Musimy porozmawiać ...... ile razy postanawiamy sobie, że to zrobimy. Przemyślimy, omówimy lub przedyskutujemy. I nic. Życie toczy się dalej, mieli nas i nasze emocje. Jesteśmy wszędzie i nigdzie. Widzimy i niedostrzegamy. Słuchamy i niewysłuchujemy. Odkładamy na później, Czekamy, aż problem sam zniknie. A on uparcie nie znika. Rozwija się i rośnie w siłę. Pochłania nas. Pochłonął Kevina i jego rodzinę, kolegów i koleżanki. Nierozwiązany problem. Decyzje podjęte wbrew sobie dają o sobie znać. Zabijają. Jesteśmy świadkami upadku rodziny. Dramatu jednostki. Mechanizmów rozpadu, których nikt nie zatrzymał. Listy, które pisze matka są spóźnione. Refleksja przyszła za późno. Coś niezauważonego w dzieciństwie i podsyconego takim, a nie innym postępowaniem skutkuje dramatem. Dziecko nie jest już dzieckiem dla innych. Dla matki zawsze będzie i to ona wytrwale stoi za nim. Ta książka może być przestrogą dla tych, którzy zamiast być razem z najbliższymi, stoją z boku, nie angażują się w bycie razem. Dla innych to argument, że ważne dla naszego rozwoju są warunki społeczno-ekonomiczne. Nikt z nas nie dostał patentu na "bycie", na wychowanie dzieci, na uważne słuchanie i mądre rozmowy. Ocenę postaci sobie daruję. Wiem, że w życiu bywa różnie....

Musimy porozmawiać ...... ile razy postanawiamy sobie, że to zrobimy. Przemyślimy, omówimy lub przedyskutujemy. I nic. Życie toczy się dalej, mieli nas i nasze emocje. Jesteśmy wszędzie i nigdzie. Widzimy i niedostrzegamy. Słuchamy i niewysłuchujemy. Odkładamy na później, Czekamy, aż problem sam zniknie. A on uparcie nie znika. Rozwija się i rośnie w siłę. Pochłania nas....