Zupełnie nie rozumiem, jak można tę książkę nazwać zabawną. Według mnie jest ona raczej mocno przygnębiająca, do tego stopnia, że choć jest krótka i napisana prostym językiem, z wysiłkiem dobrnęłam do końca. Po prostu sprawiał mi przykrość świat, oglądany oczami Christophera, chłopca z zaburzeniami autystycznymi. Okazuje się, że jest to miejsce najeżone niebezpieczeństwami, niezrozumiałe, pełne obcych i potencjalnie groźnych ludzi, a do tego straszliwie hałaśliwe i tonące w chaosie oraz bełkocie.

Christopher, żyjący w znanym sobie i uporządkowanym otoczeniu, prowadzący przewidywalny i zrozumiały dlań styl życia, nagle odkrywa pewne szokujące fakty, a ich następstwem jest utrata dotychczasowej stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. To z kolei powoduje, że chłopiec podejmuje doprawdy heroiczną jak na niego decyzję i wyrusza naprzeciwko owemu nieznanemu, groźnemu światu. W ostatnim akapicie powieści Christopher wymienia wszystko, co udało mu się osiągnąć i trzeba przyznać, że jest to lista imponująca, bo przecież musiał pokonać swe ograniczenia i ogromne lęki. Biorąc to pod uwagę, można powiedzieć, że książka, prócz próby oswojenia z psychiką osoby autystycznej, niesie też nadzieję i jest w pewien sposób optymistyczna. Ale zabawna nie, w żadnym wypadku, mam zresztą wrażenie, że wedle założeń autora bynajmniej taka być nie miała. Ale chyba z poczuciem humoru jest jak z gustem, nie należy o nim dyskutować.

Zupełnie nie rozumiem, jak można tę książkę nazwać zabawną. Według mnie jest ona raczej mocno przygnębiająca, do tego stopnia, że choć jest krótka i napisana prostym językiem, z wysiłkiem dobrnęłam do końca. Po prostu sprawiał mi przykrość świat, oglądany oczami Christophera, chłopca z zaburzeniami autystycznymi. Okazuje się, że jest to miejsce najeżone niebezpieczeństwami,...