jest lato roku 1939, czas...