Kościół św. Jana. Pierwsza w Łowiczu Msza św. odprawiona została zapewne w łowickim grodzie, gdzie osiadł pierwszy misjonarz naszych praojców. Zakres jego misyjnego okręgu pokrywał się z zasięgiem władzy grodu łowickiego. W miarę chrystianizacji przybywało tubylczego kleru, tworzyły się pierwsze stałe parafie. Kapelanowi grodowemu wycinano kolejne parafie spod jego władzy. W XIV wieku pozostała jeszcze „resztówka”, kilka wsi na zachód od zamku. W grodzie na wyspie było mało miejsca, więc kapelanowi zbudowano drewniany kościół na stałym lądzie i obsługiwał duszpastersko załogę grodu oraz ludność „resztówki”. Można wskazać wiele przykładów, że kościoły grodowe i zamkowe budowano pod wezwaniem św. Jana, np. w Warszawie. Tak było i w Łowiczu.

Sytuacja zmieniła się, gdy w latach 1350-55 arcybiskup Jarosław Skotnicki wzniósł, w miejsce grodu, potężny gotycki zamek na ważną rezydencję arcybiskupów. W obrębie murów zamku powstała kaplica prywatna arcybiskupa, a także kaplica dla dworu i załogi. Kościół św. Jana służył już tylko ludności okolicznych wiosek, jednak wrósł już w tradycję, ulicę przy której stał zwano ulicą św. Jana (świętojańską). Pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 26 lutego 1381 roku. Arcybiskup Jan Suchywilk potwierdza sprzedaż wójtostwa łowickiego przez Mikołaja syna Bienia, Mikołajowi synowi Hinczy Gierasza, a dom wójtostwa stał przy ulicy św. Jana.