A lasy wiecznie śpiewają

"Z Góry Śmierci życie doczesne wydaje się jedynie tylko krótkim popasem pomiędzy wiecznością, z której przybywamy, a wiecznością, w którą idziemy (...) wędrując z jednej wieczności w drugą, nosimy w sobie cząstkę boskości, jeżeli w ciągu tego krótkiego popasu na ziemi nie żyjemy jak ślepcy. Nosimy w sercach naszych coś z naszego Pana."

Niespieszna saga o twardych, niezłomnych ludziach Północy, o niełatwym życiu, którego takt wyznacza sama natura, o relacjach zanurzonych w wielowiekowej tradycji, o jasności reguł, ale nie tylko. To też opowieść o miotających się sercach, o próbach znalezienia odpowiedzi na kluczowe pytania, o wątpieniu, o samotności, o wewnętrznych sprzecznościach, o poszukiwaniu siły, o procesie zakorzeniania w nowej rodzinie, o próbie znalezienia swego miejsca i celu. To historia pełna nieszczęść, niedomówień... pełna ciszy, milczenia, pełna tego czegoś, co pozostaje niewypowiedziane a mimo wszystko istnieje gdzieś pomiędzy ludźmi. To lektura bardzo długa, sięgająca paru pokoleń; to opowieść, w której rodzi się nowe i umiera stare... coś przetrwa, coś minie bezpowrotnie.
Nastawcie się, mimo wielkich rozmiarów tej książki, na opowieść leniwie płynącą, na coś w rodzaju pieśni o wielkim ludzie, która niesie się echem wśród lasów, sławiąc dobro, strasząc złem. "A lasy wiecznie śpiewają" to opowieść dosłownie o wszystkim co tyczy się ludzkiego życia. Wielość motywów, wielość wniosków jakie wypływają z tej leniwej lektury, to zdecydowanie mocna strona tej oto pozycji. Bo mam wrażenie, że każdy czytelnik znajdzie w tej gigantycznej lekturze coś dla siebie. Jednych zainteresuje skomplikowana relacja z boską siłą, innych powroty do przeszłości, nawiązania do rodzinnej tradycji, jeszcze innych zaś, układ relacji między członkami, cała ta sieć znaczeń, jakie przypisują sobie i innym, szereg barier i problemów jakie stają na drodze połączeń linii żona-mąż, ojciec-syn, teść-synowa. Te ostatnie kwestie stanowią większość i dla mnie stanowiły właściwie najciekawsze momenty tej historii.
Bardzo ciężko jak widzicie opisać tę pozycję bo ona sięga tak wielu spraw, opisuje całe ludzkie życie w różnych jego odsłonach, w różnej perspektywie, w różnym położeniu. To co ważne, patrzymy też niejednymi oczami, ale zmieniamy spojrzenie: w wielu momentach mamy możliwość "odczytywania" tego samego zdarzenia, z różnych punktów, z perspektywy różnych członków rodziny. To zdecydowanie pogłębia cały odbiór.

