Książkę Sworznia przeczytałem w kilka dni, odstawiając na bok inne, poważniejsze projekty. Po prostu nie mogłem sie oderwać, może dlatego, że sam chciałbym odbyć podobną podróż.

Sworzeń to przypadek erudyty-numerologa-grafomana, któremu wszystko sie kojarzy - na przykład w numerze biletu kolejowego widzi on jednocześnie daty bitew, liczbę lat panowania hetmana Mazepy, numerologiczną wartość swojego włąsnego imienia itp. Facet nie może się napić wódki bez ciągu skojarzeń łączących Ukrainę, Górny Śląsk, Rosję, Nabokova, Gogola i Bułhakowa. Właściwie 60% książki to taka właśnie nić krótkich skojarzeń, głównie historyczno-kultorowych. 30% to nieco bardziej konkretne wzmianki o Gogolu, a pozostałe 10% to właściwy dziennk podróży po Ukrainie 2007 roku.

Styl Sworznia nieco kojarzy mi się z Herbertem i jego esejami o malarstwie i kulturze europejskiej, chociaż u Herberta jest znacznie mniej numerologii i trochę na siłę budowanych piętrowych skojarzeń.

Osobiście czytało mi się to bardzo dobrze, znalazłem u Sworznia kilka inspiracji, np. z pewnościa sięgnę teraz po Kucharzewskiego i Bunina. Obawiam sie jednak, że Sworzeń byłby mniej strawny dla czytelnika o chłodniejszym stosunku do Gogola, Ukrainy itp. No, ale chyba właśnie na tym polega literatura wysoka.

Książkę Sworznia przeczytałem w kilka dni, odstawiając na bok inne, poważniejsze projekty. Po prostu nie mogłem sie oderwać, może dlatego, że sam chciałbym odbyć podobną podróż.

Sworzeń to przypadek erudyty-numerologa-grafomana, któremu wszystko sie kojarzy - na przykład w numerze biletu kolejowego widzi on jednocześnie daty bitew, liczbę lat panowania hetmana Mazepy,...

Erudycja autora robi duże wrażenie, aczkolwiek niestety ze szkodą dla lektury książki, zbyt mocno naszpikowanej odniesieniami, cytatami, dygresjami.

Erudycja autora robi duże wrażenie, aczkolwiek niestety ze szkodą dla lektury książki, zbyt mocno naszpikowanej odniesieniami, cytatami, dygresjami.

Nie wiem, może przykładałam ucho niezbyt gorliwie ale wydaje mi się, że o tej książce mimo nagrody Gdynia (eseistyka, 2012 rok) nie było zbyt głośno. Nawet tu na LC zaledwie (można powiedzieć) trzy osoby chcą przeczytać a nikt tego do tej pory nie zrobił. I tak sobie myślę - jak to żal. W zalewie byle jakich książek tak kapitalne przygody literackie właściwie gdzieś przepadają, znikają. Ile takich książek nie spotyka swoich czytelników i właściwie dlaczego?

A to najwyższej próby przygoda czytelnicza. Esej to zbyt sucha nazwa jak na tę cudownie erudycyjną prozę podróżniczo-literacko-sylwiczną. Wyważoną, urozmaiconą, trochę zabawną. Nie wiem jak to nazwać, wiem tylko, że czytanie było najwyższej klasy przyjemnością i obym więcej takich książek spotykała na swojej drodze. Czego i Wam wszystkim życzę.

Nie wiem, może przykładałam ucho niezbyt gorliwie ale wydaje mi się, że o tej książce mimo nagrody Gdynia (eseistyka, 2012 rok) nie było zbyt głośno. Nawet tu na LC zaledwie (można powiedzieć) trzy osoby chcą przeczytać a nikt tego do tej pory nie zrobił. I tak sobie myślę - jak to żal. W zalewie byle jakich książek tak kapitalne przygody literackie właściwie gdzieś...