Niespodziewanie i trochę bez uzasadnienia Grzędowicz przypomniał mi o literaturze narodowowyzwoleńczej epoki romantyzmu. To skojarzenie wywołał wątek niewolnictwa Filara tohimona. Zaszczucie przez Smildrun a następnie przez Passionarię dało mi większe pojęcie o osobistej autonomii niż, niby indywidualny, cierpiętniczy charakter szkolnych lektur. Ktoś ewidentnie nawalił na mojej drodze edukacyjnej. Nie zawiódł jednak Grzędowicz. Tom 3 wydaje się przełomowy w stosunku do swoich poprzedników. Choć początkowo akcja toczy się miarowym, stałym tempem, tak przy końcu odnosi się wrażenie wariackiego przyspieszenia. Losy Drakkainena i Filara znienacka się krzyżują jakby Grzędowicz się nagle zniecierpliwił, pominął wiążący, nudnawy kawałek i z promiennym, maskującym uśmiechem przeskoczył do puenty. W swoim stylu pokomplikował zakończenie i zostawił czytelnika z męczącymi domysłami. Chytry plan Fjolsfinna czy wypadek przy pracy? Pewnie żadna z oczywistych opcji. Na szczęście. To jest siła tej powieści.

Niespodziewanie i trochę bez uzasadnienia Grzędowicz przypomniał mi o literaturze narodowowyzwoleńczej epoki romantyzmu. To skojarzenie wywołał wątek niewolnictwa Filara tohimona. Zaszczucie przez Smildrun a następnie przez Passionarię dało mi większe pojęcie o osobistej autonomii niż, niby indywidualny, cierpiętniczy charakter szkolnych lektur. Ktoś ewidentnie nawalił na...