Nie wiem czy Norwegowie mają jakąś swoją epopeję narodową, jak my swego "Pana Tadeusza", ale ta książka świetnie by się do tego nadawała.
Tryvre Gulbranssen stworzył wybitną norweską sagę z przełomu XVIII i XIX wieku (co ciekawe nawet czas jest prawie tożsamy z tym z naszej rodzimej epopei).
Dostojna. Chyba to pierwsze przychodzi mi do głowy, gdy o niej myślę.
Wiele mówi o życiu w starym norweskim dworze, o przywiązaniu do tradycji, zachowywaniu obyczajów i ustalonego porządku, Bogu, o szacunku do przyrody.
W surowej, północnej krainie, wśród dzikiej przyrody żyją ludzie dumni, surowi, małomówni, zachowujący swe tradycje i obyczaje, często bezlitośni, mają problem z okazywaniem uczuć, wybaczaniem i miłosierdziem, ich postawa budzi w okolicy lęk, a nawet nienawiść. Mimo, że swoje uczucia ukrywają głęboko, to nie umniejsza intensywności ich przeżywania. Trudne do przyswojenia jest przodownictwo ojca w rodzinie. Dorośli synowie traktowani są prawie jak mali chłopcy bez żadnych praw.
Książka na pewno zapada w pamięć. Nie da się obok niej przejść obojętnie.
Wydaje mi się też, że jest mało znana, a godna polecenia.

Nie wiem czy Norwegowie mają jakąś swoją epopeję narodową, jak my swego "Pana Tadeusza", ale ta książka świetnie by się do tego nadawała.
Tryvre Gulbranssen stworzył wybitną norweską sagę z przełomu XVIII i XIX wieku (co ciekawe nawet czas jest prawie tożsamy z tym z naszej rodzimej epopei).
Dostojna. Chyba to pierwsze przychodzi mi do głowy, gdy o niej myślę.
Wiele mówi o...