Do mankamentów, według mnie, zaliczyć można dość monotonny wydźwięk całej opowieści. Tu nie dzieje się właściwie wiele, opisy natury też nie są jakoś szczególnie żywe i pobudzające (co w niektórych lekturach faktycznie ma miejsce). Jak na opowieść tytułowaną w taki a nie inny sposób, było tu samej przyrody wyjątkowo mało, a przynajmniej nie została ona ukazana w takiej perspektywie, jak myślałam, że będzie. Ten śpiew lasów był wyjątkowo zbyt cichy :(
Przeszkadzał mi także odrobinę nadmiar opisów sytuacji, myśli, zdarzeń przy praktycznie totalnym braku dialogów między bohaterami. Zabieg zapewne był celowy, ale w mojej perspektywie jeszcze bardziej wydłużał i tak już zbyt długą opowieść a ponadto sprawiał, że bohaterowie, których życie poznajemy praktycznie w całości, wydawali się jacyś odlegli, wyblakli. Myślę jednak, że ów zabieg może zadziałać akurat na dwa zupełnie różne sposoby, więc w zależności od waszych preferencji, różnie możecie odebrać ten fakt. Ja osobiście lubię nawet w tej wszechobecnej ciszy, w relacjach przesiąkniętych pustką i niedopowiedzeniem, odnajdywać prawdziwe znaczenie wszystkiego co ma miejsce, czuć to co "odczuwają" bohaterowie, mimo że nie mówią, mimo że nie dzielą się swoimi emocjami. Tu miałam wrażenie, że tych emocji było zbyt mało, zbyt utrudniony był do nich dostęp. Może to dlatego, że mowa tu o ludach z Północy? Może stoi tu pewna kulturowa bariera na drodze do poznania, do zrozumienia tej chłodnej, milczącej społeczności? Może to kwestia poszukiwania w książce, wśród bohaterów, jakiegoś ciepła, znamion bliskości, które mi są bardziej znajome, które wpasowują się w obrazy, które znam z autopsji, które lubię i między którymi po prostu czuję się dobrze.
Lubię też oczywiście, gdy literatura mnie zaskakuje, gdy zabiera mnie w rejony dotąd nieodkryte, takie, które budzą czasem moje zdziwienie, lekki dyskomfort. Sęk jednak w tym, że moje oczekiwania co do tej książki były zupełnie inne. Pomyślałam sobie, że skoro mam do czynienia z sagą rodzinną, książką długą - to zapewne zżyje się z samymi bohaterami bo zazwyczaj w przypadku takich sag rodzinnych, tak właśnie jest. Tutaj spotkało mnie jednak lekkie zaskoczenie bo nie umiałam się wśród tych postaci po prostu odnaleźć. W tym chłodzie, w emocjonalnej pustce, w osamotnieniu, w bojaźni przed skutkami grzechów z przeszłości. To chyba po prostu nie moje klimaty, zwłaszcza, jeśli mówimy o opowieściach tak wielowątkowych, długich, do których po prostu człowiek siłą rzeczy potrzebuje zbliżyć się bardziej. Tu niestety mi się to nie udało.

Muszę przyznać, że dopiero pod koniec lektury, mniej więcej przy lekturze ostatnich 100-150 stron - poczułam nieco większe przywiązanie do tej historii. Zrobiło się też jakby cieplej, więcej rzeczy między bohaterami się wyjaśniło, odżyły sprawy, tematy, którymi nikt wcześniej z bohaterów należycie się nie zajął. Nareszcie można było mówić tu o jakichkolwiek większych emocjach, o jakiejkolwiek komunikacji, porozumieniu między postaciami. Tego właśnie przez całą lekturę mocno mi brakowało. Nie oceniam tej książki więc jakoś specjalnie nisko, bo wiem, że miała ukazać ona pewną zmianę, że była opisem pewnego procesu, którego po prostu wcześniejsze etapy dla mnie osobiście były ciężkie do przejścia. Z kolei samo zakończenie jest według mnie naprawdę piękne, wiele mówi o całej tej historii, o długiej, trudnej drodze naszych bohaterów do tego właśnie miejsca, w którym jest lepiej, w którym i ja jako czytelnik czuję się bardziej swojsko.

Książce nie można odmówić również pięknego, dość poetyckiego sposobu przekazu. Z tego względu nawet fragmenty dłużące się nie bolą tak bardzo, jak w przypadku, gdy pióro autora nie zachwyca w takim stopniu.
Otoczeni masą życiowych prawideł, doświadczając razem z bohaterami sytuacji nowych, przynoszących zupełnie obce doznania a tym samym cenne lekcje na przyszłość - możemy poczuć, że i my czegoś nowego się uczymy lub po prostu wreszcie przypominamy sobie o tym, o czym już dawno zapomnieliśmy, o tym co w życiu naprawdę ważne.
Na sam koniec, patrząc na relacje naszych bohaterów, spokojnie możemy rzec, że zaszła w nich jakaś znaczna, niesamowita zmiana. Tego co się stało, nikt nie odwróci, ale być może było potrzebne by coś się w końcu zmieniło. By przyszło nowe. By nastąpił jakiś przełom, by spojrzenie skierowało się w zupełnie inną stronę niż dotychczas.

