Rozumiem kobiety, które przez kilkanaście ostatnich lat dobrze się bawiły, zarabiając i wydając pieniądze, a teraz - już - natychmiast chcą mieć dziecko i dokonują przeglądu ostatnich niezaobrączkowanych w poszukiwaniu wad ukrytych (jednocześnie sprawdzając czy na rynku wtórnym nie pojawił się jakiś niezbyt straumatyzowany, uczący się na błędach rozwodnik). Rozumiem też mężczyzn. Ich rozrywkowe znajome zmieniły się nagle w desperatki, które z trudem udają, że interesuje je coś innego niż stały związek. Tym panom dano do ręki broń, o którą nie prosili. Wszystko to rozumiem, ale czasem chciałabym poczytać coś wesołego. Nadgorliwe, łatwopalne i pełne bezpodstawnej nadziei/rozpaczy/nadziei/rozpaczy bohaterki literatury kobiecej naszych czasów jakoś mnie nie bawią. Czujecie tę nutkę goryczy? Słabo ukrytą desperację? Obowiązkowy i zawsze ten sam happy-end, który trzyma całą fabułę na krótkiej smyczy?Wolę poczytać o kimś, kto umie korzystać z życia. Krótko mówiąc, znowu czytam mniej lub bardziej zmyślone opowiastki niefrasobliwej Belli Hertz.

Rozumiem kobiety, które przez kilkanaście ostatnich lat dobrze się bawiły, zarabiając i wydając pieniądze, a teraz - już - natychmiast chcą mieć dziecko i dokonują przeglądu ostatnich niezaobrączkowanych w poszukiwaniu wad ukrytych (jednocześnie sprawdzając czy na rynku wtórnym nie pojawił się jakiś niezbyt straumatyzowany, uczący się na błędach rozwodnik). Rozumiem też...