Pokoleniem Ikea nazwano ludzi, którzy pracują by spłacać kolejne raty kredytu i nie zaznają w życiu zbyt wiele szczęścia. Jak bawią się w piątkowe wieczory? Jak patrzą na innych i o czym marzą? Za czym tęsknią? Właśnie to ma pokazać opowieść głównego bohatera - prawnika jednej z wielkich korporacji.

Długo nosiłam się z zamiarem sięgnięcia po tę książkę. Zauważyłam u siebie taką zależność, że gdy wyczekuje jakiejś książki i w końcu po nią sięgam - mocno się nacinam. Dlatego nie po każdą książkę z "łisz listy" sięgam tak chętnie. Jak było z "Pokoleniem Ikea?

Spodziewałam się czegoś innego - zabawnego, odprężającego i lekkiego. W teorii dostałam właśnie coś takiego, jednak tylko w teorii. Doceniam, że autor starał się być zabawny i ironiczny, jednak nie do końca mu to wyszło. Bardziej irytował mnie głównym bohaterem jakiego wykreował. Miała to być opowieść o obecnym pokoleniu i jeśli ono rzeczywiście działa w opisany tu sposób, to ja serdecznie dziękuje. Przedmiotowe traktowanie drugiej osoby, zwłaszcza tej płci przeciwnej, wręcz uderza.

Nie jestem osobą, której przekleństwa przeszkadzają. Wcale, sama bardzo często ich używam i nigdy nie raziły mnie w książkach. Tutaj zaczęły. Pojawiały się notorycznie i za nic nie chciały zniknąć czy chociażby zmniejszyć swej ilości.

Podchodząc do niej z dystansem da się ją przeczytać. W żaden sposób nie jest długa - ani objętościowo, ani treściowo. Nie jest to jednak książka dla romantyków szukających swych drugich połówek niczym księcia/królewny z bajki. To mocno przesadzona (mam nadzieje) wersja tego co dziać może się w życiu samotnych pracowników największych korporacji.

Przejrzałam internet w poszukiwaniu opinii o niej i zauważyłam tendencje - albo się ją uwielbia i ocenia na maksymalną liczbę gwiazdek, albo jest się nią zgorszonym i ocenia najwyżej na dwie. Mnie jest ona obojętna. Może i jestem nią zawiedziona ale nie na tyle by wystawić jej ocenę. Ma w sobie elementy autentyzmu, tylko "sprzedanego" w zły sposób. To nie jest tak, że książka jest fatalna, ona po prostu jest źle zrobiona. Pomysł był, tylko wykonanie zawaliło.

Tekst z http://smieszna-nazwa.blogspot.com/

Pokoleniem Ikea nazwano ludzi, którzy pracują by spłacać kolejne raty kredytu i nie zaznają w życiu zbyt wiele szczęścia. Jak bawią się w piątkowe wieczory? Jak patrzą na innych i o czym marzą? Za czym tęsknią? Właśnie to ma pokazać opowieść głównego bohatera - prawnika jednej z wielkich korporacji.

Długo nosiłam się z zamiarem sięgnięcia po tę książkę. Zauważyłam u siebie...