Zakończenie jest, dla mnie przynajmniej, najbardziej satysfakcjonującą częścią książki.
To tak jakby została nareszcie odsłonięta pewna część zamglonego dotąd krajobrazu. To tak jakby z duszącego dymu, wyjść w końcu na świeże powietrze i odetchnąć z ulgą. To tak jakby, całe te lata milczenia, niezrozumienia siebie i innych - odeszły w zapomnienie by dać życie nowej chwili, nowej erze, gdzie już starych błędów nikt nie odważy się ponownie popełnić.

To z pewnością jedna z tych książek, którą kiedyś będę oceniać znacznie lepiej, niż jestem w stanie teraz, świeżo po przeczytaniu, dobrze pamiętając pewne mankamenty, które niestety bardzo mnie zniechęcały, wydłużając tym samym lekturę.

"Z Góry Śmierci życie doczesne wydaje się jedynie tylko krótkim popasem pomiędzy wiecznością, z której przybywamy, a wiecznością, w którą idziemy (...) wędrując z jednej wieczności w drugą, nosimy w sobie cząstkę boskości, jeżeli w ciągu tego krótkiego popasu na ziemi nie żyjemy jak ślepcy. Nosimy w sercach naszych coś z naszego Pana."

Niespieszna saga o twardych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie snująca się saga rodzinna. Wśród dzikiej, nieokiełznanej przyrody rozgrywają się niełatwe losy bohaterów. Trudne doświadczenia i nieszczęścia kształtują charaktery podobnie na przestrzeni lat. Książkę czytałam z wielką przyjemnością podczas jesiennych wieczorów. Polecam miłośnikom prawdziwej wielowątkowej powieści z doskonale nakreślonymi postaciami. Żal było się rozstać;-)

Pięknie snująca się saga rodzinna. Wśród dzikiej, nieokiełznanej przyrody rozgrywają się niełatwe losy bohaterów. Trudne doświadczenia i nieszczęścia kształtują charaktery podobnie na przestrzeni lat. Książkę czytałam z wielką przyjemnością podczas jesiennych wieczorów. Polecam miłośnikom prawdziwej wielowątkowej powieści z doskonale nakreślonymi postaciami. Żal było się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiaj będzie o kultowej powieści, która po raz pierwszy w Polsce ukazała się w 1938 r. I choć pisarz od przeszło pól wiek nie żyje, to jednak poruszane w niej problemy ludzkie istnieją i towarzyszą nam stale. To, co najbardziej uderzyło mnie w tej przetłumaczonej na trzydzieści języków powieści, to sposób w jaki została napisana. Pomijając zapierające dech opisy przyrody, koncertujemy się na warstwie psychologicznej bohaterów. Każda postać jest z niezwykłą starannością przedstawiona. Oczami wyobraźni widzę ludzi takimi jakim są naprawdę. Bogatych i biednych, uśmiechniętych i płaczących. Zazdrosnych, pragnących zemsty, jak i tych pokornych pamiętających o śmierci. Znakomicie ukazana moc pieniądza, która rządzi światem nie tylko bogatych, ale i tym, którym go brakuje.
A lasy wiecznie śpiewają – to opowieść, która opisuje życie ludzi z północy z Doliny Niedźwiedzia. To saga norweska, w której chciwość i żądza władzy są tak sobie bliskie, że trudno je rozdzielić. Kilkadziesiąt lat życia rodziny Björndal opisanej w sposób, który sprawił, że ten realny świat przestał dla mnie istnieć. Można zatracić się w tej powieści, usłyszeć szept wiatru i śpiew lasu. Można też pomilczeć przez chwilę z Dagiem, przyjrzeć się z bliska przykrym wspomnieniom. Poczuć odejście bliskiej osoby i próbować oswoić śmierć, która może zaskoczyć każdego z nas.
„Dobrzy ludzie posiadają moc. Nie tylko w życiu, nawet po śmierci”. Zawsze będą osoby, które choć odeszły na zawsze będą powracać na ten świat w naszych myślach i wspomnieniach. Książka ta niesie ze sobą melodię minionych lat, śpiew lasu. Poczucie bycia silnym w nieszczęściu, w zmartwieniu i przeciwnościach. Polecam.

