W tej biografii podobnie jak w książce o Henry Jamesie, uderza niesamowity talent do opowiadania epoki, jako że Wells z temperamentu był nie tyle artystą, co politykiem dostajemy tu obrazy z dwóch przenikających się zresztą środowisk.(Ni z gruszki niż pietruszki, cały czas chodziło mi po głowie, że w starożytnej Grecji Wells byłby filozofem nie poetą, może nawet niczym Sokrates, stworzyłby własnych tyranów). Pięknie opowiada też Lodge o samej literaturze, ma się ochotę wygrzebać gdzieś w bibliotekach te zapomniane książki Wellsa, ale nie tylko jego; na przykład Arnolda Bennetta bo pewność z jaką i Lodge i Wells napisali o jego „ Opowieści o dwóch siostrach” arcydzieło, jest uderzająca.
Zapewne Lodge jest takim mistrzem „żywego” oddawania minionej epoki, bo w Anglii ciągłość historii jest silniej odczuwana niż gdziekolwiek indziej, kiedy autor opisuje spacer Wellsa uliczkami Cambridge nie musi uciekać się do albumów i wyobraźni, jadają w tych samych restauracjach i są członkami tych samych klubów dla gentelmanów.
Książka jest dość długa i pojawia się przy jej czytaniu znużenie., ale… Nie sądzę, żeby wynikało ono z materii pisarskiej, albo z tego ze jakieś fragmenty życia Wellsa są mniej interesujące, jest to znużenie ambiwalencją moralną naszego bohatera. W tej biografii nie dostajemy bezpośrednich odpowiedzi na pytania, był czy nie był wielkim człowiekiem, był godny podziwu, czy wprost przeciwnie, stworzył coś wiekopomnego, czy nikczemnego. I czy to dobrze czy źle, że się z taką pasją puszczał i zdradzał żonę. Dawno temu czytałam inną powieść Lodge’a „Gdzie leży granica” ale towarzyszyły mi wtedy podobne odczucia; swędzącej, upierdliwej przykrości. Bo u Lodge’a życie to nie złe i dobre wybory a jedynie wybory. A romantyczna strona naszej natury protestuje przeciw takiemu stawianiu rzeczy.
No, nie miałabym nic przeciw temu, żeby Lodge popełnił jeszcze kilka biografii. Na przykład Josepha Conrada. Poświęca mu w tej powieści akapicik i od razu chce się więcej.
No i na koniec, chwała tłumaczowi za tłumaczące epokę przypisy, i wydawnictwu za piękną, idealnie przystającą do treści okładkę.

W tej biografii podobnie jak w książce o Henry Jamesie, uderza niesamowity talent do opowiadania epoki, jako że Wells z temperamentu był nie tyle artystą, co politykiem dostajemy tu obrazy z dwóch przenikających się zresztą środowisk.(Ni z gruszki niż pietruszki, cały czas chodziło mi po głowie, że w starożytnej Grecji Wells byłby filozofem nie poetą, może nawet niczym...