Najpierw obejrzałyśmy z mamą film.
"Genialna historia", uznałyśmy obie. Obie płakałyśmy jak głupie przy śmierci Rue, obie nie mogłyśmy zrozumieć okrucieństwa Kapitolu, czyniącego sobie z krwawych igrzysk prawdziwą rozrywkę. Obejrzałyśmy film jeszcze dwa czy trzy razy, zanim udało nam się dostać książki.
No i wpadłyśmy obie po uszy, kiedy okazało się, że trylogia jest zdecydowanie lepsza od filmowych adaptacji. I nie chodzi tylko o to, że to prawie zawsze tak jest. W "Igrzyskach" jest wiele krótkich, pozornie nieistotnych wzmianek, które ubarwiają świat przedstawiony, wyjaśniają mechanizmy historyczne i społeczne, no a przede wszystkim są w nich przemyślenia Katniss, które stanowią bardzo ważną część powieści.
Znajdziemy tu wiele ciekawych motywów, każdy wychwyci to co mu się najbardziej podoba - siostrzana miłość i solidarność czy obłuda autorytarnego systemu, kontrasty społeczne czy wątek miłosnego trójkąta głównych bohaterów, bunt i wojna z ustrojem czy znalezienie się między młotem a kowadłem. Doskonale skonstruowany antyutopijny świat przyszłości, gdzie skrajna bieda zderza się z wysoko rozwiniętą technologią i przepychem, gdzie prawie każdy stara się albo cię wykorzystać, albo zabić, albo ewentualnie najpierw wykorzystać, a później zabić.
Jest to przykład takiej książki, która udowadnia, że nie tylko w wybitnych (i nierzadko wybitnie nudnych) arcydziełach sprzed kilku wieków możemy dopatrywać się przesłania. To, że ciężkie tematy i przemyślenia ubrane są w atrakcyjną dla młodego odbiorcy szatę nie znaczy, że są mniej wartościowe, a przynajmniej tak mi się wydaje.

Najpierw obejrzałyśmy z mamą film.
"Genialna historia", uznałyśmy obie. Obie płakałyśmy jak głupie przy śmierci Rue, obie nie mogłyśmy zrozumieć okrucieństwa Kapitolu, czyniącego sobie z krwawych igrzysk prawdziwą rozrywkę. Obejrzałyśmy film jeszcze dwa czy trzy razy, zanim udało nam się dostać książki.
No i wpadłyśmy obie po uszy, kiedy okazało się, że trylogia jest...