Dzisiaj będzie o kultowej powieści, która po raz pierwszy w Polsce ukazała się w 1938 r. I choć pisarz od przeszło pól wiek nie żyje, to jednak poruszane w niej problemy ludzkie istnieją i towarzyszą nam stale. To, co najbardziej uderzyło mnie w tej przetłumaczonej na trzydzieści języków powieści, to sposób w jaki została napisana. Pomijając zapierające dech opisy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam tę powieść ponad 25 lat temu. Od tego czasu wracam do niej wtedy, kiedy jest mi źle i muszę wrócić do podstaw człowieczeństwa. Sięgnąć do głębi istnienia człowieka, jego związków z naturą, prostoty życia... Cudowna, niepowtarzalna, wyjątkowo "plastyczna" powieść o walce ale jednocześnie symbiozie człowieka z przyrodą, o zmaganiu się z niesprawiedliwością, pomówieniami a także własnym ego. Niezapomniana postać starego Daga, człowieka prostego ale mocnego, skromnego, cichego, moralnego i prawego. Polecam po stokroć...

Przeczytałam tę powieść ponad 25 lat temu. Od tego czasu wracam do niej wtedy, kiedy jest mi źle i muszę wrócić do podstaw człowieczeństwa. Sięgnąć do głębi istnienia człowieka, jego związków z naturą, prostoty życia... Cudowna, niepowtarzalna, wyjątkowo "plastyczna" powieść o walce ale jednocześnie symbiozie człowieka z przyrodą, o zmaganiu się z niesprawiedliwością,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytana, na półce:)

Przeczytana, na półce:)

Pokaż mimo to

Nigdy wcześniej nie czytałam tak pięknej opowieści o sensie i mądrości istnienia... Autor jest mistrzem. Szkoda, że tak mało pisał.

Nigdy wcześniej nie czytałam tak pięknej opowieści o sensie i mądrości istnienia... Autor jest mistrzem. Szkoda, że tak mało pisał.

Pokaż mimo to

Książka niesamowitej urody. Narracja i styl pisarski, który już zdał się odejść odżył na nowo. Opisy i atmosfera żyją w niej swoim życiem ( przyroda, tradycja). Punkt widzenia świata pokolenia, które już odeszło, ale może do nasz przemówić przez literaturę.

Książka niesamowitej urody. Narracja i styl pisarski, który już zdał się odejść odżył na nowo. Opisy i atmosfera żyją w niej swoim życiem ( przyroda, tradycja). Punkt widzenia świata pokolenia, które już odeszło, ale może do nasz przemówić przez literaturę.

Pokaż mimo to

"Kultowa powieść skandynawska, która na długo zostaje w sercu!" -raczej kultowe przynudzanie. Skandynawów stać na więcej

"Kultowa powieść skandynawska, która na długo zostaje w sercu!" -raczej kultowe przynudzanie. Skandynawów stać na więcej

Pokaż mimo to

To przepyszna książka. Niezwykle klimatyczna, spokojna i zachwycająca. Człowiek delektuje się każdą stroną. Cieszę się, że ten rok kończę tak magiczną opowieścią. Opowieścią, która uspokaja i daje nadzieję. Takich opowieści sobie i Państwu życzę.
Polecam

To przepyszna książka. Niezwykle klimatyczna, spokojna i zachwycająca. Człowiek delektuje się każdą stroną. Cieszę się, że ten rok kończę tak magiczną opowieścią. Opowieścią, która uspokaja i daje nadzieję. Takich opowieści sobie i Państwu życzę.
Polecam

Pokaż mimo to

Świetna, klimatyczna powieść na długie zimowe wieczory, z ciepłym kocykiem, herbatką i trzaskającym mrozem za oknem to zestaw wprost idealny :)

Świetna, klimatyczna powieść na długie zimowe wieczory, z ciepłym kocykiem, herbatką i trzaskającym mrozem za oknem to zestaw wprost idealny :)

Pokaż mimo to