Thierry Jonquet

Jakiś czas temu obejrzałam fragment filmu „Skóra, w której żyję”, jednak szybko go wyłączyłam, ponieważ nie spodobała mi się scena, na którą akurat trafiłam. Dziś, po przeczytaniu i ponownym obejrzeniu, wiem już, że nie była to wcale taka mocna scena... Czytając książkę początkowo nie byłam zbyt zadowolona. Historia Ewy oraz Richarda była dla mnie chora i toksyczna. Nie podobała mi się. Bardziej zainteresowały mnie osoby Vincenta i Alexa. Próbowałam domyślić się tylko w jaki sposób ich wątki wiążą się z Richardem. I kiedy już się dowiedziałam, to... Wow! Świetna książka! Wzbudza tak mieszane uczucia. Nie wiadomo już, kto jest dobry, kto zły... Najpierw bardzo współczujesz, a później zdecydowanie mniej... 😯😵 Film natomiast trochę dodaje, trochę zabiera. Na początku bardziej przypomina „inspirację” niż „na podstawie”, z czasem jednak to się zmienia, co jest na plus. Niepotrzebnie zmienione zostało zakończenie. Jedyne, co film ma lepsze niż książka, to tytuł. Choć „Tarantula” ma duże znaczenie w treści książki. 🕷️🕸️ Zdecydowanie polecam zacząć i dotrwać do końca. Film też warto sobie obejrzeć, a najlepiej po jakimś czasie od przeczytania, by nie analizować każdej sceny tak szczegółowo jak ja dzisiaj. 😀