Nauczona doświadczeniem wiem już od jakiegoś czasu, że po książkach autorów hiszpańskojęzycznych nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Bardzo często zaskakują, intrygują i zapadają w pamięć jako te wyjątkowe. Tak było w przypadku powieści Esther Garcia Llovet pt. "Surowe", której jakże oryginalna forma utknęła mi w głowie chyba na zawsze. Inaczej natomiast było z ostatnią moją lekturą rodem z Hiszpanii, czyli Jeśli powiesz mi, bym przyszedł, rzucę wszystko i przyjdę… ale musisz mnie poprosić autorstwa Alberta Espinosy.

Podobnie jak "Surowe", powieść Espinosy nie grzeszy objętością – mamy tu raptem trochę ponad dwieście stron zawierających bardzo krótkie rozdziały i pokaźnych rozmiarów czcionkę (jak mniemam, to celowy zabieg wydawnictwa, by dodać książce nieco rozmiaru). Historia weń zawarta nie jest szalenie intrygująca, nie spotkacie się tu z konkretną fabułą i nie dającą chwili wytchnienia akcją. Spotkacie za to głównego bohatera, który oryginalnością bije na głowę wielu innych, bowiem jest nim karzeł na co dzień parający się pracą detektywa. W dodatku zlecenia, jakich się podejmuje, nie są pierwsze lepsze – podchodzi do nich bardzo rygorystycznie i wybiera wedle własnego uznania. Poszukuje zaginionych dzieci.

W dzień, w którym na głowę wali mu się jego prywatny świat i jego ukochana postanawia go opuścić, dostaje kolejne zlecenie i być może dla dobra związku by je odrzucił, gdyby nie miejsce, w jakie będzie musiał się udać, by sprawa ruszyła z miejsca. Jest to Capri, które nierozerwalnie związane jest z detektywem za sprawą jego młodzieńczych lat.

I tak rozpoczyna się podróż bohatera pomiędzy czasem teraźniejszym a całym mnóstwem retrospekcji, które wiodą czytelnika do lat jego dzieciństwa. Po drodze nasz bohater kilkakrotnie próbuje zacząć temat swoich niepowodzeń na polu uczuciowym i gdy już prawie zaczyna zdradzać nam, dlaczego ukochana postanowiła się z nim rozstać, znów wraca pamięcią do lat szczenięcych. Byłam już niemal pewna, że ostatecznie nie dowiem się, co wpłynęło na rozstanie się tych dwojga i że autor zrobi mnie w bambuko, ale… na szczęście tak się nie stało.

Koniec tej krótkiej powieści przynosi odpowiedź na wszystkie pytania. I nawet po epilogu nie jestem w stanie zmienić zdania i powiedzieć, bym miała za sobą opowieść wyjątkową, choć przyznaję, że z początku zachłysnęłam się filozoficznymi wstawkami autora, które oscylują wokół życiowych tematów dotyczących każdego z nas. Myślałam, że im dalej w las, tym owe mądrości czymś mnie zaskoczą, a przede wszystkim odkryją przede mną swą głębię, ale nic takiego nie wydarzyło się. Wszystkie prawidła podane tu w bardzo przystępnym i lekkim stylu są zwyczajnie płytkie i nie niosą ze sobą nic nadzwyczajnego czy odkrywczego.

Jest to świetna lektura na jeden wieczór, jeden niezobowiązujący raz. W mojej pamięci na pewno na długo nie zostanie, ale być może jest ktoś wśród Was, kto doceni jej walory znacznie bardziej niż ja.

Ocena: 3/6

Na blogu: http://www.ksiazkowka.pl/2014/09/jesli-powiesz-mi-bym-przyszed-rzuce.html

Nauczona doświadczeniem wiem już od jakiegoś czasu, że po książkach autorów hiszpańskojęzycznych nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Bardzo często zaskakują, intrygują i zapadają w pamięć jako te wyjątkowe. Tak było w przypadku powieści Esther Garcia Llovet pt. "Surowe", której jakże oryginalna forma utknęła mi w głowie chyba na zawsze. Inaczej natomiast było z...